Tussen Hemel & Hel: Wilfried Hendrickx, Ian Thomas en Nadia Sminate

In de laatste Tussen Hemel en Hel van dit seizoen: fretten-poepen-chachacha, een onvervalste five-five-five alignment, en een wulpse verpleegster met joekels van tieten die zonder pardon tegen de wand van een lift wordt geschoven. Én een spiritueel verlichte Vlaamse zanger die zo veel tijd in sunny LA heeft doorgebracht dat er – make that the cat wise nog eens aan toe! – behoorlijk wat Engels in zijn Netherlands is geslopen. There have you well ears to? Read on!

Wilfried Hendrickx: ‘Het leven is compleet geschift’

Humo’s eigen Wilfried Hendrickx, deeltijds romancier sinds ‘De goddelijke etter’ (1974), heeft zijn magnum opus geschreven, een boek dat – om met wijlen Gerard Reve te spreken – ‘alle andere boeken overbodig maakt, behalve de Bijbel en het telefoonboek.’ Het heet ‘De solipsist’, en is een filosofisch-erotische, in sloten seks, drugs en rock-’n-roll gemarineerde thriller met een vaart als een op zijn staart getrapte Porsche Panamera, waarin ‘de 873ste rijkste mens ter wereld’, ‘de Heilige Kerk van het Vliegend Spaghettimonster’ en een stevig robbertje groepsseks een belangrijke rol spelen. Over dat laatste dadelijk meer: eerst even de inwendige mens versterken.

undefined

'Het lekkere aan een orgie is dat ze puur lichamelijk blijft'

HUMO Wilfried! Hoe ziet jouw gastronomische zenit eruit?

Wilfried Hendrickx «In ‘De solipsist’ staat een uitgebreide opsomming van mijn lievelingsgerechten, met name in de passage waarin Bob Dylan en zijn entourage, na een wervelend optreden in Vorst Nationaal, samen met de helden en heldinnen uit mijn roman gaan eten in het Brusselse restaurant Chez Zatten Dré. Dat restaurant, inclusief de menukaart, heb ik gemodelleerd naar de vroegere Au Stekerlapatte, de legendarische eetgelegenheid van de te vroeg overleden chef-kok, filosoof en quizmaster Daniël Van Avermaet. Wacht, ik lees voor (schraapt de keel): Vlaams stoofvlees in patersbier, mosselen met friet, mergpijpjes in bouillon, coq au vin met in reuzel gebakken croutons, konijn met pruimen, waterzooi à la Gantoise, bouillabaisse met echte rouille, paardensteak met béarnaise, lamsragout, varkensgebraad met witlof en kroketten. Alles ‘in eigen huis klaargemaakt’ met goede boter en volle room, en, le cas échéant, overgoten met royale gulpen Grand Marnier, Duvel of Gouden Carolus.»

HUMO Klinkt als de snelste weg naar een dubbele hartaanval.

Hendrickx «Ja, en dat is dan meteen ook de reden waarom ik me al dat lekkers al vele jaren ontzeg: ik wil niet eindigen zoals de indertijd – ruwe schatting – 160 kilogram wegende Van Avermaet. Dat heet: discipline.»

HUMO Wat is het hoogste lichamelijke genot?

Hendrickx «Fretten-poepen-chachacha blijft leuk, laten we wel wezen. Maar het állerhoogste genot, zowel lichamelijk als geestelijk, is voor mij toch: schrijven. Zin na zin produceren, bij voorkeur met opgestroopte mouwen, op het type ouderwetse Remington waar in vroeger tijden heelder redacties op zaten te beuken. Even iets gaan drinken en wat lopen nadenken over een schrijfprobleem dat zich stelt, en dan terug naar de martelstoel om er een paar nieuwe volzinnen in te rammen.

