Tussen Hemel & Hel: Jonas Geirnaert, Michèle Cuvelier en Rik Verheye'Ik val op rustige vrouwen. Die maken het beest in mij los'

Deze week in Tussen Hemel en Hel: de Enrique Iglesias van dunaldi, de Sporty Spice van Ardooie en de officiële introductie tot de Nederlandse taal van het onovergankelijke werkwoord skruffelen. Én ’s werelds enige Belg die van Dr Pepper houdt. Benieuwd hoe deze zonderlinge figuur zich staande houdt in een beschaafde maatschappij? Lees verder!

'Ik val op rustige vrouwen. Die maken het beest in mij los'

Jonas Geirnaert: ‘De braafste in televisieland’

Jonas Geirnaert, net klaar met de opnames van de samen met zijn vriendin Julie Mahieu geschreven fictiereeks ‘De dag’, verschijnt die zaterdagochtend enigszins verwaaid ten tonele, en dat heeft zo zijn redenen: ‘Gisterenavond hebben we in de tuin een kampvuurtje aangelegd: echt waanzínnige hoeveelheden wijn achterover geklokt.’

Jonas Geirnaert «Ik ben, zeg maar, een enthousiaste drinker. Iets té enthousiast zelfs, al probeer ik er de laatste tijd op te letten dat ik het niet iedere dag doe. Maar net zoals ik dat vroeger ook met roken had – daar ben ik gelukkig mee gestopt – is het een beloningsmechanisme geworden. Je komt thuis van een zware draaidag, denkt: ‘Een glas wijn heb ik nu wel verdiend,’ en voor je het weet ben je aan je derde eenheid bezig. Ik ben er me terdege van bewust dat dat een gewoonte is die ik moet afleren.

»Qua drinken hou ik er trouwens ook nog een andere, misschien wat vreemdere gewoonte op na: ik ben één van de weinige mensen in dit land die graag Dr Pepper lusten. In die mate zelfs dat ik in een straal van twee kilometer rond ons huis precies weet waar ze het verkopen. Eén keer hebben mijn collega-Neveneffecten me voor mijn verjaardag mijn gewicht in Dr Pepper gegeven – iets van een zeventig of tachtig liter in totaal. Toen ik die ophad, was mijn lichaamsgewicht niet helemaal hetzelfde meer.»

HUMO Hou jij er culinair gezien al even merkwaardige voorkeuren op na?

Geirnaert «Minder. Mijn vriendin heeft een hekel aan Vlaamse kost à la worst, patatten en appelmoes, wegens te vaak als kind gegeten. Ze maakt het dus ook nooit klaar, waardoor mijn liefde voor dat soort degelijke boerenkost van de weeromstuit groter en groter is geworden.

»Maar sinds een jaar of vijf ga ik ook graag op restaurant, om nieuwe dingen uit te proberen. De eerste keer dat ik naar een echt chique restaurant ging, De Godevaart in Antwerpen, was niets minder dan een openbaring. Ik proefde smaken die ik nooit had kunnen vermoeden; alsof ik ineens een heel nieuw kleurenpalet ter beschikking kreeg.»

HUMO Kleed jij je dan op, als je naar zo’n chique eetgelegenheid gaat?

Geirnaert «Wel degelijk, ja.»

HUMO Je trekt je duurste hoody aan?

Geirnaert (lacht) «Een tijdje terug ben ik eens met Michiel Devlieger, tegenwoordig Nonkel Fictie bij Woestijnvis, gaan lunchen in Vilvoorde. Ik had de fout gemaakt om niet op voorhand te checken wat voor etablissement het was: zat ik daar in een versleten broek en een hoody met gaten tussen niks dan strak in het pak gestoken zakenlui. Een beetje gênant wel – ’t was een goeie herinnering om toch iets meer mijn best te doen. Nu, je ziet het op dit moment niet aan mij want ik zit hier in dezelfde broek en hoody als in dat restaurant, maar het geval wil dat ik twee weken geleden gestyled ben.»

