Tussen Hemel & Hel: Caroline Van den Berghe, Jens Dendoncker en Marthe Schneider
Deze week in Tussen Hemel & Hel: het verband tussen banjo’s en radijsjes, het voorprogramma van de Dolly Dots, en de heetste aller Rode Duivels. En een aantrekkelijke jongedame, intelligent bovendien, die al vijf en een half jaar zonder lief zit. Interesse? Lees verder!
'Mijn lief wekte me met banjomuziek, terwijl ze met een pollepel in mijn edele delen sloeg'
Caroline Van den Berghe: ‘Alien met neusringen’
Fun fact: in de ranke gedaante van gerechtsjournaliste Caroline Van den Berghe dartelt er naast Hanne Decoutere zowaar nog een tweede voormalige balletdanseres rond op de redactie van ‘Het journaal’. En wat u vast ook nog niet over haar wist:
Caroline Van den Berghe «Mijn jeugd in De Panne was de gelukkigste periode van mijn leven. Zo zorgeloos! Mijn oudere zus en ik moesten al van jongs af de handen uit de mouwen steken in de kruidenierszaak van onze ouders, maar toch had ik het gevoel alsof het altijd vakantie was. Er heerste vaak een gezellige drukte in de winkel, en om daaraan te ontsnappen had je vlakbij de zee. Hoe vaak ik niet blootsvoets op het strand ben gaan wandelen! Het was allemaal zo kleinschalig, zo geborgen en veilig. Ik woon graag in Antwerpen, hoor, maar toch mis ik dat onbekommerde gevoel van vroeger soms.»
HUMO Sinds wanneer woon je in ’t Stad?
Van den Berghe «Sinds de zomer van 2008, denk ik, want ik was zwanger van Mats toen Mark en ik naar hier zijn verhuisd. Mats is dus een echte Antwerpenaar, al heeft hij niet het accent. Die typische ‘ie’-klank waar zijn vriendjes mee komen aanzetten – ‘vies’, waarmee ze dan ‘vis’ bedoelen – die heeft hij niet. Ik zou hem er ook streng op aanspreken (lacht).»
HUMO Nu je er zelf over begint: ben jij, zoals zoveel mensen die aan de zee zijn opgegroeid, gek op vis?
Van den Berghe «Ja, natuurlijk. Nu, als je me vraagt naar het absolute culinaire summum, dan zal ik eerder The Jane zeggen. Mijn man en ik gaan zelden chic eten, maar omdat het bij de deur is, hebben we er een tijd geleden toch eens een tafel geboekt. En ik moet zeggen dat het zijn geld dubbel en dik waard was. De smaken, de geuren, de hele sfeer: ’t was met niets anders te vergelijken. Op een gegeven moment kwamen ze aan tafel een mierikswortel raspen – ik had nog nooit een mierikswortel gezien!
»Maar ik hou inderdaad ook van vis. Vooral dan van tongetjes zoals mijn vader ze vroeger klaarmaakte – hij was kok van opleiding, en hij heeft nog in de Duc de Bourgogne in Brugge gewerkt. De enige vis die ik echt níét moet hebben, is paling. Maar dat heeft niet zozeer met de smaak te maken, als wel met de associaties die die bij mij oproept. Palingen eten kadavers: als een auto met een lichaam erin uit het water wordt gehaald, zie je ze langs alle kanten wegduiken.»
HUMO Waar heb je een hekel aan?
Van den Berghe «Ik kan niet tegen gesmak en geslurp, ook niet een klein beetje: mijn haar gaat ervan overeind staan en mijn tenen krullen ervan. En ik heb ook een hekel aan mensen die hun hondenpoep niet opruimen, zeker wanneer ik erin trap. Wanorde, daar kan ik me ook aan ergeren. Thuis loop ik de hele dag op te ruimen, en als ik het echt niet meer aankan, roep ik dat ik alles op straat ga gooien. Precies wat mijn vader indertijd ook naar mij riep als hij het beu was – grappig hoeveel je van je ouders hebt geërfd.
