Tussen Hemel & Hel: Cath Luyten, Dirk De Wachter en Willy Sommers

Deze week in Tussen Hemel & Hel: verborgen vetzakkerijen, het bijbaantje van wijlen Zjef Vanuytsel en een verregaand onnozel antwoord op een verregaand onnozele vraag. En het unique selling point van een peperduur hoogpolig tapijt van Koerdische angorageiten. Geld te veel? Lees verder!

'Soms moet ik Frank zelfs vragen om te stoppen, omdat het te veel wordt'

Cath Luyten ‘Midden in de midlifecrisis’

Wij hadden nog zo gehoopt om Cath Luyten eens flink te verrassen, maar helaas: geen hálve seconde bedenktijd had ze nodig op onze vraag wie haar man Frank Raes in 1996 koos als zijn Ultieme Wip.

Cath Luyten «Steffi Graf! Jaja, hij heeft me dat ooit gezegd. En van mij zou hij mogen, hoor. Net zoals ik het van hem zou mogen met mijn twee favoriete onenightstands, dat heeft-ie me gisteren nog verzekerd. Hij denkt waarschijnlijk dat die toch niet haalbaar zijn, maar als ik iets wil, dan gebeurt het doorgaans ook.

»Eén van jouw vragen is toch waar ik me zoal aan erger? Wel, ik erger me dus aan mensen die op voorhand al zeggen dat iets niet gaat lukken. Voor mij is niks onmogelijk in het leven, ik wil alles op z’n minst een kans geven. Als jij me nu uitdaagt en zegt dat ik er nooit ofte nimmer in zal slagen om de paus te interviewen, dan zit ik morgen op een vlucht naar Rome. Naïef misschien, maar ik hoop van harte dat ik die naïviteit nooit verlies. Al moet ik toegeven dat ik met de jaren wel wat minder onbesuisd ben geworden. Ik ben de 40 al voorbij, hè?»

HUMO Heb je moeite met ouder worden?

Luyten «Goh… Ik heb nooit zo in midlifecrises geloofd, maar ik vrees dat ik er nu wel midden in zit. Vroeger, als student, ging ik praktisch nooit op stap. Nu mag de zon niet schijnen of ik wil ze ergens in de stad zien ondergaan én weer opkomen. In principe hoor je dat als moeder juist minder te doen, maar gek genoeg draai ik er mijn hand niet voor om Bill bij iemand anders te slapen te leggen. Onbewust woedt er een gevoel in mij dat zegt: ‘Het leven duurt niet eeuwig, dus haal er toch maar alles uit wat erin zit.’ Bill zit gelukkig ook zo in elkaar. Ik wil nu zelfs – midlifecliché der midlifeclichés – mijn motorrijbewijs behalen, omdat ik op zondagmiddagen door de polders van mijn geboortestreek wil cruisen.»

HUMO Stel je je zo de hemel op aarde voor: op een motor cruisend door de polders?

Luyten «Zeker. Al kan ik ook erg genieten van op reis zijn en moeten improviseren omdat er iets onverwachts gebeurt. Mijn levensmotto luidt: ‘My heart swings back and forth between the need for routine and the urge to roam.’»

HUMO Shakespeare?

Luyten «Nee, Instagram (lacht). Het komt erop neer dat ik enorm naar avontuur verlang, maar toch de rust van de routine nodig heb. De gelukkigste periode van mijn leven, wat dat betreft, was toen ik vliegende reporter mocht spelen voor ‘Café Corsari’ op Eén. De ene dag stond ik bij Elio Di Rupo in de keuken, de volgende ging ik pinten pakken met soulzanger Charles Bradley, nog een volgende vloog ik het Kanaal over om Patricia Routledge (Hyacinth Bucket in ‘Schone schijn’, red.) te interviewen. ’t Was iedere dag iets anders, maar toch zat ik elk weekend rustig thuis.»

HUMO Wanneer in je leven was je het ongelukkigst?