HUMO (lacht)

Geirnaert «Echt waar! Eén van de kleedsters op de set van ‘De dag’, Fran, heeft me een keer apart genomen, en me heel diplomatisch proberen duidelijk te maken dat ik haar al enige tijd een wandelende doorn in het oog was. En in een moment van zwakte heb ik ‘ja’ gezegd op haar voorstel om mij eens te stylen. Ik ben dan naar haar huis gegaan, waar een hele kapstok vol met kledingstukken hing die ze online besteld had. Ik moest dat allemaal aantrekken en ‘ja’ of ‘nee’ zeggen, en daarna zijn we de stad ingetrokken om verder te shoppen. Normaal gezien heb ik daar een hartgrondige hekel aan, maar nu was er iemand die knopen kon doorhakken in mijn plaats: wel tof, eigenlijk.»

HUMO Waaraan heb je wel nog altijd een hartgrondige hekel?

Geirnaert (denkt lang na)

HUMO Lastige vraag?

Geirnaert «Nee, er zijn te veel mogelijke antwoorden (lacht).

»Laat ik het bij eentje houden: het verkeer. Ik denk: als je alle mensen uit het verkeer zou halen die systematisch – bewust of onbewust – de verkeersregels overtreden, dan schiet er nog hoop en al tien procent over. 121 per uur rijden als je maar 120 mag, bijvoorbeeld: bijna iedereen doet dat, terwijl het gewoon niet mag. Hetzelfde met rijden op de tweede en de derde rijstrook: de verkeerscode stipuleert heel duidelijk dat dat verboden is, tenzij je aan het inhalen bent. Maar niemand schijnt daar dus van op de hoogte te zijn. En het ergste is nog: wie zich zoals ik wél aan de verkeersregels houdt, is de pineut van de snelweg, en wordt absoluut niet gerespecteerd door de andere weggebruikers.»

HUMO Zit jij op zulke momenten Kabouter Wesley-gewijs te vloeken achter je stuur?

Geirnaert «Ja. Ofwel laat ik die mensen in mijn hoofd de meest verschrikkelijke dood sterven.»

HUMO À propos: hoe ziet jouw hel op aarde eruit?

Geirnaert «Uiteraard zou ik op dit moment niet graag in een Syrische folterkamer zitten, maar aan zo’n antwoord heeft niemand iets. Dus om toch een meer persoonlijk antwoord te geven: mijn goesting verliezen, mijn drive om dingen te maken, voor mij zou dat de hel op aarde zijn.»

HUMO En de hemel?

Geirnaert «Een lege inbox, dat om te beginnen. En verder: een tafel, een kampvuur, een blauwe Chimay, een spel kaarten, en minstens drie andere mensen. En dan de hele avond doerakken, een Russisch kaartspel waarbij het de bedoeling is dat één speler de aanvallen van de anderen probeert te weerstaan. Ik heb dat spel ooit geïntroduceerd bij de Neveneffecten, en sindsdien hebben we het zo veel gespeeld dat we er een eigen variant op hebben gemaakt: het idee is om je zo grof mogelijk jegens de anderen te gedragen, inclusief zeer luid roepen, je tegenstanders ruw bij de kraag grijpen, en dreigen met een vuistgevecht. En de doerak – de verliezer – dient zo adequaat mogelijk te worden uitgescholden in bewoordingen naar keuze. Heel plezierig, al kijken eventuele passanten soms raar op.»

HUMO Iets heel anders: wat verschaft je geestelijk genot?

Geirnaert «Naar een podcast luisteren tijdens het skruffelen.»

HUMO Skruffelen?

Geirnaert «Da’s een term die ik zelf heb uitgevonden, en die betekent: associatief klusjes opknappen.

»Stel, je wordt op een mooie zaterdagochtend wakker en zegt: ‘Vandaag ga ik eens de zijkant van het tuinhuis verven.’ Je wilt in de doe-het-zelfzaak om een pot verf gaan, maar terwijl je naar je auto stapt, zie je dat er een tak in de weg hangt. Dus je zegt: ‘Verhip! Die ga ik eens snoeien.’ Je begeeft je naar de schuur om een snoeischaar te gaan halen, maar onderweg zie je dat er nog een hele partij lege flesjes blauwe Chimay in de struiken ligt. En tijdens het opruimen van die flesjes zie je wéér iets dat dringende aandacht vereist. Dat is dus skruffelen – Julie, en ook onze buren Lieven (Scheire, red.) en Sien zijn er al mee vertrouwd. Het liefst doe ik dat met een koptelefoon op, zodat ik naar een podcast kan luisteren. Radiolab, bijvoorbeeld, waar ze ’t over wetenschap in de breedst mogelijke zin hebben.»