»Klinkt het nu niet alsof ik smetvrees heb?»
HUMO Nee, hoor.
Van den Berghe «Enfin, in ieder geval is het nog niks vergeleken met wijlen András Pándy. Die legde in de rechtbank altijd eerst een propere zakdoek op zijn stoel voor hij ging zitten (lacht).»
HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?
Van den Berghe «Dat denk ik wel, ja. Ik ben veeleisend voor mezelf, maar ook voor anderen, en op het werk kan ik soms fel uit de hoek komen als ik vind dat iemand niet zijn best heeft gedaan. Een slechte eigenschap, want uiteindelijk bereik je er het tegenovergestelde mee van wat je wilt.»
HUMO Wanneer in je leven was je het ongelukkigst?
Van den Berghe «Mijn vader is twee jaar geleden overleden na een lange ziekte – hij had chronische leukemie. In het begin kon hij nog vrij goed functioneren, maar vooral de laatste paar jaar ging het snel bergaf. Van alles en nog wat heeft hij geprobeerd om het tij te keren, en het was voor hem en voor ons een zware dobber dat het telkens net niet lukte. ’t Was ook erg bitter dat die ziekte de kop heeft opgestoken toen hij na een leven lang hard werken met pensioen was gegaan.
»Eigenlijk is het ongelofelijk: tijd hadden onze ouders amper, en toch zijn ze erin geslaagd om ons alle kansen te geven. Ik heb van hen alles mogen uitproberen: tennis, paardrijden, zeilen, ballet… Zeker dat laatste heb ik graag en veel gedaan. Ik ben opgegroeid in de tijd dat Michael Jackson legendarische videoclips uitbracht. Op die nummers dansten wij dan, want met onze balletschool deden we zowel klassiek als modern ballet. Zo hebben we nog ooit in het voorprogramma gestaan van – hou je vast – de Dolly Dots.»
HUMO Jouw genre?
Van den Berghe «De Dolly Dots nu niet in het bijzonder, maar mijn voorkeur ging wel uit naar het populaire genre: Michael Jackson, Prince, Madonna. Later heb ik ook een newwaveperiode gehad en luisterde ik naar Anne Clark, Front 242, The Sisters of Mercy en zo. Dat opende perspectieven, want destijds bestond het Seaside Festival nog, en werd De Panne ieder jaar in augustus overspoeld door de newwavers. Voor mijn ouders was het ondenkbaar dat ik me op dat festival zou vertonen – al die aliens met hun rare kapsels, hun wit geschminkte gezichten en hun neusringen kwamen in onze winkel proviand inslaan. Maar in 1983 mocht ik na heel lang zagen toch gaan. Geweldig leuk, natuurlijk. Alleen sloeg de sfeer volledig om tijdens het optreden van de laatste act, The Stranglers. Ik weet niet wat die frontman bezielde, maar op een gegeven moment is hij met zijn basgitaar in het rond beginnen te slaan, en zijn ze in het publiek met elkaar op de vuist gegaan. Ik ben gaan lopen, helemaal terug naar ons veilige kruidenierswinkeltje (lacht). Nu ja, ’t was toch een belevenis.»
HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?
Van den Berghe «De laatste keer is inmiddels alweer tien jaar geleden, maar ik ben in mijn leven al heel vaak verhuisd. Mijn dierbare collega Machteld Libert, die nu voor ‘Pano’ werkt, kwam me dan steevast assisteren. Zeker het moment waarop er allerlei IKEA-meubelen in elkaar geschroefd moesten worden, wilde ze voor geen geld missen – Machteld en ik zijn daar geweldig bedreven in. ‘Als we ooit geen job meer hebben bij de VRT,’ zeiden we soms tegen elkaar, ‘dan gaan we bij IKEA solliciteren.’»
HUMO Lees je graag?