Luyten «In mijn studentenperiode aan de VUB. Ik was toen iets te plichtsgetrouw, achteraf bekeken, omdat ik het vertrouwen van mijn ouders niet wilde beschamen. Feesten en zuipen heb ik toen amper gedaan. Pas later heb ik mijn schade ingehaald, wat ik trouwens nog altijd doe. Maar ik zat toen slecht in mijn vel, ik had vooral tijdens de examens heimwee.»

HUMO Over naar de literatuur.

Luyten «Ik lees graag, maar te weinig: het beperkt zich tot de vakanties. Een paar jaar geleden was ik wel helemaal verliefd op ‘La Superba’ van Ilja Leonard Pfeijffer, dat over zijn woonplaats Genua gaat. Ik heb hem voor Feeling mogen interviewen in Genua: geweldig, natuurlijk. Zeker vanaf een uur of vijf, toen hij – net zoals in het boek – aan de screwdrivers begon op de Piazza delle Erbe. Hoe meer hij er binnen had, hoe vrolijker hij werd, en hoe gezelliger we het begonnen te hebben. Nu, in zijn boek komt ook een Engelse professor voor die sterft. En je raadt het al: toen ik een paar uur later naar binnen ging om af te rekenen, hoorde ik ineens geaffecteerd Engels praten. Ik draaide me om en vroeg aan die man: ‘Are you Don?’ Waarop hij: ‘Yes, that’s me.’ ‘Maar u was toch dood?’ ‘The bloody bastard made me die.’ Ik was zo verbouwereerd dat ik tranen in mijn ogen kreeg.

»Zonder dat Ilja wist dat ik Don had ontmoet, heb ik dat voorval vervolgens in mijn artikel beschreven – hij kwam er pas achter toen hij het las. En een jaar later – echt gebeurd! – krijg ik plots telefoon van Filip Joos, die me vol bewondering vraagt of ik weet dat ik in een boek van de grote Ilja Leonard Pfeijffer sta. Wat bleek? In zijn volgende boek, ‘Brieven uit Genua’, had hij het over een Belgische journaliste die hem was komen opzoeken, en hij had dat hele stuk uit Feeling opgenomen. Anderhalve bladzijde lang mijn woorden in zijn boek: ik denk niet dat ik ooit een mooier moment van erkenning heb meegemaakt.»

HUMO Heb jij je daar in Genua eveneens aan de screwdrivers gewaagd?

Luyten «Jaja, alles om mijn gesprekspartner beter te begrijpen, hè? (lacht) Ik drink best graag, en in alle bescheidenheid kan ik er ook vrij goed tegen. Al herinner ik me een keer, toen ik nog maar net met Frank samen was, dat ik écht zat ben geweest. We hadden in de Boer van Tienen gezeten, onder anderen met Filip Peeters en zijn vrouw, en toen ik op het einde naar buiten ging, kreeg ik ineens een tik van de spreekwoordelijke hamer. Er reden op dat uur geen trams meer, dus we zijn te voet naar huis gestrompeld, een kilometer of drie. Naar het schijnt moet ik de hele weg lang ‘Niet zeggen tegen mijn mama’ hebben gezegd (lacht). Dat zinnetje komt zo nu en dan nog boven, wanneer Frank me wil pesten.»

HUMO Eet je al net zo graag als je drinkt?

Luyten «Ik eet graag, maar eigenlijk vind ik het gezelschap belangrijker. Onlangs was ik alleen thuis, en een vriendin belde me op: ‘Ik heb nog een quinoasalade en er staat een flesje koud. Kom, laten we op de blauwe steen (de Antwerpse kaaimuur, red.) gaan zitten.’ De salade bleek uiteindelijk al wat verlept, maar voor mij smaakte-ie voortreffelijk. Gewoon, omdat het zo gezellig was.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Luyten «Seks, en alles wat eraan voorafgaat. Dat doet me eraan denken: ik heb een nieuwe mat.»

HUMO Ik dacht even dat je ‘een nieuwe man’ ging zeggen.

