Tussen hemel & hel: Pedro Elias 'Telt een televisieserie ook als kunst?'

Naast schrijver, tv-figuur en voltijds vreemde snuiter is Pedro Elias ook de gedroomde interviewee.

'Mijn energiepeil werkt velen op de zenuwen. Nu noemen ze dat ADHD, maar ik was gewoon een irritant joch en ben dat altijd gebleven'

HUMO Wanneer in je leven was je het gelukkigst?

Pedro Elias «Nu. Mijn zoontje Rover is zopas geboren, en hij blijkt zowel het uiterlijk als de intelligentie van zijn moeder te hebben: het gelukkigste moment uit mijn leven! Enfin, nee, ’t is eigenlijk een ex aequo met de keer dat ik de navelstreng van mijn eerste zoontje Mateo mocht doorknippen, tien jaar geleden. Heel onverwachts kwam dat: ik stond daar zo wat sullig met mijn muil halfopen naar die bevalling te turen, toen de gynaecoloog me plots een schaar in mijn pollen duwde. ’t Was even schrikken, maar uiteindelijk bleek het een extreem heerlijk gevoel om dat kind voorgoed los te maken van zijn moeder; bijna even heerlijk als het orgasme waarmee het werd verwekt. Nu, zo’n navelstreng is wel nogal taai, dus ik heb serieus kracht moeten zetten om dat ding doorgeknipt te krijgen. ’t Was dan ook een heel slechte schaar. Ik zeg: ‘Dat lappen ze mij geen tweede keer’, dus voor de bevalling van Rover heb ik mijn eigen schaar meegenomen. Maar ik mocht ze niet gebruiken, tedju!»

HUMO Van het licht naar de duisternis: wat is voor jou de hel op aarde?

Elias «Mensen met teenschoenen.»

HUMO Teenschoenen?

Elias «Dat zijn schoenen waarin de vormen van de tenen zijn uitgespaard. Pure horror! Maar de hel op aarde openbaart zich zo mogelijk nog meer in ligfietsen. Echt waar, ik word fysiek onpasselijk wanneer ik iemand met zo’n ding zie rijden. Mijn zoontje weet dat, dus om me te kloten zal hij het niet nalaten om me op iedere ligfietser te wijzen die voorbijkomt: ‘Papa, kijk daar!’ Twee uur lang ben ik vervolgens niet goed. Je kunt toch ook zítten op een fiets? Waarom zou je dan zo onnozel gaan liggen? Daarbij begrijp ik sowieso niet waarom je ervoor zou kiezen om niet gezien te worden in het verkeer. Oké, ligfietsen hebben doorgaans zo’n fluovlaggetje, maar aan dat dwaze vlaggetje erger ik me nog het meest van al. Ik heb altijd zin om het eraf te trekken.»

HUMO Ergert jouw naaste omgeving zich ook weleens aan jou?

Elias «Heel zeker, ja: mijn energiepeil werkt veel mensen op de zenuwen. Altijd zo geweest: als kind al was ik heel vermoeiend voor de mensen rondom mij. Ik herinner me dat mijn grootmoeder aan Belgische kant maar drie woorden tegen mij heeft gezegd: ‘Menneke, menneke toch.’ Nu noemen ze het ADHD en zijn er behandelingen voor, maar toen was ik gewoon een irritant joch. En in feite ben ik dat altijd gebleven. Om die reden heb ik jaren aan een stuk gezwommen als een freak: ik wilde mijn energie kwijtraken, zodat ik de scherpe kantjes van mijn ADHD weg kon vijlen zonder dat ik daarvoor medicatie hoefde te nemen. In wezen was het natte rilatine: ging ik ’s morgens zwemmen, dan kon ik de rest van de dag rustig aan een bureau blijven zitten en schrijven. Maar door een kraakbeenfractuur zwem ik al een tijdje niet meer. In plaats daarvan ga ik fietsen; buiten en op mijn hometrainer.

»Hetzelfde heb ik met lezen: ik móét het geregeld doen om niet onrustig te worden. Ik denk dat dat komt omdat ik tijdens het lezen niet hoef na te denken over het leven. ’t Zijn de schrijvers die over het leven hebben moeten nadenken, niet ik. Eén probleem: wanneer ik het einde van een boek nader, ben ik al anticiperend slechtgezind omdat ik vrees dat iemand me tijdens het lezen van de laatste bladzijde zal aanspreken. Het is misschien niet mooi van mij, maar dat kan ik echt niet verdragen: die pagina is voor mij. Onlangs gebeurde het nog toen ik in ‘Your Fathers, Where Are They?’ van Dave Eggers – één van mijn lievelingsschrijvers – bezig was. Een geweldig boek, over een vent die mensen begint te ontvoeren omdat hij hen vragen willen stellen: een astronaut, een leraar, zijn eigen moeder... Ademloos zat ik te lezen, tot ik aan de laatste bladzijde was gekomen en mijn vriendin ineens vroeg: ‘Zeg, is er nog groene thee?’ (lacht) Ik kon dat boek wel opvreten, echt waar.»