HUMO Lees je ook graag over wetenschap?

Geirnaert «Ik lees graag non-fictieboeken, niet alleen over wetenschap. Zo heb ik het voorbije jaar twee boeken van Bill Bryson gelezen, ‘Een kleine geschiedenis van bijna alles’ en ‘Een huis vol’, en ben ik net klaar met ‘De waanzinnige veertiende eeuw’ van Barbara Tuchman, een standaardwerk over de middeleeuwen. Sowieso vind ik het tof om dingen bij te leren, een kwaliteit die ik vroeger veel te weinig had. Een jaar of twee geleden had ik een droom waarin ik terug aan het middelbaar moest beginnen: reuzeleuk, want ik dacht: ‘Ha, nu ga ik eindelijk eens opletten!’ Indertijd zat ik in de klasbanken vooral weg te dromen en te tekenen.»

HUMO Tot slot, Jonas: je hoogste lichamelijke genot en favoriete onenightstand, graag.

Geirnaert «Het hoogste lichamelijke genot, voor mij is dat een douche nemen – een bad mag ook – en dan met nog lichtjes natte haren in een bed met verse lakens kruipen, dat je niet zelf hebt moeten opmaken. De kamer – een hotelkamer, stel ik me zo voor – moet ook ietsje te koud zijn, zodat je weet waarom je onder de lakens kruipt.»

HUMO Stel dat Julie het goed zou vinden, met welke schone…

Geirnaert «…zou ik dan graag eens tussen die verse lakens duiken? Om te beginnen: die aandrang voel ik niet. Ik verschiet er nog altijd van hoeveel er scheefgepoept wordt in televisieland, maar wat dat betreft ben ik, en bij uitbreiding alle Neveneffecten, zowat de braafste die er rondloopt.

»Maar goed, een naam. Eerst wilde ik Elodie Ouedraogo zeggen, om Jeroom te pesten. Maar de angst voor fysieke agressie de eerstvolgende keer dat ik hem zie, is te groot. Daarom – eerst even rondkijken of ze hier niet op het terras zit – kies ik voor Anemone Valcke. Een waanzinnig knappe madam, vind ik, en uit die ene keer dat ik haar vluchtig heb gesproken tijdens een opname van ‘De slimste mens’ – haar vriend Jan Paternoster deed mee – meen ik te hebben mogen opmaken dat ze ook slim is en gevoel voor humor heeft.»

HUMO Ik heb haar twee jaar geleden geïnterviewd voor deze rubriek, maar ik ben straal vergeten wie ze koos als onenightstand.

Geirnaert (droog) «Dat zal ik geweest zijn.»

Michèle Cuvelier: ‘Weg van de kerktoren’

undefined

‘Op de Krant van West-Vlaanderen na is dit de eerste keer dat ik echt geïnterviewd word: gráp-pig!’ Michèle Cuvelier – Ardooise schone sinds 1992, StuBru-stem sinds 2015 – probeert het op een luchtig toontje te zeggen, maar je voelt dat ze toch wat nerveus is. Zouden wij dan werkelijk zo imponerend overkomen?

Michèle Cuvelier «Nee, maar ik vind het best lastig om goeie antwoorden te formuleren op de vragen waarvan ik weet dat jij ze me gaat stellen. De Krant van West-Vlaanderen, dat waren eerder vragen als ‘Kom je nog vaak in Ardooie?’ en ‘Is het niet moeilijk om algemeen Nederlands te spreken?’ Iets héél anders dan dit.»

HUMO Wat heb je op die laatste vraag geantwoord?