Van den Berghe «Behoorlijk graag. Als kind las ik niet graag, ook al omdat het thuis niet bepaald werd aangemoedigd: lezen was tijdverlies, want er was altijd genoeg te doen in de winkel. Maar tegenwoordig wil ik op vakantie al eens in een boek duiken. En het is misschien wat cliché voor een misdaadverslaggever, maar het liefst lees ik misdaadverhalen, van Henning Mankell, bijvoorbeeld. Al zeg ik geen nee tegen spannende pageturners à la ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’ van Jonas Jonasson.»
HUMO Pik je ook graag cultuur mee als je op vakantie bent?
Van den Berghe (zucht) «Da’s iedere zomer een heikel punt. Mijn man en ik willen dat wel, maar de twee jongens niet – Mark heeft nog een 18-jarige zoon uit een vorige relatie. Het dieptepunt beleefden we twee jaar geleden in Spanje, toen Mark per se een vuurtoren wilde gaan bekijken. Twee lange uren zijn we onderweg geweest, en toen we eindelijk onze bestemming hadden bereikt, hebben we meteen weer rechtsomkeert gemaakt omdat niemand nog zin had in die vervloekte toren (lacht). We hebben toen onze geplande trip naar het Alhambra geschrapt, en de rest van de vakantie in onze strandstoelen gelegen.
»Maar in augustus willen we het opnieuw proberen. Voor we ons gaan ontspannen, logeren we eerst drie dagen in Granada om alsnog het Alhambra te bezoeken. Vingers gekruist.»
HUMO Wat is voor jou het lichamelijke nec plus ultra?
Van den Berghe «In bed gaan liggen wanneer je net de lakens hebt ververst. Hoe rusteloos ik ook ben als ik ga slapen, als de lakens frisgewassen zijn – gesteven hoeft niet – dan kom ik volledig tot rust. ‘Ah,’ denk ik dan, ‘dit is het beste moment van m’n dag.’»
HUMO Gesteld dat je man het goed vindt, wie zou jou dan tussen die frisgewassen lakens mogen vervoegen?
Van den Berghe «Aha, De Vraag. Ik dacht eerst een voetballer te nemen, want ik hou van voetbal – ik heb trouwens al jaren een abonnement bij Club Brugge. Maar omdat tennis toch mijn favoriete sport blijft – ik speel het zelf ook – kies ik voor Novak Djokovic. Een grote, knappe man, die zich na een blessure terug naar de top aan het knokken is: daar heb ik bewondering voor. Ik vind het ook leuk hoe hij met het publiek omgaat, op het terrein is hij altijd in voor een grapje.»
HUMO Als ik nog even op die voetballers mag doorgaan: wie vind jij de aantrekkelijkste Rode Duivel van het moment?
Van den Berghe «Thomas Meunier.»
HUMO Daar moest je niet lang over nadenken.
Van den Berghe «Hij heeft het voor mij allemaal: ex-Club Brugge, harde werker, indringende blik, geen tafelspringer. Een klasbak. Maar bon, ik had voor Djokovic gekozen, hè?»
undefined
Jens Dendoncker: ‘Eeuwig smachten’
Qua opmerkelijkste remontada van de nog jonge 21ste eeuw kan die van Jens Dendoncker moeiteloos wedijveren met de overwinning van de Rode Duivels tegen Japan op het WK. Vijf jaar geleden zat de West-Vlaamse komiek nog in zak en as, nu lacht het leven hem toe als een beeldschone vrouw.
Jens Dendoncker «Had je me op mijn 20ste gevraagd hoe ik me de hemel op aarde voorstelde, dan had ik je een beschrijving van mijn huidige leven gegeven. Ik beleefde toen een buitengewoon sombere periode, omdat mijn epilepsie zodanig opspeelde dat ik met extreme slapeloosheid kampte, en dat ik mede door de medicatie fictie en realiteit niet meer uit elkaar wist te houden. Dat is uitgemond in een ernstige depressie, en zelfs in een zelfmoordpoging.