Goocheltrucs en gewaagde trio’s

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

Elias «Het netjes sorteren van de vijzen en pluggen wanneer ik een IKEA-meubel in elkaar moet steken. Al die kleine frutsels soort bij soort zien liggen, voor mij is dat puur geestelijk genot. Het probleem is alleen dat ik op zo’n moment ook besef dat het van dan af alleen maar bergaf zal gaan: ik weet dat het me hoe dan ook niet zal lukken om dat meubelstuk naar behoren ineen te zetten. Mijn zoon heeft onlangs een hoogslaper gekregen: ’t ziet er heel mooi uit, maar ik houd telkens mijn hart vast wanneer ik hem het trapladdertje zie bestijgen. Ik heb dat ding namelijk zelf in elkaar gepuzzeld: ik wéét dat ik achteraf nog vijzen overhield die ik niet had mogen overhouden.

»Mateo is de laatste tijd trouwens nogal fervent aan het goochelen. Op YouTube is-ie de hele tijd filmpjes van de illusionist Dynamo aan het bekijken, en dan probeert hij dat na te doen. Hij kan nu bijvoorbeeld vliegen. Dan gaat-ie zo’n beetje scheef staan, en ineens zie je hem daadwerkelijk een stukje opstijgen. Maf, hoor! Alleen vertik ik het om hem te vragen hoe-ie het doet, ook al wil hij dat heel graag: ik vind het heerlijk dat mijn zoon dingen kan die ik niet kan.»

HUMO Wat is je artistieke top?

Elias «Telt een televisieserie ook als kunst? Want dan kies ik voor ‘Review’, een serie over een nerd die het leven zelf recenseert. Ooit gezien?»

HUMO Ja, op Comedy Central. Zeer geestig.

Elias «Onlangs waren we voor een sitcom-schrijfsessie in de Ardennen, en Michiel Devlieger had een aflevering van ‘Review’ bij op een USB-stick. ‘Space Travel’ heette die, met de beste clou die ik de laatste vijf jaar in fictie heb gezien – ik heb daadwerkelijk gehuild van het lachen. Maar ik wil ’m je echt niet verklappen; je moet die aflevering zelf maar eens bekijken.»

undefined

HUMO Wil je me wel verklappen wat je lievelingsgerecht is?

Elias «Stel dat ik ter dood veroordeeld zou zijn en ik zou recht hebben op een laatste maaltijd, dan zou ik zeker kiezen voor kip in dragonsaus, klaargemaakt door mijn moeder. Over dat laatste punt valt niet te discussiëren: het moet door mijn moeder bereid zijn, of ik eet het niet op. Als mijn moeder er niet meer zal zijn, dan zal dat gerecht voor mij ook simpelweg ophouden te bestaan.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Elias «Ik heb er twee: klaarkomen en me ontlasten. Ik vermoed dat de combinatie pas echt magisch moet zijn, al heb ik het nog nooit uitgeprobeerd. Dat zal iets voor later in het rusthuis zijn, vermoed ik (grijnst).»

HUMO Nog één vraag, Pedro: wie is je favoriete onenightstand?

Elias «Marc Didden.»

HUMO Come again?

Elias «Niks is leuker dan na de seks naar een interessant verhaal te luisteren: da’s waar, hè? Vandaar dus Didden: die mens kan niet níét interessant zijn. Het probleem is alleen dat ik het seksueel gezien niet zo voor mannen heb. En dus zal ik er iemand bij moeten nemen in bed, met wie de seks moet gebeuren. Wat dat betreft, kies ik voor Sarah Vandeursen van Kenji Minogue. Een beetje een gewaagde keuze, omdat ik op dit moment samen met haar een programma maak dat in september op tv komt. Het heet ‘De idioten’, en het idee is dat Sarah en ik dingen doen die de presentator zelf niet durft te doen. Met Marc Didden in bed duiken, bijvoorbeeld (lacht).

»Zeg, wat vind je van mijn favoriete onenightstands? Kun je daar wat mee, denk je?»

HUMO Zolang jij er maar tevreden mee bent, Pedro.

Elias «Misschien dat één van die twee mensen openstaat voor wat ik daarnet als mijn hoogste lichamelijke genot heb omschreven. Dan zou ik met mijn geluk pas écht geen blijf weten.»