Cuvelier (lacht) «Dat ik daar nooit moeite mee heb gehad. Er zijn twee soorten West-Vlamingen: je hebt er die gemakkelijk kunnen schakelen tussen dialect en Algemeen Nederlands, en je hebt er die, hoezeer ze ook hun best doen, altijd een hekke tussentaal zullen spreken. Ik heb het geluk dat ik tot de eerste groep behoor, en dat ik – hoop ik toch – op de radio met hetzelfde accent praat als hier en nu tegen jou.»

HUMO Ben jij als presentatrice van een muziekprogramma – ‘Zender’ – een groot muziekliefhebber?

Cuvelier «O ja! Altijd geweest ook. Ik denk dat praktisch alle muziekliefhebbers voor het eerst echt gebeten worden door de microbe tussen hun twaalfde en hun zestiende: dan is er een artiest of een groep die de deur openzet. En voor mij waren dat The Beatles.

»Ik was veertien, en voor Engels moesten we het jaar 1964 behandelen in al zijn facetten. Ik zei: ‘Ik doe muziek wel.’ Ik ben dan op een foto gestuit van de vier Beatles die in februari ’64 in New York uit het vliegtuig stapten, en op één of andere manier klikte er iets. In de drie jaar die erop volgden, heb ik letterlijk elk Beatles-nummer gehoord, en ook alle films gezien. Alleen het nogal surrealistische ‘Yellow Submarine’ heb ik niet uitgekeken: daar had ik wat te weinig bollen voor gepakt, vrees ik. Maar bij The Beatles is het dus allemaal begonnen: ik klikte op Wikipedia door naar Led Zeppelin, en daarna naar Oasis, en zo alsmaar verder.»

HUMO Je zei daarnet iets over bollen. Neem je er weleens één?

Cuvelier «Nee nee, dat was maar een grapje. Ik doe niet aan drugs.»

HUMO Rook je?

Cuvelier (lacht) «Ik wilde net vragen of ik er eentje mocht opsteken, en of je dat alsjeblieft niet wilde vermelden in het artikel. Maar ach, wat maakt het uit?»

HUMO Veel BV’s staan erop dat ik niet vermeld dat ze roken.

Cuvelier «Stom, hè? Ik ben een voorstander van het toegeven van zwaktes. Al ervaar ik roken niet zozeer als een zwakte; eerder als een kwalijke gewoonte, zoals iedereen er wel eentje heeft. Regelmatig bij McDonald’s gaan eten: da’s toch even erg?»

HUMO Tussendoor: wat is je culinaire top?

Cuvelier «De teriyaki met zalm van mijn moeder – gemarineerde vis op z’n Japans.»

HUMO Goed, ga door.

Cuvelier «Onlangs hadden we op StuBru een lezing van het hoofd van de deontologische raad. ’t Ging erover dat rokende mensen al een hele tijd uit den boze zijn op de sites en de sociale media van de VRT, en dat de nieuwe sensibiliteit alcohol is. Nu zie je op Instagram of op de algemene pagina van Studio Brussel nog weleens een pintje passeren, maar over tien jaar gaat dat ondenkbaar zijn. Dan zullen we een foto met bier drinkende jongeren met dezelfde meewarigheid bekijken als rokende mensen in een tv-programma uit de jaren 60. Ik vind dat ergens wel jammer.»

HUMO Waar erger je je nog meer aan in het leven?

Cuvelier «Vlaamse televisie (lachje). Ik ben van de Netflixgeneratie: ik word dagelijks getrakteerd op degelijke, vernieuwende scenario’s. Als ik dan de vergelijking maak met de scenario’s van de meeste Vlaamse series, dan denk ik weleens: ‘Jezus, wat armzalig.’ Onlangs las ik een vlammend opiniestuk van Xander De Rycke over Vlaamse televisie, en ik dacht: ‘spijkers met koppen’.»

HUMO Over armzalige scenario’s gesproken: ‘Zie mij graag’ op Eén ooit gezien?