»Maar sinds ik mijn kans als comedian heb gewaagd, is het alleen maar beter gegaan. Ik heb een aantal prijzen gewonnen, waarvan Humo’s Comedy Cup de belangrijkste is, ik ben op tournee gegaan met mijn eigen onemanshow ‘Bang van Dendoncker’, en op dit moment zit ik volop in de opnames van het tweede seizoen van ‘Hoe zal ik het zeggen?’. De twijfel die ik vroeger had – wat ga ik in hemelsnaam doen met mijn leven? – is weggevallen, en dat heeft een grote gemoedsrust over mij doen neerdalen. Ik pieker wel nog vaak, want dat zit nu eenmaal in mijn karakter, maar toch maak ik veruit de gelukkigste tijd van mijn leven mee.»
undefined
'Hoe poëtisch klinkt dat niet, Duyster en Dendoncker. Alsof we voor elkaar geboren zijn!'
HUMO Waar pieker je zoal over?
Dendoncker «‘Heb ik me niet weer eens als een lul gedragen tegenover die of die?’ Of: ‘Heb ik wel genoeg mijn best gedaan voor deze of gene?’ Dat soort vragen spookt weleens door mijn hoofd als ik de slaap niet kan vatten. Mijn tante stuurde me gisteren out of the blue een mailtje, en ik dacht: shit, ik heb al maanden geen contact meer met haar opgenomen. Wat voor een egoïst ben ik eigenlijk!
»Op grotere schaal pieker ik over het feit dat we onze planeet in snel tempo aan het uitputten zijn. Ik heb het gevoel – en ik denk dat dat eigen is aan mijn generatie – dat er voor de eerste keer in de geschiedenis een permanent zwaard van Damocles boven onze hoofden hangt. Mocht het allemaal nog wat erger worden dan het nu al is, en de oceanen letterlijk dichtslibben door al het plastic, dan vrees ik dat we in de hel op aarde zouden kunnen belanden. Misschien ben ik er overgevoelig voor, maar daar ben ik dus dagelijks mee bezig.»
HUMO Wat bezorgt je geestelijke verlichting?
Dendoncker «De beste momenten, geestelijk gesproken dan, zijn die waarop ik bijna automatisch grappige replieken weet te verzinnen. In een panelprogramma, bijvoorbeeld, of in een brainstormsessie, of gewoon aan tafel onder vrienden of familie. Het voelt dan alsof er een comedymechanisme in mijn achterhoofd het tijdelijk van me overneemt. Heel prettig en stimulerend is dat. Nu, het moet wel automatisch komen, want forceren lukt absoluut niet. Zeker in panelprogramma’s geldt dat, hoe minder voorbereid en dus relaxter ik daar zit, hoe geestiger ik doorgaans voor de dag kom.»
HUMO De laatste keer dat we elkaar spraken, was je een lijstje aan het aanleggen met je favoriete ergernissen – uit het hoofd kan ik me ‘tl-lampen’, ‘de polonaise’ en ‘de Efteling’ herinneren. Heb je dat lijstje ondertussen kunnen aanvullen?
Dendoncker «Ja, en wel met de lemma’s ‘zelfgemaakte ijsthee’, ‘The Wizard of Oz’, ‘aambeien’ en ‘banjo’s’.»
HUMO Banjo’s?
Dendoncker (knikt) «Ik heb ooit een lief gehad dat me ’s morgens steevast wekte met banjomuziek, terwijl ze keihard in mijn edele delen sloeg met een pollepel.»
HUMO Op die manier.
Dendoncker «Als ik sindsdien nog banjo’s hoor of pollepels zie, trekken mijn radijsjes zich automatisch terug in mijn onderbuik.»
HUMO Ergeren je naasten zich ook weleens aan jou?
Dendoncker «Zeker. Hoe minder ik me op mijn gemak voel, hoe flauwer en onnozeler mijn mopjes worden, én hoe luider ik ze begin te debiteren. Ik ben er zeker van dat dat de mensen in mijn nabije omgeving danig op de zenuwen werkt, en dat ze vooral zitten te wachten tot ik mijn mond zal houden. Wat overigens nooit gebeurt.