Luyten (lacht) «Neenee, een mat. Of beter gezegd: een tapijt. Bij mij in de buurt woont een tapijtenman uit het Midden-Oosten. In zijn etalage lag er al maanden een hoogpolig tapijt van Koerdische angorageiten naar me te lonken, toen ik al mijn moed bijeen heb geraapt en ben binnengestapt. Die man begon te vertellen over hoe ze dat tapijt steekje per steekje hadden geweven, ergens hoog in de bergen. Ik vroeg: ‘Wat moet dat spel hier kosten?’, en zijn antwoord was dermate ontmoedigend dat ik maar weer naar huis ben gegaan (lacht). Maar dat tapijt bleef in mijn gedachten, tot ik op een goeie dag heb gezegd: ‘Kom, ik ga er mijn spaarcentjes aan geven.’ Het moment waarop ze dat tapijt kwamen leveren, was hemels. Om het te vieren had ik gin-tonics gemaakt voor mezelf en een vriendin die was langsgekomen, en uit euforie bood ik de verkoper ook eentje aan – ik was even vergeten dat hij moslim was. Enfin, toen iedereen buiten was, heb ik al mijn kleren uitgetrokken en ben ik languit op dat tapijt gaan liggen. Sindsdien is het een dagelijks ritueel.»

HUMO Komt Frank er weleens bij liggen?

Luyten «Niemand zegt dat je de liefde alleen maar in bed hoeft te bedrijven, hè? Maar over fysiek genot gesproken: Frank is een meester-masseur. Hij staat daar ook om bekend op de redactie, hij kan het niet laten om mensen hun schouders te masseren. Dagelijks als we in bed kruipen, of op het tapijt, gaan zijn handen naar m’n rug, en ik laat me dat welgevallen. Soms moet ik hem zelfs vragen om te stoppen, omdat het te veel wordt.»

undefined

HUMO Nu dan, die twee onenightstands van jou.

Luyten «De ene is David Duchovny, of nog liever zijn personage in ‘Californication’, Hank Moody. Een oetlul, maar onwillekeurig hou je toch van ’m. Mocht hij voor m’n deur staan, dan zou ik niet twijfelen. De andere is Cillian Murphy uit ‘Peaky Blinders’. Hij heeft heel straffe ogen, maar meer nog dan zijn uiterlijk word ik aangetrokken door hoe ook hij er in zijn rol als Thomas Selby in slaagt om beminnelijk te zijn als bad guy. In het echt zou het kunnen tegenvallen. Hoewel, Jan Bijvoet heeft onlangs met hem gespeeld en hij vond hem een topkerel: ’t zou dus weleens héél gezellig kunnen worden.»

HUMO En Frank vindt dat allemaal oké?

Luyten (lacht) «Laten we zeggen dat ik Frank pas zou opbellen nadat het gebeurd is: ‘Schat, ik had toch goed begrepen dat het mocht, hè?’»

Dirk De Wachter ‘Met dank aan Reve’

undefined

‘’t Is misschien niet zo spannend voor de Humolezer die snakt naar rariteiten en verborgen vetzakkerijen,’ zegt psychiater Dirk De Wachter, die voor de gelegenheid zelf languit op de sofa is gaan liggen. ‘Maar mijn hemel op aarde, dat is thuis zijn.’

Dirk De Wachter «Ik ben iemand met veel engagementen, wat het voor mij extra kostbaar maakt om thuis te zijn, hier in mijn woonkamer, te midden van mijn boeken, mijn herinneringen en mijn gedachten. Iets lezen met een glaasje wijn erbij, klassieke muziek op de achtergrond, de ramen wijd open op een zwoele zomeravond: meer moet dat niet zijn. En uiteraard mijn vrouw aan mijn zijde, in het echt of in mijn gedachten.»

HUMO Welke wijn mag dat zijn?