Cuvelier «Nee. Maar ’t speelt zich af onder de kerktoren, zeker? Daar is het namelijk altijd te doen in Vlaanderen (lacht). Zo’n film als ‘Black’ apprecieer ik dan veel meer, omdat het over de grootstad gaat, en omdat er andere kleurtjes in aan bod komen. Mijn beste vriend Rashif El Kaoui is acteur: als hij voor een casting gevraagd wordt, is het altijd weer als straat-Marokkaan. En zijn vriendin is Congolese: zij mag alleen maar poetsvrouw of hoer spelen, en nooit eens met een normaal accent praten. Echt een gemiste kans. En ’t zijn de scenaristen die daar iets aan kunnen doen.»

HUMO Nu dan: wat is voor jou de hemel op aarde?

Cuvelier «Als ik voor een suikerspinnenantwoord mag gaan: een continue staat van verliefdheid. Dan ligt er een glans over de dingen, en is alles prima. Ik heb geen auto en neem dus vaak de trein: meestal is dat doodsaai, ook al omdat je geen wifi hebt. Maar als je verliefd bent, maakt het allemaal niet uit. Niet dat ik zo vaak verliefd ben, helaas.»

HUMO En nu?

Cuvelier «Ook niet (lachje).»

HUMO Hoe ziet jouw hel op aarde eruit?

Cuvelier «De hel op aarde, voor mij zou dat zijn: veroordeeld zijn te wonen in een klein dorp, tussen kleine mensen met kleine gedachten.»

HUMO Heb je ’t nu over Ardooie, waar je bent opgegroeid?

Cuvelier «Niet per se. Als kind heb ik daar trouwens heel graag gewoond. Ik ben opgegroeid in een groot huis tussen de akkers, en mijn grootouders hadden drie straten verder hun boerderij. Er was ruimte, er waren beesten, en overal rook het naar mest. Best een fijne geur, vind ik: ’t geeft me nog altijd een gevoel van thuiskomen. Maar nu ik volwassen ben, zou ik kapotgaan in zo’n dorp. Het punt is: ik sta vrij intolerant tegenover intolerantie. En op het platteland bots je vaak op al dan niet verholen vormen van racisme, op gesloten geesten, op een klein inlevingsvermorgen. Dat je denkt: ‘Godverdoemme, hoe kan dat nu nog in 2017?’»

HUMO Jij woont in Brussel, hè?

Cuvelier «Sinds een tijdje, ja. Ik woon hier om de hoek, heel dicht bij de Reyerslaan, in een huis dat ik met twee anderen deel. Brussel vind ik echt gewéldig; ik woon hier nog liever dan in mijn vorige stad Antwerpen.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Cuvelier «Zwemmen in de zee! En ik ben ook gek op attracties die met snelheid of hoogte te maken hebben, van de rups op de kermis tot een achtbaan in het pretpark. Ik had dat als kind al: ik weet nog goed dat ik eens over een diepe gracht met veel netels erin moest springen – zulke zaken gebeuren al eens in West-Vlaanderen – en dat dat een ongelooflijke kick gaf. En ik ben echt geen Sporty Spice, maar in Durbuy heb ik ook al eens een deathride gedaan, waarbij je van een hoge rots naar beneden roetsjt aan een touw: de max. Bungee-springen, dat spreekt ook tot m’n verbeelding, net als parachutespringen: dat wil ik ooit doen.»

HUMO Kruip je, om te bekomen van al die opwinding, weleens in een hoekje met een boekje?

Cuvelier «Ja, ik ben dol op lezen! Ik hou vooral van dikke, megalomane kleppers. Bij voorkeur van Amerikaanse schrijvers als Jonathan Franzen of John Irving, van wie ik onlangs ‘De wereld volgens Garp’ heb gelezen. En dit weekend heb ik er zowat in één ruk ‘The Fountainhead’ van Ayn Rand doorgejaagd: fantastisch boek.»

HUMO Ben je een kunstliefhebber in het algemeen?

Cuvelier «Ik ben een art bitch, ja. Gevoel is voor mij het criterium: het moet me iets doen, een ‘taal’ zijn die ik begrijp. Ik ben gek op muziek en theater, en zeker ook op films en series. Echt een zieke bingewatcher ben ik: onlangs nog heb ik zeven seizoenen van ‘Mad Men’ herbekeken in twee weken tijd. Dat zijn 92 afleveringen van telkens drie kwartier: maak het rekensommetje en je weet dat ik behoorlijk wat sociaal leven opoffer voor een serie. Maar zo zit ik in elkaar: ik hou niet van losse eindjes, wil graag iets afmaken.»