»Overigens is ook schrijven in de eerste plaats een kwestie van discipline – da’s mijns inziens het geheim van íéder creatief werk: zonder dwangmatige tucht geen dikke roman. Drie maanden lang heb ik, zonder ook maar één dag rust, twaalf uur per dag aan mijn boek zitten labeuren, afgewisseld met wat korte siësta’s, mijn dagelijkse gin-tonic en dito whisky-cola, en honderd sit-ups en bench presses. Toen stond de embryonale versie van ‘De solipsist’ op papier. Ik geef het je op een blaadje: na enkele weken ben je zó ondergedompeld in de materie dat je begint te hallucineren. Ik werd een ander mens, een losgeslagen wildebeest dat, niet geremd door enige politieke correctheid of morele overwegingen, álles op papier gooide dat in z’n hoofd kwam. Daarom heb ik het boek ook niet onder de naam Wilfried Hendrickx gepubliceerd, maar onder mijn nom de plume Hendrix. En dat is niet alleen een leuke gimmick; ik ben er echt van overtuigd dat een schrijver – een góéie schrijver – weinig te maken heeft met wie hij in het publieke leven is. Je hoeft niet groots en meeslepend te leven om groots en meeslepend te schrijven. Vergelijk het met een Formule 1-coureur als wijlen Ayrton Senna: een lieve jongen in het dagelijks leven; een kille doder achter het stuur. Wilfried Hendrickx aait je over je bol, Hendrix snijdt je tong en je ballen eraf.

»Bitter weinig van wat ik in ‘De solipsist’ beschrijf, is dan ook autobiografisch. Ja, ik heb een tijdje in Zuid-Afrika gewoond, en ik heb ook weleens een gokje op de beurs gewaagd. Maar ik heb heus nooit een wulpse verpleegster met joekels van tieten tegen de wand van een lift geschoven, zoals de held van het verhaal, noch heb ik ooit een pijpbeurt gekregen van een stewardess in eerste klasse. Ik heb zelfs maar één keer tout court in eerste klasse gevlogen, per ongeluk dan nog.»

HUMO Waar heb jij zoal een hekel aan in het leven?

Hendrickx «Heb je een halfuur? (lacht) Ik heb om te beginnen een hekel aan onprofessionele mensen: mensen die te laat komen, die mijn mails niet onmiddellijk beantwoorden, die zich niet aan afspraken houden. En ik haat het om lang te moeten wachten bij een kassa of aan een loket, of op café of restaurant: voor mij moet het voorúít gaan, mijn hoofdzonde is ongeduld. Voorts erger ik me aan trage kelners, aan valse mensen, aan lafaards, aan luieriken, aan profiteurs en kleine oplichters allerhande, en aan waanzinnig geworden camionetten die mij op het derde baanvak aan 160 kilometer per uur in mijn gat bijten en van de weg proberen te flitsen.»

HUMO Herkenbaar!

Hendrickx «Wie of wat zijn we nog vergeten? O ja: pedofiele priesters, de SS’ers van de autokeuring, al te traag verlopende films en series, geforceerde mooischrijverij, mensen met een slechte adem, alles wat moderne dans aangaat, verwende en overbetaalde topvoetballers die, bang voor een interview, uit de ploegbus stappen met hun hoofdtelefoon op. En niet te vergeten: grote, blonde Hollandse vrouwen met een paardengebit en een reusachtig tietwerk die je meewarig aankijken en het gesprek beginnen met: ‘Nou...’ (Diepe zucht) Dat was het ongeveer.»

HUMO Vertel mij eens wat meer over die geforceerde mooischrijverij.

Hendrickx «Ik vind: de stijl en het taalgebruik van een boek moeten uiteraard perfect zijn, maar ze mogen niet alle aandacht naar zich toe zuigen – ze moeten ten dienste staan van het verhaal. In de Vlaamse literatuur is dat helaas zelden het geval: de meeste auteurs vluchten weg in pure taligheid. Die obsessie met de vorm camoufleert doorgaans een enorme leegte: de schrijver heeft simpelweg niets nieuws meer mee te delen, en verschuilt zich dan maar achter een eindeloze reeks ‘mooie zinnen’. Geen wonder dat literatuur hier nauwelijks nog verkoopt – de lezer verveelt zich te pletter.