De Wachter «Een Franse wijn, als het even kan – ik beschik over een wijnkelder die voor 70 procent gevuld is met Franse wijnen. Hieronder, in mijn praktijk, heb ik nog consultaties tot een uur of tien ’s avonds. Daarna eten mijn vrouw en ik samen en kraken we een flesje. Volgens de huidige strenge gezondheidsnormen is dat te veel, maar zelf luister ik liever naar epidemioloog Luc Bonneux. Die ergert zich aan de nieuwe moraliteit en wijst er terecht op dat een glaasje wijn echt geen kwaad kan. Voor mij hoeft dat geen grand cru classé te zijn, hoor. Ik kan evenzeer genieten van een frisse beaujolais, zoals ik er gisteravond nog eentje heb gedronken in een eenvoudige Parijse bistro – ik heb een lezing gehouden in Parijs.»

HUMO Wat eet u daar het liefst bij?

De Wachter «Geef mij maar de klassieke Franse keuken. ‘Ik heb maar één kookboek,’ zeg ik altijd, ‘dat van Alice Toklas.’ Onzin natuurlijk, maar het klinkt goed. Ik ga graag op restaurant, en dat hoeft al evenmin The Jane te zijn, hoe meesterlijk daar ook wordt gekookt. Gisteren in die Parijse bistro heb ik een confit de canard verorberd, met een gebakken patatje met rozemarijn. Aan zoiets kan ik mijn hart ophalen, temeer omdat ik een groot Parijsofiel ben, op het onnozele af zelfs. Maar goed, erg is dat niet.»

undefined

'We willen allemaal mentaal in orde blijven tot op hoge leeftijd, maar ik heb gezien dat dat ook een hel kan zijn'

HUMO Wat is voor u de hel op aarde?

De Wachter «De hel op aarde heb ikzelf gelukkig nog nooit beleefd. In het slechtste geval zijn het vagevurige episodes geweest, zoals de laatste levensjaren van mijn vader, die nu bijna een jaar geleden is overleden. ’t Was vreselijk om te zien hoe hij aftakelde, en hoe hij daarbij nog zo scherp was als wij tweeën samen. We willen allemaal mentaal in orde blijven tot op hoge leeftijd, maar ik heb gezien dat dat ook een hel kan zijn.»

HUMO Uw huiskamer heeft iets van een museum, met al die schilderijen, sculpturen en artefacten.

De Wachter «Ik omring me graag met schoonheid, maar aan alles wat hier hangt, staat en ligt, is een verhaal verbonden. Ik ken de kunstenaar persoonlijk, of het werk doet me terugdenken aan een bepaalde plek of gebeurtenis in mijn leven. Mijn collectie is op een organische manier gegroeid: aangezien ik al eens een inleiding verzorg op een vernissage, ken ik nogal wat mensen in de kunstwereld. Nog nooit ben ik naar een kunstwinkel gegaan om daar een werk te kiezen dat bij de gordijnen past. Ik héb niet eens gordijnen, zoals u ziet.»

HUMO Het staat hier ook vol met boeken.

De Wachter «O, maar dat zijn er slechts enkele. Boven heb ik een bibliotheek, met een pupiter om staand aan te lezen: daar heb ik er duizenden.»

HUMO Die u uiteraard stuk voor stuk hebt uitgelezen.

De Wachter «Neen, dat zou onmogelijk zijn. Stel dat hier nu nooit meer een boek zou binnenkomen – en die kans is nagenoeg onbestaand –, dan nog zou ik in mijn leven niet meer alles gelezen krijgen wat ik in huis heb. Nu, veel van die boeken heb ik gekregen, omdat ik in de jury van twee boekenprijzen zit. En het gebeurt ook vrijwel iedere week – ik overdrijf niet – dat ik een boek in de bus vind dat de schrijver me heeft toegezonden. Daar zitten soms bekende namen tussen, maar evengoed zijn het volslagen onbekende auteurs, die in het begeleidende briefje vaak vermelden dat het hun levenswerk betreft. Ik lees die boeken niet altijd helemaal uit, dat zou me te veel tijd kosten, maar doorgaans vertellen ze daarin over een dramatisch leven. Soms is het boeiend, andere keren minder.»