HUMO In dat geval: wie is je favoriete onenightstand?

Cuvelier «Wacht, ik heb een lijstje aangemaakt (scrollt op haar smartphone). Ik had eerst gedacht aan Frank Ocean, maar da’s een homo. En ook aan Alex Turner van Arctic Monkeys, maar mijn ultieme nummer één is dat nu ook weer niet.»

HUMO Wie dan wel?

Cuvelier «Childish Gambino! Ik weet niet of je hem kent: z’n echte naam is Donald Glover, en hij is zowel stand-upcomedian als rapper, muzikant, acteur én serieschrijver. Mensen met talent vind ik sowieso al aantrekkelijk, en al helemaal als ze er goed uitzien.»

HUMO Kan ik je verleiden tot een onenightstand om de hoek?

Cuvelier «Hmm. Je weet nooit wie je nog moet interviewen, hè? Sofie Engelen kan ervan meepraten: zij koos als favoriete onenightstand Jasper Maekelberg, de zanger van Faces On TV, en moest hem niet lang daarna interviewen. Dat soort awkard vibes zou ik liever vermijden. Dus als je ’t niet erg vindt, kies ik voor een fictief personage: Kulderzipken. En dus níét Michael Pas, hè?»

HUMO Tenzij hij zijn Kulderzipken-pakje nog eens aantrekt?

Cuvelier (lacht) «Nu ja, dan misschien wel.»

Rik Verheye: ‘Een gigantische ton met peuken’

undefined

Wie op een willekeurige weekdag een terrasje op het Antwerpse Zuid betrekt, loopt kans dat hij in anderhalf uur tijd Bent Van Looy, Pedro Elias, Natalia Druyts, Matteo Simoni en William Boeva (in een wel érg grote auto) spot. Nog een geluk dat ook Rik Verheye van de partij is, wijlen Jay Vleugels zo u wil: enkel hij is vandaag onze interviewee.

Rik Verheye «Hier in Antwerpen-Zuid loopt het vol met bekende mensen, hè? Ergens nog een geluk, want ik word hier wat meer met rust gelaten dan elders. Man, heftig dat het soms is sinds ‘Call-boys’! Vaak is het wel plezierig, maar bij momenten is het ook gewoon vermoeiend. Het gebeurt weleens dat er een groepje grieten op me afkomt voor een selfie: altijd weer staat er dan zo’n lurk bij te kijken die pissig is dat de aandacht van zijn harem even niet naar hem gaat. En dan gaat dat van: ‘’t Schijnt dat jij bekend bent? Ja, ik ken je niet hoor, ik kijk enkel naar Amerikaanse series.’ De grap is dat ze nooit weten wat ze moeten antwoorden als je ze vervolgens vraagt naar wélke Amerikaanse series ze dan zoal kijken. ‘Euh… ‘Grey’s Anatomy’ en zo.’ Sure, gast!

»Maar al die aandacht werkt ook weleens in mijn voordeel. Zo stond ik eens in de file op de A12, tussen Brussel en Antwerpen, en werd ik door de politie aan de kant gezet. Ik dacht: ‘Ze zullen gezien hebben dat ik aan het rode licht met mijn iPhone aan het prullen was.’ Dus ik meteen: ‘Ja, sorry, ik weet het, ik had dat niet moeten doen.’ – ‘Maakt niet uit, kerel. Wij willen gewoon een selfie.’ (lacht)»

HUMO Ergeren de mensen rondom je zich ook weleens aan jou?

Verheye «Ja, ik kan nogal heftig en druk zijn. Vooral als ik met Matteo en de anderen samenzit: dan zijn we fameus in ons element. Fijn, maar wanneer er dan andere mensen bij komen zitten, zie je ze weleens denken: ‘Kalm aan, boys.’ Ah, daar heb je hem net, op zijn fietsje. (Steekt zijn duim op) ‘Hey, Theo!’»