»Zelf schrijf ik enkel wanneer ik iets heb mee te delen; wanneer ik een onstuitbare drang voel. Aan de absurde verplichting van ‘jaarlijks tegen de boekenbeurs een nieuwe roman afscheiden’ doe ik niet mee – ’t was trouwens 16 jaar geleden dat ik nog eens een boek uitbracht, ‘De babyboomers’. Maar die onstuitbare drang, die urge, die wás er bij ‘De solipsist’: ik wilde na al die jaren mijn totaalvisie op het leven op papier stellen.»

HUMO Hoe luidt die visie in het kort?

Hendrickx «In mijn ogen is het leven compleet geschift, volslagen absurd, a sick joke. Je zit in een race die je niet kunt winnen. Ik denk dat het een goeie zaak voor de mensheid zou zijn indien meer mensen ten volle zouden beseffen dat het leven zinloos is. Dan zouden we elkaar niet langer hoeven te zien als concurrenten, voortdurend klaar om elkaars strot af te bijten, maar als wat wij écht zijn: schipbreukelingen op een zinkend schip, lotgenoten. Per se zin willen geven aan iets onzinnigs als het leven, dat lijdt tot dwaze ideologie, radicalisme en fanatisme. Met de gevolgen die wij dagelijks op televisie mogen aanschouwen. Stalin, Hitler, Poetin, Erdogan, Trump, Gerolf Annemans: ze menen het allemaal goed, vanuit hun eigen domme idealisme. Maar dat maakt hen net levensgevaarlijk. ‘Leer te leven zonder zingeving en sla elkaar niet langer de hersens in’: dát is wat ik met ‘De solipsist’ echt wil zeggen.

»Toegegeven, de absurditeit vreet aan mij. En je kunt wel proberen om een logica te verbinden aan de waanzin, maar een absurde wereld hééft geen logica. Dan biedt het solipsisme een uitweg, een vluchtroute, een reddingsboei. Voor de goede orde: het solipsisme is de idee dat jouw denkende brein het enige is wat bestaat. De rest, de wereld, de anderen, zijn niet meer dan projecties, hersenschimmen die alleen in jóúw hoofd leven. Nu, ik ben een logisch nadenkende mens – ik wéét dat het solipsisme een wel zéér discutabele filosofie uit de 17de en 18de eeuw is, de tijd van Descartes, Kant en Spinoza. Maar ik moet toegeven dat ik er tijdens het schrijven toch wel even van wakker heb gelegen.»

HUMO Nu dan: wat is voor jou de hemel op aarde?

Hendrickx «Dat is Zuid-Afrika. Zo ziet mijn paradijs eruit: ik wandel rustig met mijn Allerliefste (Ghislaine Nuytten, red.) langs de Indische Oceaan, aan het strand van de kustplaats Wildernis. Zij waadt met blote voeten door de branding, ik draag haar slippers. Ze glimlacht, enigszins in zichzelf gekeerd, en is voor even haar ziekte vergeten. Om de twintig meter staat ze stil en hapt ze naar adem, om weer bij te komen. Nu en dan bukt ze om een schelp op te rapen, een gepolijste witte kei, een aangespoeld stukje touw. Ik houd haar hand vast en bekijk haar tersluiks. Haar ogen staan rustig, ze is vergeten dat ze niet lang meer te leven heeft. De grote boze wereld is ver weg.

»Ik krijg tranen in mijn ogen terwijl ik je dit vertel – laten we maar snel naar de volgende vraag gaan.»

HUMO En wat is voor jou de hel op aarde?