»Een tijdje geleden was er een productiefeestje in een park, en na afloop zat er niks anders op dan door het donkere park terug naar de beschaafde wereld te wandelen. Ik ben geen held, dus al snel begon ik mijn angst te compenseren door extreem jolig te doen. Om de ernst van de situatie te schetsen: degene met wie ik door dat park aan het benen was, heeft me achteraf gezegd dat ik me zelfs tot het niveau van woordgrapjes heb verlaagd.»
HUMO Oei.
Dendoncker «Welja, maar als dat een excuus mag zijn: het was ook wel érg donker. A propos: naast dat lijstje met ergernissen waar we het juist over hadden, heb ik ook mijn lijstje aangevuld met zaken die ik leuk vind. Als ik mag?»
HUMO Wees mijn gast.
Dendoncker (schraapt de keel) «Neonlicht. De geur van natte kasseien. Victoriaanse kastelen. Een drankkast in een wereldbol. Films op pellicule. Snooker. Chesterfieldsofa’s. Kaarslicht. Roodfluwelen klapzetels. Bellenblazers.»
HUMO Voeg ook eens een gerecht aan dat lijstje toe?
Dendoncker «Mijn favoriete gerecht is in de boter gebakken zalm met witte saus, het liefst nog met aardappelpuree en gestoomde broccoli. Heel jammer dat je ’t tegenwoordig zo weinig meer op de menukaart ziet staan. En verder houd ik ook van praktisch alles wat mijn health coach me ten strengste afraadt: gelatinesnoep, donuts, frieten, hamburgers, pizza’s, de hele hutsepetuts. ’t Is te zeggen: één dag per week mag ik dat allemaal wél eten. Dat is mijn cheat day, waarop ik bij één maaltijd volledig los mag gehen.»
HUMO Lees je graag?
Dendoncker «Zeer graag. Doorgaans lees ik romans – mijn favoriete schrijver is Jeroen Brouwers – maar op dit moment ben ik bezig in ‘Mythos’ van Stephen Fry. Da’s een vrij smeuïge en vooral zeer grappige hervertelling van de Griekse klassieke mythen, die ik in het Engels lees. Een jaar of tien geleden heb ik me al eens in dat thema verdiept, dus ik kom niet helemaal onbeslagen ten ijs, en dat helpt om het goed te kunnen volgen. Maar sommige figuren zijn nieuw voor me, zoals de oergoden Erebos en Nyx, respectievelijk de god van het donker en de god van de nacht. Belachelijk lang geleden, nog vóór de tijd van Zeus en Apollo, geloofden de Grieken dat die twee oergoden samen een deken over de wereld legden als de avond viel. Een zeer poëtische gedachte, waar ik een tijdlang over heb zitten nadenken.
»Als romantisch ingestelde tiener heb ik ook ‘Die Leiden des jungen Werthers’ gelezen, het vermaarde zelfmoordboek van Goethe. Daar was ik zo ondersteboven van, dat ik mezelf niet veel later op ‘De wereld als wil en voorstelling’ van Schopenhauer heb getrakteerd – Schopenhauer was zwaar beïnvloed door Goethe, vandaar. Achteraf bekeken had ik dat boek misschien toch niet op zo’n jonge leeftijd mogen lezen: voor iemand die in het vierde of vijfde middelbaar zit, is het verpletterend zwaar. Ik had op dat moment nog te weinig bagage om iets tegenover die onwaarschijnlijke somberte te stellen, wat lange tijd aan mijn gemoedstoestand te merken was.»
HUMO Hou je ook van romantische kunst?
Dendoncker «Ja, absoluut. Er zit een enorme tristesse en melancholie in de romantiek, maar tegelijk ook een geweldige troost en een houvast, en een hunkeren en een smachten. Ik vind het ook een geruststellende gedachte dat zolang iets hunkeren en smachten blijft, het eeuwig kan voortbestaan.»
HUMO Mooi gezegd.