HUMO Weet u nog wat het eerste boek was dat indruk op u maakte?

De Wachter «‘Indruk maken’ is een understatement: ‘De avonden’ van Gerard Reve heeft mijn leven veranderd. Ik was 15, en mijn niet genoeg te prijzen leraar Nederlands, meneer Merckx, sprak over Clem Schouwenaars en Hubert Lampo, destijds geconsacreerde Vlaamse literatuur. ‘Maar,’ zei hij, ‘er is ook nog een ander boek, al zijn jullie daar nog wat te jong voor: ‘De avonden’ van Gerard Kornelis Markies van het Reve.’ Diezelfde avond ben ik naar de bibliotheek gefietst, en diezelfde nacht heb ik het uitgelezen. Ik was compleet van de kaart: ‘Hoe is het mogelijk? Die hoofdfiguur, Frits van Egters, denkt precies zoals ik!’ Ik kwam uit een Vlaams dorpje, zie je, en ik meende dat ik de enige was die altijd maar nadacht over de wereld en over de mensen. Maar die Frits van Egters deed dat ook! Toen, op mijn 15de, heb ik beslist: ‘Dit is waar ik mijn beroep van wil maken. Ik wil met de gedachten van mensen bezig zijn.’ ’t Is dus via ‘De avonden’ dat ik uiteindelijk psychiater ben geworden.»

HUMO Trekt u eens een blik met ergernissen open.

De Wachter «Ik probeer me niet te ergeren, ik probeer te begrijpen. Als ik een apert racistische mens op consultatie heb, dan zeg ik niet: ‘Scheer u weg, gij slechterik!’ Ik zeg: ‘Vertel, hoe is je leven? Hoe ben je geworden wie je bent?’ Dat is nu eenmaal de taak van de psychiater. Wat niet wegneemt dat ik die gevoelens wel kan hebben. Kom ik iemand tegen die iets uitroept à la: ‘Ze moeste z’allemoal afschiete!’ – ik gebruik altijd een plat Antwerps accent wanneer ik zulke uitspraken doe – dan denk ik: ‘Maar enfin, wat is me dat hier?’»

HUMO Ergert uw naaste omgeving zich ook weleens aan u?

De Wachter «Mijn vrouw zegt me soms dat het niet altijd makkelijk is dat ik nooit ruziemaak. Ik begrijp de dingen te veel, zie je, waardoor het nooit tot een uitbarsting komt.»

HUMO Komt u lichamelijk gezien weleens tot een uitbarsting?

De Wachter «Hoe zegt u?»

HUMO Wat is voor u het hoogste lichamelijke genot?

De Wachter «Ah, maar dat is toch een retorische vraag? De eros natuurlijk, zonder concurrentie. Al de rest is versiering, zou ik met enig gevoel voor overdrijving durven te zeggen. Al is niets belangrijker dan die versiering, da’s de paradox van het leven.»

HUMO Tijd voor het klapstuk: wie is uw favoriete onenightstand?

De Wachter «Een verregaand onnozele vraag, mijn waarde. Maar daarom krijgt u van mij ook een verregaand onnozel antwoord.»

HUMO Ik luister.

De Wachter «Voor mijn favoriete onenightstand moeten we zeker naar Parijs. Kent u Parijs een beetje?»

HUMO Een heel klein beetje.

De Wachter «Dat is jammer, u zou die stad echt nog eens moeten bezoeken. Zelf doe ik weinig liever dan bij goed weer op een Parijs terrasje gaan zitten met een glaasje wijn en een boek. Tussen ons gezegd en gezwegen: de dames die je daar ziet flaneren, dat is van een stijl en een elegantie – une style, une élégance – die je nergens anders ter wereld vindt. Hetzelfde geldt vaak voor hun pretentie en hun hooghartigheid, maar goed.