Hendrickx «Voor mij is dat te moeten leven in een groep. In een groep kun je nauwelijks jezelf zijn, want een groep dwingt je tot daden en gedachten die niet echt de jouwe zijn. En bovenal moet je de pikorde respecteren. Zelf heb ik nooit lang kunnen functioneren in iets als een redactie: het leiderschap interesseert me niet, het trouwe lidmaatschap al evenmin. Liever zet ik een stap opzij – vandaar dat ik al heel lang freelancer ben en thuiswerk. Ik bén nu eenmaal zo: een eeuwige einzelgänger, een rebel, het absolute tegendeel van de populaire Stef. Altijd in de contramine, altijd in opstand tegen iedere vorm van autoriteit.»

HUMO 21 jaar geleden, beste Wilfried, was jij het die deze rubriek bedacht. Hoe ben je op de Vraag der Vragen gekomen?

Hendrickx «Ik heb de beruchte wipvraag bedacht toen ik samen met mijn Allerliefste in bed lag na te genieten van een liefdesnacht. Out of the blue kwam het, masochist die ik ben, in me op: ‘Baby, stel je voor dat ik je carte blanche zou geven, met wie zou je het dan weleens willen doen?’ Na heel lang aandringen, want de onschuldige ziel wilde me niet kwetsen, kwam het er aarzelend en met grote moeite uit: ‘Richard Gere.’ Man, teleurgesteld dat ik was! Die oversekste Amerikaanse dekhengst, lieveling van de vrouwen, zo’n type dat met Julia Roberts aan de zwier gaat! Ik vóélde de jaloezie steken, terwijl ik er natuurlijk zelf om had gevraagd. Maar toen dacht ik ineens: ‘Hé, maar dat is eigenlijk dé vraag!’ Die nacht is de onenightstandvraag geboren, en is ook Tussen Hemel & Hel ontstaan.»

HUMO Rest de vraag wie jóúw favoriete onenightstand is.

Hendrickx (grijnst) «Wel, toevallig ben ik al dertig jaar getrouwd met de mooiste vrouw van België. Zij was, is en blijft altijd mijn ultieme onenightstand. Te land, ter zee of in de lucht, night and day: zíj.»

HUMO Niet flauw doen, je weet best wat ik wil horen.

Hendrickx «Goed. Als het dan toch moet, ga ik voor the full monty: ik kies voor een stevig robbertje groepsseks. In ‘De solipsist’ heb ik zo’n orgie beschreven: de held van het verhaal krijgt rohypnol toegediend en duikt met drie vrouwen en twee mannen tegelijk het bed in. Het lekkere aan een orgie is dat ze puur lichamelijk blijft: er spelen geen hogere gevoelens van Ware Liefde mee. Je weet ook nauwelijks wat er met je genitaliën gebeurt: terwijl de ene madam van je johnson geniet, proef je zelf van het kutje van een andere, en pleurt een deelnemende hengst zijn enorme oboe d’amore in je hol. Heerlijk! Maar als je me nu zou vragen: ‘Zeg Hendrickx, heb jij al ooit aan een echte orgie meegedaan?’ dan zou ik antwoorden: ‘Nee, maar in mijn jonge jaren zou ik er voluit zijn ingedoken.’ Al zou ik mij wel beperkt hebben tot dames van het vrouwelijke geslacht.»

undefined

HUMO Wie doet er mee in de orgie van je dromen?

Hendrickx «Mijn eigen creaties, de vijf heldinnen uit mijn roman. Want zoals de schilder verliefd wordt op zijn model, zo wordt de schrijver verliefd op zijn personages. Monteer mijn kop maar tussen de fantastische pin-ups die de door Jeroom vervaardigde cover sieren. De bijhorende carte blanche heb ik al: mijn vrouw was ook mijn eindredacteur, en ze struikelt allang niet meer over mijn wildste schrijversfantasieën. En wat sommige hard-boiled feministen betreft, die ongetwijfeld grondig gechoqueerd zullen zijn door enkele paragrafen in ‘De solipsist’: tant pis. Had ik Jeroom niet ingeschakeld voor de cover, maar de beelden gebruikt die op mijn scherm verschenen toen ik op Google ‘bunch of naked girls’ intikte, de brave demi-mondaines zouden pas écht razend zijn geworden.»