Dendoncker «Zelf ben ik vooral zot van de Duitse romantiek, en ook van de Sturm und Drang-periode. Mijn all-time nummer één bij de kunstschilders is Caspar David Friedrich (onder meer bekend van ‘De wandelaar boven de nevelen’, red.).»
HUMO Resten ons nog het hoogste lichamelijke genot en je favoriete onenightstand.
Dendoncker «Het schromelijkst onderschatte lichamelijke genot vind ik alleszins een voetbad. Een bakje warm water met wat bicarbonaat erin, en eventueel een lekker geurtje: meer moet dat voor mij niet zijn, en voor mijn voeten al helemaal niet.
»Wat mijn favoriete onenightstand betreft, hoef ik niet lang na te denken: Ayco Duyster. Ik heb haar nog nooit ontmoet, maar ik vind haar stem zó waanzinnig erotiserend. Heel jammer dat Studio Brussel een paar jaar geleden haar programma ‘Duyster’ heeft afgevoerd. Jarenlang heb ik er vrijwel iedere zondagavond naar geluisterd, voor haar én voor de muziek die ze draaide. Ik vind haar ook gewoon een knappe vrouw, hoor, maar die stem… Naast prikkelend vind ik ’m ook buitengewoon geruststellend. Trouwens, nu ik er zo over nadenk: hoe poëtisch klinkt dat niet, Duyster en Dendoncker. Alsof we voor elkaar geboren zijn!»
undefined
Marthe Schneider ‘Spelen met zus’
Het blijft jammer van die flauwe woordspeling, maar verder moeten we er niet moeilijk over doen: ‘Gevoel voor tumor’ was een succes. De carrière van Marthe Schneider, die met Hanne Vanderjeugdt haar eerste volwaardige tv-rol beet had, lijkt dan ook gelanceerd. Nu nog in een bekend weekblad over de hemel en de hel op aarde palaveren, en we zijn er.
Marthe Schneider «De hemel op aarde heb ik gisteravond beleefd, hier op mijn appartement in Gent. Onder het motto ‘Geen stress’ zaten we met een aantal vrienden wat te praten en te lachen en onnozel te doen: voor mij wordt het niet beter dan dat. Ik heb ze ook de vragen gesteld waarvan ik wist dat jij ze me vandaag zou stellen. Gewoon, omdat ik benieuwd was naar hun antwoorden.»
HUMO Verrassende onenightstands mogen optekenen?
Schneider «Ik heb er maar eentje kunnen lospeuteren: Matthias Schoenaerts. (Ziet onze vragende blik) Hmm, nee, niet echt mijn ding. Ik vind ’m wat te breed en te gespierd.»
dat Studio Brussel een paar jaar geleden haar programma ‘Duyster’ heeft afgevoerd. Jarenlang heb ik er vrijwel iedere zondagavond naar geluisterd, voor haar én voor de muziek die ze draaide. Ik vind haar ook gewoon een knappe vrouw, hoor, maar die stem… Naast prikkelend vind ik ’m ook buitengewoon geruststellend. Trouwens, nu ik er zo over nadenk: hoe poëtisch klinkt dat niet, Duyster en Dendoncker. Alsof we voor elkaar geboren zijn!»
'Ik ben de laatste tijd weer aan het daten, maar zonder resultaat: ik word heel moeilijk verliefd'
HUMO Hoe stel jij je de hel op aarde voor?
Schneider «De hel op aarde zou ik meemaken wanneer er iets met mijn zus zou gebeuren. Lana is drieënhalf jaar ouder, en al van in onze kindertijd hebben we een heel sterke band. Toen ze is beginnen te puberen, zijn we wel wat uit elkaar gegroeid – ik was nog een kind – maar later is onze band alleen maar inniger geworden. Op haar 18de is ze aan het KASK in Gent gaan studeren, ver weg van het ouderlijk huis in Ekeren, en sinds ik haar een paar jaar later gevolgd ben, zijn we geweldig goeie vriendinnen. We hebben zelfs dezelfde vriendenkring. We zijn ook collega’s geworden: samen met nog een derde lid, Tim De Paepe, hebben we ons eigen theatercollectief, playField.