Matteo Simoni (roept) « Interview?»

Verheye «Dennumo! Tussen Hemel en Hel!»

Simoni (gedecideerd) «Dat zijn altijd de beste artikels.»

HUMO Wat is voor jou de hemel op aarde?

Verheye «De hemel op aarde beleef ik nu. Ik heb een bende superfijne mensen om me heen. En laat ik er niet onnozel over doen: ik kom niks tekort. Ik heb ook het gevoel dat ik in een clubje zit waar ik me echt thuis voel. Toen ik in mijn Herman Teirlinck-jaren naar ‘In de gloria’ of ‘Het eiland’ keek, kon ik alleen maar hopen: ‘O, ik wil ook ooit zoiets doen!’ En plots gebeurt het dan daadwerkelijk, en klikt het ook op persoonlijk vlak met de Jakke (Jan Eelen, red.). En inmiddels werk ik onder de vleugels van Woestijnvis, een bedrijf waar ik me óók al geweldig goed thuis voel.»

HUMO Wat ben je daar nu aan het doen?

Verheye «Tot aan de opnames van het tweede seizoen van ‘Callboys’ zal ik vooral met enkele fictie-ideeën bezig zijn, dingen die ik met anderen schrijf. Maar meer kan en mag ik daar nog niet over zeggen.»

HUMO Hoe ziet jouw hel op aarde eruit?

Verheye «De hel op aarde zou ik beleven als mijn moeder er niet meer zou zijn. Ik heb een ongelooflijk goeie band met haar, wellicht ook omdat ik op mijn 7de mijn vader ben verloren – hij stierf aan alcoholisme.»

HUMO Nooit bang om in dezelfde val te trappen?

Verheye «Niet echt, nee. Sowieso heb ik een ingebouwde, onbewuste rem: ik heb nogal snel de neiging om me mottig te voelen als ik wat te veel drink. Dit gaat raar klinken, maar op zo’n momenten zie ik in een flash mijn moeder voorbijkomen. ‘Hola!’ denk ik dan. ‘Laat ik toch maar een watertje drinken.’»

HUMO Eet je graag?

Verheye «Ja, ik ben echt een bon vivant. Ik jog regelmatig en ik ga ook fitnessen, maar mijn grootste training is nog het constant intrekken van mijn buikje (lacht). Maar ik barbecue graag, jong! Echt waar, ik zou dat de hele dag lang kunnen doen. En tapa’s: o ja! Qua eten ben ik wel nogal conservatief: ik kies altijd wat ik al ken. Dat zal mijn West-Vlaams kantje zijn, vermoed ik: angst voor het nieuwe. Vroeger, toen ik nog in Knokke woonde, bestelde ik altijd hetzelfde op restaurant: garnaalkroketten, côte à l’os en een dame blanche. Zalig! Tegenwoordig ga ik dat nog weleens eten, alleen is de dame blanche nu een Irish coffee geworden.

»Ik heb trouwens ooit eens hond gegeten in Vietnam, zonder dat ik het wist, weliswaar. Toen ik twee dagen later nog eens langs dat eetstandje passeerde, riep de kok me toe: ‘Hey, you like the doggie!’ Mijn lief en ik zaten aan de overkant op hotel, dus ik dacht: ‘Shit, die mens heeft ons vannacht bezig gezien.’ Niks van: hij had het wel degelijk over hondenvlees.»

HUMO Hoe ziet jouw artistieke zenit eruit?

Verheye «In het algemeen hou ik meer van ambachtelijke dan van conceptuele kunst.