Ian Thomas: ‘Wojoow!’

Vijf jaar na ‘Baby’, het lichtvoetige Justin Bieber-covertje waarmee hij voor het eerst het snuitje aan het venstertje stak, kunnen wij moeilijk anders dan ootmoedig toegeven dat Ian Thomas toch niet het geblondeerde eendagsvliegje is gebleken dat we – spank us! – destijds in ’m zagen. Op z’n 19de heeft het zingende meisjesidool al vier albums op zijn conto (volgens het management alle vier even onmisbaar) en woont en werkt hij quasi voltijds in Los Angeles, vanwaaruit hij niets minder dan de nieuwe Justin Timberlake hoopt te worden.

undefined

'Seks? Ik ben jong, hè, dus dat gebeurt'

Ian Thomas (live in Antwerp) «Ik kijk echt op naar Justin Timberlake: die man kan songschrijven, producen, muziekinstrumenten bespelen en dansen, én hij heeft iets te vertellen. Dan denk ik: wojoow, de max!»

HUMO Vind je dat belangrijk, dat een artiest iets te vertellen heeft?

Thomas «Ja, ik vind dat een duty. Mensen luisteren soms meer naar hun idolen dan naar politicians, hè? Daarom ben ik ook zo dankbaar voor dit interview: het geeft mij een opportunity om wat er in mijn hart en in mijn hoofd omgaat, te delen met andere mensen.»

HUMO Geen dank. Vertel mij eens wat voor jou de hemel op aarde is.

Thomas «Liefde. Pure liefde, bedoel ik. Het enige dat écht telt in deze wereld is toch dat je je geliefd voelt door de mensen rondom je? Dat er mensen zijn die oprecht, unconditionally houden van wie jij bent? Liefde, man! Liefde geven, liefde krijgen, vriendelijk zijn, mensen samenbrengen. Daar draait het allemaal om in het leven, ik zweer het.»

HUMO De nieuwe Phil Bosmans is opgestaan!

Thomas «En de hel, dat is het tegenovergestelde van liefde. Weet je, we staan tegenwoordig met z’n allen zó klaar om andere mensen af te breken, om ze uit te lachen op de social media en zo. Waarom? Iedereen is toch uniek op zijn manier? Nee, ik kan daar niet goed tegen. Misschien ook omdat ik weet hoe het is om uitgelachen te worden.»

HUMO Heb je ’t nu over de beginperiode van je carrière?

Thomas «Vooral, ja. 13, 14 jaar was ik, een leeftijd waarop je vooral geaccepteerd wilt worden, bij de coole kliek wilt horen. Maar juist toen was iedereen met mij aan het lachen, en werd ik op school keihard aangepakt. Ik heb toen zelfs een paar keer politiebegeleiding gehad, omdat er dreigmails waren verstuurd in de trant van ‘We gaan Ian Thomas pakken, neem een mes mee.’ Heel zwaar was dat, al ben ik nu dankbaar dat het gebeurd is: ik heb er een olifantenvel aan overgehouden. Tegenwoordig approachen de mensen me sowieso ook op een andere manier, omdat ik volwassener ben geworden, en omdat ze zien: hé, die jongen valt eigenlijk nog wel mee. Ik ben ook gelukkig met wie ik ben; blij met alle experiences die ik de laatste jaren al heb gehad. Dat straalt van me af.»

HUMO Als ik het internet mag geloven, zou jij de laatste jaren met sterren als Snoop Dogg en Khloé Kardashian hebben rondgehangen.

Thomas «Het klopt dat ik intussen wel een paar mensen ken die wereldberoemd zijn: Snoop Dogg en Khloé, maar ook mensen als Tiga, Kylie Jenner, Pusha T en The Game. En de moeder van de kinderen van Michael Jackson (Debbie Rowe, red.) is zelfs een goeie vriendin. Maar weet je, ik ben niet zo iemand die dan gaat rondtoeteren: ‘Wojoow, ik ben de man!’ Uiteindelijk zijn dat ook maar gewone mensen, hè? Die Snoop bijvoorbeeld, dat is een heel aimabele, normale vent. Al denk ik wel dat-ie een beetje stoned was toen ik ’m de laatste keer zag, want hij was de hele tijd aan het giechelen (lacht).»