»Drie jaar geleden worstelde ik met een creatieve identiteitscrisis. Ik wist niet wie ik was als theatermaker, ik vroeg me af of ik eigenlijk wel iets te vertellen had. Ik ben op goed geluk naar Ghana gevlogen, waar ik een maand ben gebleven. Eerst in een gastgezin, daarna in een weeshuis, waar ik voor de kinderen zorgde. Ik heb daar veel en diep nagedacht, en toen ik terugkwam, wist ik wat ik wilde doen: ik wilde niet míjn verhaal vertellen, maar het verhaal van de mensen die ik ontmoet. Dat doen we dus met playField. Wij maken – even diep ademhalen – immersief, interactief, politiek geëngageerd theater. Een hele mondvol, en vaak schrikt dat mensen af. Maar als ze een voorstelling van ons hebben meegemaakt, is die angst weg.»
HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?
Schneider «Zingen! Ik zing al van jongs af aan. Naast acteren en theatermaken is het mijn grootste passie.»
HUMO Voor publiek?
Schneider «In principe niet. Af en toe breng ik weleens een eigen nummer voor vrienden, en voor een schoolproject heb ik eens ‘Mr. Zebra’ van Tori Amos gezongen. Maar daar blijft het bij. Behalve dan die cover van ‘Et maintenant’, voor een aflevering van ‘Gevoel voor tumor’.»
HUMO Over naar je artistieke top.
Schneider «In het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, dat nu helaas al jaren gesloten is, hangt de Madonna van Fouquet. Op dat werk ben ik al sinds mijn 12de verliefd, ik heb er toen zelfs een gedicht over geschreven. Vroeger ging ik er na schooltijd vaak naar kijken, want als student mocht je gratis binnen. Dan zat ik daar een halfuur of langer te staren.»
HUMO Dat zijn de echten.
Schneider «Mijn interesse in kunst is altijd oprecht geweest, hoor. Al geef ik toe dat ik vroeger ook een kunstliefhebber wilde zíjn (lacht).»
HUMO Lees je graag?
Schneider «Ja, heel graag. Onlangs heb ik ‘House of Leaves’ van Mark Z. Danielewski gelezen: fenomenaal. En nu ben ik in ‘Atlas Shrugged’ van Ayn Rand bezig.
» Sinds kort heb ik een abonnement op De Correspondent, een Nederlandse onlinekrant. Er schrijven vooral jonge journalisten voor, die langzaam nieuws in plaats van snel nieuws brengen. Nieuws dat niet alleen is bedoeld om je aandacht te trekken, maar waarmee je inzicht krijgt in hoe de wereld werkt. Dat spreekt me aan, ook omdat er ruimte is voor discussie tussen de lezers.»
HUMO Eet en drink je graag? En zo ja, wat?
Schneider «Ik drink graag, maar met mate. Vooral van een goed glas rosé kan ik genieten, maar ik ben nog aan mijn eerste glas bezig als mijn vrienden al een derde glas bestellen.
»In eten kan ik me makkelijker laten gaan. Vooral dan als er sushi is: zót ben ik daarvan. Sinds mijn 15de vieren mijn beste vriendin en ik iedere verjaardag met een bezoekje aan een sushirestaurant: heel tof, alleen serveerden ze de laatste keer ineens verwesterde sushi, met mayonaise en zo. Doodzonde. Nu moeten we naar een nieuw restaurant op zoek.»
HUMO Tijd om het hoofdstuk ‘Favoriete ergernissen’ aan te snijden.
Schneider «Ik heb een hekel aan mensen die hun job niet goed doen. Je zit bijvoorbeeld op een bijna leeg terrasje, en er komt niemand om je bestelling op te nemen. Zulke dingen vind ik irritant, omdat je weet dat je eigenlijk niet zou hóéven te wachten.
»Ook op grotere schaal kan ik me behoorlijk opwinden over dingen die fout lopen, zeker als ik weet dat het echt beter kan. Neem nu het openbaar vervoer: in de ons omringende landen staan ze toch veel verder? Waarom bakken wij er in ons kleine landje dan niets van? Het doel zou toch moeten zijn dat minder mensen de auto nemen?»