»Enfin, met mijn favoriete onenightstand zou ik eerst een wandeling willen maken door de mooie Parijse straten, tot we bij wijze van slotakkoord de fraaie binnentuin van het al even majestueuze Palais Royal verkennen. En vervolgens gaan we eten in Le Grand Véfour, het oudste restaurant van Parijs, dat aan de zuilengang van het Palais Royal gelegen is. Mijn favoriete onenightstand kent iets van literatuur – het zou fijn zijn als er een citaat van Proust af kon – en spreekt verzorgd Frans met een zuiver Parijs accent. En – heel belangrijk voor de onenightstand – ze gaat gekleed in une petite robe noire.»

HUMO Een naam, bitte!

De Wachter «Ik kom uit bij enkele Franse actrices, zoals Audrey Tautou, Marion Cotillard of Charlotte Gainsbourg. Maar mijn nummer één is en blijft Isabelle Huppert. Op haar 65ste is ze nog altijd een bijzonder mooie en ook buitengewoon intelligente vrouw, wier Frans impeccable is – zij beoefent de subjonctif passé als geen ander – en die me bijzonder geëxalteerd heeft in de film ‘La dentellière’ uit 1977. Nu, in het voormalige appartement van de schrijfster Colette, in het Palais Royal, staat een kleine vleugel. Daarop mag Isabelle Huppert van mij een partita van Bach spelen – uit de wonderlijke film ‘La pianiste’ weet ik dat ze dat kan. Ze draagt op dat moment uiteraard nog altijd die petite robe noire waar ik het zo-even over had, maar euh…

»Neen, laat het vervolg maar aan de fantasie van uw lezers over. Of om met Shakespeare te spreken: the rest is silence.»

Willy Sommers ‘Het geluid van de stilte’

undefined

Op zaterdagmiddag 18 augustus zal Willy Sommers voor de bij benadering 14.481ste keer in z’n wervelende carrière met een microfoon in de knuisten op een podium staan. Geen nieuws, ware het niet dat het deze keer op Pukkelpop te doen is, met Mauro Pawlowski in z’n flank en een vijftigkoppige brassband in z’n gat.

Willy Sommers «In het begin vond ik het toch maar een vreemd voorstel. Ik zeg: ‘Pukkelpop? Maar dat is mijn publiek toch niet?’ Maar Mauro, de initiatiefnemer, heeft me gerustgesteld: ‘Je hoeft je geen zorgen te maken, Willy, het wordt de max.’ Ik had het gevoel dat hij me respecteerde, hoewel we natuurlijk een compleet ander genre vertegenwoordigen. Ik sta nu al 47 jaar op de planken. Je moet het maar doen, hè? En iedereen in Vlaanderen, van jong tot oud, kent mijn grootste hits: ‘Zeven anjers, zeven rozen’, ‘Als een leeuw in een kooi’, ‘Laat de zon in je hart’. Die nummers zullen we dan ook alle drie brengen op Pukkelpop.»

HUMO Wanneer heb jijzelf laatst de zon nog eens in je hart gelaten?

Sommers «Begin juli, toen ik met het gezin een weekje in Marbella heb gezeten. Ik had mijn gsm in een kluis gelegd, zodat ik alleen maar aandacht had voor mijn vrouw Cindy en de kinderen, Luna (16) en Luca (12). Oké, die gsm heb ik al na drie dagen uit de kluis genomen – ik kan mijn werk echt niet loslaten – maar mijn kinderen zich zo zien vermaken, dat gaf me veel vreugde. Ja, dat was werkelijk…»

HUMO De hemel op aarde?

Sommers «Ja! Maar ik ben ook graag hier, in mijn huis in Lennik, waar mijn grootmoeder nog geboren is. Ik heb het lang geleden gekocht, en daarna laten verbouwen door Zjef Vanuytsel van ‘De zotte morgen’, die ook architect was. Hier heb ik als kind nog bessen geplukt en de schapen gevoederd, dit is mijn heimat.»

HUMO Hoe stel je je de hel op aarde voor?