HUMO Ben jij al ooit stoned geweest, Ian?

Thomas «Euhm... (wisselt een blik met zijn manager) Ik ga daar eerlijk in zijn: zo heel af en toe durf ik al eens marihuana te gebruiken, ja. Ik vind ook niet dat daar zo moeilijk over moet worden gedaan. Als alcohol legaal is, en tabak, en dopamine, waarom hebben mensen dan zo’n probleem met een plantje dat de groei van kankercellen tegenhoudt, en dat werkt tegen depressie en slaapproblemen? Maakt toch geen sense?»

HUMO Hou je naast marihuana ook van lekker eten?

Thomas (knikt) «Je weet, ik ben veganist. Ik eet dus keigezond, maar ook gewoon keilekker. Mensen denken vaak dat je als veganist enkel groente en fruit eet, maar dat is onzin. Ik eet koeken en chips, en frietjes in plantaardige olie, noem maar op. Maar het meest hou ik nog van een goeie risotto, of van avocado’s. Al zeg ik ook geen nee tegen stoemppatatten met een veggieburger.»

HUMO Hoe ben je ooit tot het veganisme gekomen?

Thomas «Ik ben altijd iemand geweest die bezig is met het klimaat en met gezondheid. En dé number one reason waarom de planeet naar de zak aan het gaan is, is animal agriculture. De overconsumptie van dierlijke producten is enorm schadelijk, zowel qua luchtvervuiling als qua ontbossing als qua ocean dead zones als qua ziektes bij de mens. De number one cause of death in Amerika is heart disease, een rechtstreeks gevolg van de overconsumptie van saturated fats. Je hoort weleens dat we met te veel mensen zijn, maar dat is niet waar: er is gewoon te veel vee, omdat wij te veel dierlijke producten eten. Die beesten krijgen massa’s graan, terwijl één miljard mensen op deze planeet honger lijden. Dan denk ik: laten we evolueren naar iets dat more sustainable is. Dus ben ik twee jaar geleden veganist geworden, wat ook goed is voor mijn gezondheid: ik heb meer energie, en mijn huid is erop verbeterd – mijn tienerpukkels zijn weg.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

Thomas «Mediteren: dat brengt me echt in een healthy state of mind. Als mens dénk je constant, dus het is soms goed om je gedachten even op nul te zetten, en te denken: ‘Wow.’ Je ogen sluiten, diep in- en uitademen, en je gedachten alle kanten laten uitgaan; recognise your thought. Dan begint je subconcious mind ineens – pfffjoew! pfffjoew! pfffjoew! – te vliegen. De moeite waard, hoor! Meditatie maakt je kalm, vredig, georganiseerd.»

HUMO Je ben wel een érg spirituele jongeman, hè?

Thomas «Ja, ik ben altijd zo geweest. Dat komt ook door mijn ouders. Zij hebben me belangrijke waarden meegegeven: wees liefdevol, respectvol en dankbaar. Ik heb ook een tatoeage, kijk (trekt zijn t-shirt omhoog). Hier op mijn borst staat: ‘Gracias tierra madre por todo que me das’. Dankbaarheid naar Moeder Aarde, snap je? Ik vind dat belangrijk. ’t Zijn donkere tijden, dus meer dan ooit hebben we liefde nodig, en positiviteit, en licht. Daarom ga ik dus ook gewoon mijn ding doen. Ik ga gewoon mijn ding doen, man! Ik zweer het.»

HUMO Iets zegt me dat je weleens een spiritueel boek durft vast te nemen.