»Op Herman Teirlinck kregen we kunstgeschiedenis van Kurt Van Eeghem, en hij deed iets heel bijzonders: in plaats van gewoon les te geven, nam hij ons mee op bezoek bij bekende kunstenaars. De eerste in de rij – ik ga het nooit vergeten – was Luc Tuymans. Hij werkte in een atelier ergens achter het station van Antwerpen, en in die witte, steriele ruimte stond een gigantische ton vol met peuken. Het leek wel een sketch: toen we binnenkwamen, was-ie al aan het roken, en de hele tijd dat we er waren, is-ie blijven doorpaffen. Een aansteker had hij niet, dus hij was constant aan het overtoepen: was zijn ene sigaret bijna op, dan stak-ie er een andere mee aan. Erg ontnuchterend, vond ik, net als zijn Echt Antwaarpse betoog: ‘Ik lig in maainen hotelkamer in Tokkio, en ik zien ne schoewene lichtinval. Ik pak ne fotto met maainen iPhone en ik stuurikkik dieje deur naar de Sing Yong Táng’. Dat was dan één of andere Chinees die voor hem werkte, en die die foto groot uitprintte, zodat de beroemde kunstenaar het later exact kon overschilderen. Ik had echt het gevoel: dit is hier een fabriek.

»De week erop gingen we naar het atelier van Sam Dillemans, waar het wel een kraakpand leek: het lag er vól met schilderijen, en in het midden stond dan die woest ogende figuur, de belichaming van de romantische kunstenaar. Die mens leefde vier of vijf nachten per week in dat atelier – hij sliep op een matras op de grond, half onder de klodders verf – en in het weekend ging hij naar zijn vriendin. Ik dacht: ‘Hmm. Ik heb precies toch meer met zo’n Sam Dillemans dan met een Tuymans’. Al apprecieer ik die mens zijn werk enorm.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

Verheye «Doen wat ik nu doe: verhalen verzinnen, dialogen uitschrijven. Jezelf afbeulen totdat je helemaal kapot bent, even later met een kop vol houtschilfers in de file staan voor de Craeybeckxtunnel, een goeie plaat opzetten en denken: ‘Fok ja, goed gewerkt vandaag!’.»

HUMO Welke plaat mag dat zijn?

Verheye «Onlangs heb ik heel hard met mezelf moeten lachen, omdat ik me ineens realiseerde dat ik al een halfuur in de auto aan het shaken was op de meest schrale plaat die je je kunt voorstellen: ‘El mismo sol’ van Álvaro Soler, een soortement Enrique Iglesias van den Aldi. Pas op, ik hou ook van muziek die écht goed is (lacht). Op dit moment ben ik heel veel naar Warhaus aan het luisteren, en naar Goose, en ook naar de Compact Disk Dummies. Allemaal West-Vlamingen, hè? Je kent dat nummer wel van Sting, ‘Englishman in New York’: zo voel ik me heel vaak als West-Vlaming die in Antwerpen woont, en dat heeft mijn chauvinisme behoorlijk versterkt.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Verheye (grijnst) «Je weet wat ik ga zeggen, hè?»

HUMO Ik denk het wel, ja. Misschien moeten we dan maar meteen overgaan naar je favoriete onenightstand?

Verheye «Wil je echt een naam hebben?»

HUMO Ik wil echt een naam hebben.

Verheye «Ik heb haar deze week nog gezien, maar ik vind het een beetje raar om haar te vernoemen, want ze is zwanger. Maar euh… ik vind haar wel een onwaarschijnlijk mooie vrouw. Heel naturel ook, en daar hou ik wel van. Ik heb een hekel aan bimbo’s.»

HUMO Een naam, Rik.

Verheye «Dina Tersago (lachje). Ik zat met haar in ‘De club’, en ik dacht: ‘Gadverdimme, zeg!’ Man, ik vond dat ze er gewéldig uitzag. Net zoals haar fijne man, die vlak naast haar stond. Ah, en weet je wie ik ook altijd geweldig aantrekkelijk heb gevonden? Scarlett Johansson.»

HUMO Er tekent zich een patroon af.

Verheye «Blonde vrouwen, bedoel je? Ja, of goed geblondeerd. Sowieso vrouwen met opgestoken haren. Vroeger viel ik op van die palmbomen à la Pebbles uit ‘The Flintstones’ – ik droomde er weleens van dat ik Bamm-Bamm was, haar vriendje (lacht). En Jessica Alba, daar was ik ook helemaal zot van. Ik val op meisjesachtige vrouwen, vrouwen met een lief gezichtje. En ze moeten ook iets rustigs hebben, omdat ik zelf niet rustig ben. Ja meneer: dan komt het beest in mij helemaal los!»