Sommers «Mijn oudste dochter Annemie, 34 is ze nu, moet elke morgen om zes uur de trein naar Brussel nemen. ‘Papa,’ zegt ze me weleens, ‘op dat uur is iedereen ongelukkig op de trein.’ Ja, wat wil je: ze zijn veel te vroeg moeten opstaan, en de trein is overvol. Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets iedere dag zou moeten meemaken. Verschrikkelijk moet dat zijn! Al vind ik files ook de hel. Ik geef gemiddeld tweehonderd optredens per jaar, en alleen al in Vlaanderen rijd ik jaarlijks 80.000 kilometer met de wagen. Hoe vaak ik tegenwoordig niet in een file sta, het is niet meer bij te houden.»

HUMO Waar heb je zoal een hekel aan in het leven?

Sommers «Aan oneerlijke mensen. Ik ben iemand die snel een ander vertrouwt. Cindy is daar realistischer in, ze doorziet mensen sneller. ‘Willy,’ zegt ze dan, ‘ik denk dat die of die van je wil profiteren.’ Waarop ik: ‘Maar nee, Cindy, dat is niet waar!’ Maar aan het eind van het liedje heeft zij meestal gelijk.

»Vijanden heb ik niet in de showbizz, of toch niet voor zover ik weet. Maar mijn beste vrienden, dat zijn de mannen met wie ik hier in het Pajottenland ben opgegroeid. Naast mijn bandleden dan, en mijn manager Ilia, en uiteraard ook mijn tennisvrienden. Op de tennis wordt er nu eens nóóit over de showbizz gesproken, wel over de koers, de politiek, het weer. Fysieke probleempjes ook, bypassoperaties en zo, want we worden allemaal een dagje ouder. Gezond of niet gezond, ik denk daar de laatste tijd erg vaak aan. Ik ben bijna 66, en enorm bang om ziek te worden. ‘Tot volgend jaar!’ riep de organisator van de Deinse Feesten me zondag na toen ik er had opgetreden, en ik riep terug: ‘Bij leven en welzijn, ja!’ Zoiets zou vroeger nooit in me zijn opgekomen.»

HUMO Denk je dat je naaste omgeving zich ook weleens aan jou ergert?

Sommers «Soms, ja. Vorige week zouden we met de kinderen een weekje aan zee doorbrengen, maar al na twee dagen zei ik: ‘Ik rijd even naar huis, want ik moet één en ander regelen voor mijn job.’ Dan zijn mijn vrouw en kinderen wel een beetje geërgerd: ‘Moet dat nu echt?’ Maar ik ervaar vakantie nogal snel als tijdverlies, ik heb altijd het gevoel dat ik zoveel andere dingen kan doen in plaats van een hele dag op het strand te zitten.»

HUMO Een boek lezen, bijvoorbeeld?

Sommers «O nee, ik ben nooit een boekenwurm geweest. Nu, vorig jaar werd ik 65, en in de aanloop naar die verjaardag heb ik wel even hardop gedacht: ‘Misschien zou ik af en toe toch wat tijd moeten maken om te lezen.’ Wat kreeg ik dus van Cindy voor mijn verjaardag? ‘Meester, ik heb geen tranen meer’ van Jef Vermassen. (Houdt duim en wijsvinger 8 centimeter uit elkaar) Zó’n dik boek. Ik keek een beetje beteuterd, waarop Cindy: ‘Maar je had toch gezegd dat je boeken ging lezen?’ Enfin, in het vliegtuig op weg naar Spanje heb ik er wat in zitten bladeren, maar op onze bestemming heb ik het weer netjes in mijn koffer opgeborgen.»

HUMO Hou je van kunst?

Sommers «Als we op vakantie een stad bezoeken, dan probeer ik altijd in een museum binnen te springen om schilderijen te bekijken. Ook de rust in zo’n museum bevalt me. Ik hou van stilte, zie je. Ik kan er tijdens onze jaarlijkse skivakantie ontzettend van genieten om op een berg te staan en naar het geluid van de stilte te luisteren, the sound of silence. Je hoort niets, je ziet alleen maar die mastodonten van bergen. En dan denk je: ‘Ik leef misschien nog tien jaar, of twintig, maar die bergen zullen hier over duizend jaar nog altijd staan.’ Heel klein voel ik me dan.»