HUMO Ben je een felle debater?
Schneider «Té fel, soms (lacht). Als ik vind dat een thema belangrijk is, kan ik er in een discussie op blijven doorgaan. Soms zie ik dat mijn gesprekspartner er al lang klaar mee is: ‘Laten we toch gewoon gezellig over Kim Kardashian praten.’ Maar ik erger me er dan aan dat ik niet serieus genomen word, en ik doe er nog een schepje bovenop. Het blijft moeilijk, maar inmiddels ben ik er wel al achter dat het een werkpuntje is. Ik moet leren accepteren dat andere mensen niet altijd zin hebben in een discussie, en ik moet ook leren luisteren naar standpunten die niet noodzakelijk de mijne zijn. Ik zou er meer respect voor moeten opbrengen, en er eventueel zelfs iets van proberen te leren, in plaats van altijd maar te denken dat ik de waarheid in pacht heb.
»Enfin, ik ben wel altijd de eerste om mijn excuses aan te bieden als ik weet dat ik te ver ben gegaan.»
HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?
Schneider «Seks is natuurlijk het meest voor de hand liggende antwoord, maar wat ik nog veel intiemer en intenser vind, is iemand knuffelen die je echt graag ziet.»
HUMO Is er op dit moment iemand in je leven die je echt graag ziet?
Schneider «Op romantisch vlak, bedoel je? Nee, al vijfenhalf jaar niet meer.»
HUMO Da’s lang.
Schneider «Mijn laatste relatie was niet per se slecht, maar er zijn een paar dingen gebeurd waardoor ik er onzeker uit tevoorschijn ben gekomen. Als tegenreactie – en dat heb ik wellicht gemeen met Hanne uit ‘Gevoel voor tumor’ – heb ik het hoofdstuk ‘jongens’ een tijdlang afgesloten, zodat het me niet meer kon raken. Of dat een goeie beslissing was, weet ik niet. Maar de laatste tijd ben ik weer aan het daten – zonder resultaat, voorlopig. Het probleem is wel dat ik heel moeilijk verliefd word. Precies het tegenovergestelde van een goeie vriendin van me: die wordt aan de lopende band verliefd. Ik ben een beetje jaloers op haar, en zij op mij.»
HUMO Het voordeel is: je hebt de handen vrij om een onenightstand te kiezen.
Schneider «Ha, ja.
»Dit klinkt misschien iets te intellectueel, maar ik vind een persoon pas aantrekkelijk wanneer ik ’m oprecht interessant vind. Daarom gaat mijn eerste keus uit naar Cole Sprouse.»
HUMO Nooit van gehoord.
Schneider «Cole Sprouse is een jonge Amerikaanse acteur en fotograaf die als kind een Disneysterretje was, en die daarna onder meer in ‘Friends’ heeft meegespeeld als het zoontje van Ross. Maar inmiddels is hij uitgegroeid tot wat ik maar een ‘echte’ acteur zal noemen. Onlangs heb ik een interview met hem gelezen, en het viel me op dat hij veel zinnige dingen te vertellen had.
»Trouwens, over voormalige kindsterretjes gesproken: met Freddie Highmore zou ik ook een goed gesprek onder vier ogen zien zitten, met een glas rosé erbij. Net als Cole Sprouse heeft hij veel ervaring als acteur, en ervaring is in mijn ogen belangrijker dan scholing.»
HUMO Kies tot slot ook eens een onenightstand dicht bij de deur?
Schneider «Tourist LeMC. Twee jaar geleden heb ik hem gezien op de Gentse Feesten: één en al charme en zelfverzekerdheid. Mensen die goed zijn in wat ze doen, vind ik sowieso veel aantrekkelijker dan om het even welke pretty boy.
»Zijn we er?»
HUMO We zijn er.
Schneider «Fijn. Bestellen we een rosé?»