HUMO Wat eet je het liefst?

Sommers «Gewone, eenvoudige kost. Cindy kookt altijd voor me, en ze klaagt weleens dat ze zichzelf geen keukenprinses vindt. Maar dan zeg ik: ‘Dat hoeft toch niet?’ Voor mij volstaat een simpel varkenskoteletje met wat aardappeltjes en sla. Sterrenrestaurants zijn al helemaal niet aan mij besteed: veel te veel geld voor wat het is.»

HUMO Wat drink je bij dat varkenskoteletje?

Sommers «Wijn. Ik ben een wijndrinker, al sinds ik op mijn 18de via mijn ontdekker en tweede vader Roland Verlooven – vorig jaar is hij helaas overleden – bij Disques Vogue heb getekend. Het was daar de gewoonte om op vrijdag met z’n allen in Brussel te gaan eten – de vertegenwoordigers legden dan hun cijfers van de verkoop van die week voor. Er werd altijd goede wijn geschonken, waar ik hoe langer hoe meer de smaak van te pakken kreeg. Ik ben er zelfs boeken over beginnen te kopen – die las ik dan wel (lacht).»

undefined

'Ik blijf maar wijn kopen: mijn kelder ligt vol flessen die niet meer goed zijn'

HUMO Heb je een wijnkelder?

Sommers (glundert) «Ja. Mijn grote probleem is wel dat ik maar flessen blijf kopen, en dat mijn kelder inmiddels vol flessen ligt die niet meer goed zijn. Maar ik kan het niet laten: na iedere wijndegustatie kom ik met een kistje thuis. En als Cindy in de Cora van Anderlecht haar winkelkarretje vollaadt met boodschappen, laad ik het mijne vol met wijn.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Sommers «Seks. Goeie seks dan, hè. Naar mijn mening is dat één van de steunpilaren van een degelijke relatie.»

HUMO Als ik toch even een kleine bres in jullie huwelijksgeluk mag slaan…

Sommers «Ga je gang, mijn vrouw is toch niet thuis.»

HUMO Wie is je favoriete onenightstand?

Sommers «Vroeger was dat Cindy Crawford, een zeer sensuele vrouw, ook door dat schoonheidsvlekje op haar wang. Ze is nog altijd mooi, al zou ik nu eerder kiezen voor Nathalie Meskens. Dat vind ik nu eens een knappe, lieve, intelligente, charismatische dame, die ook goed kan zingen en acteren. We hebben een paar dingen samen gedaan voor de televisie, en zo is er een band tussen ons ontstaan die verder gaat dan het gewone collega’s-onder-mekaar-sfeertje. Telkens als ik haar terugzie, vliegen we elkaar in de armen, en dan knuffelen we en knuffelen we. Maar eigenlijk kan ik haar niet meer als favoriete onenightstand kiezen, want dat zou bijna incest zijn. Vorig jaar was ze getuige op mijn huwelijk, nu is ze feitelijk familie.»

HUMO En dus?

Sommers «En dus kies ik voor Cath Luyten. Een heel spontaan en sympathiek meisje, en mooi bovendien – ik hou van mooie vrouwen. Ik heb eens een babbeltje met haar gehad over haar relatie met Frank Raes, die vergelijkbaar is met die van mij en Cindy, in die zin dat het leeftijdsverschil ongeveer overeenkomt. Ze vertelde me dat ze net een interview had gedaan waarin de journalist maar bleef doorvragen over dat leeftijdsverschil: ‘Over vijftien jaar is hij al 80. Vind je dat een leuk idee?’ Ze vond dat erg vervelend, ze begreep niet goed waarom de mensen niet gewoon konden accepteren dat zij gelukkig was met Frank. Heel herkenbaar allemaal. We zien elkaar doodgraag, Cindy en ik: mag dat niet volstaan?»