Thomas «O ja. Ik heb ‘The Power of Now’ gelezen, en ‘The Celestine Prophecy’, en ook de boeken van Osho (schrijversnaam van wijlen de Bhagwan, red.), zoals ‘The Path of Love’. Gewoon van die boeken die je een ander perspectief geven, weet je? Ik wil proberen te begrijpen hoe ik mezelf kan motiveren, hoe ik sterker in mijn schoenen kan staan, hoe ik anderen beter kan begrijpen.»

HUMO Hou je van kunst?

Thomas «Heel zeker. Kunst vind ik zalig, omdat iedereen het kan interpreteren op zijn eigen manier, net als poetry. Ken je Marina Abramović, die performance artist? Fantastische vrouw! Ze is eens aan een tafel gaan zitten in een museum, en als bezoeker kon je tegenover haar gaan zitten. Ze zei niks: ze keek alleen. Een andere keer stond ze met haar vriend naakt in de deur van het museum, zodat je je ertussendoor moest wriemelen.»

HUMO Doet me eraan denken: wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Thomas «Massages, en sauna’s: echt té bon. Of een dutje doen. Fitness vind ik ook leuk. En seks natuurlijk.»

HUMO Heb je dan een vriendin?

Thomas «Nee, ik heb al geen lief meer gehad sinds mijn 15de. Maar ’t is nu ook niet het moment: het zou me alleen maar afleiden. Ik sta op een punt in mijn leven dat ik even enkel moet werken, moet gáán. Maar seks... Ik ben jong, hè, dus dat gebeurt (lacht). Al ben ik niet het type dat naar een club gaat om een meisje op te pikken. Ik ben iemand die iets diepers zoekt, snap je? De mensen denken al snel dat je als Bekende Vlaming met iedereen het bed induikt, maar neen.»

HUMO Ik zal je toch moeten vragen naar je favoriete onenightstand, Ian.

Thomas «Ik heb nog nooit een onenightstand gehad.»

HUMO Goed, maar stel nu eens dat je de kans kreeg om met een beroemd persoon naar keuze de lakens te delen?

Thomas «Dan zou het Jennifer Lawrence zijn. Zij is mooi!»

HUMO Kies ook eens een op-en-top Vlaams meisje?

Thomas «Joy-Anna Thielemans (lacht luid).»

HUMO Waarom lach je zo?

Thomas «Omdat ze een goeie vriendin van me is. Maar nee, ik vind haar mooi en leuk, dus schrijf maar op.»

HUMO Fijn, dan zijn we rond.

Thomas «’t Was tof, bedankt voor je tijd. (Kijkt op zijn horloge) Hé, ’t is precies 5 uur 55. The five-five-five alignment. Gast, wij zijn nu aligned!»

HUMO Dat ik dit nog mag meemaken.

Thomas «Wojoow!»

Nadia Sminate: ‘Als ik iets wil, dan wil ik het nú’

undefined

Waar is de tijd dat de gemiddelde Vlaamse plattelandsburgemeester nog een welgedane vijftiger met dubbele kin was die na zijn derde jenever in café Het Volkshuis tussen neus en lippen liet weten dat het wel in orde zou komen met die bouwvergunning voor dat duivenkot? Vlaams parlementslid Nadia Sminate, die sinds eind vorig jaar de Vlaams-nationalistische scepter zwaait in Londerzeel, is uit heel ander hout gesneden: jong, slank, vrouwelijk, fel gekant tegen alles wat naar dienstbetoon ruikt. En ’s lands eerste burgemeester met een verleden als lingeriemodel.

undefined

'Als Hans van Alphen dit leest: hij mag weleens langskomen!'

Nadia Sminate «O nee, gaan we het daar nu wéér over hebben? (lacht groen)»

HUMO Héél kort maar, mevrouw de burgemeester. ’t Is zomer: de mensen snakken naar lichtvoetig entertainment.

Sminate «Bon. Ik was 18 jaar, en een fotograaf uit een naburige gemeente vroeg me of ik niet wilde poseren voor een valentijnsfoto om in zijn etalage te hangen. Ik zei: ‘Allee dan, voor één keer.’ Hij heeft die foto’s vervolgens online gezet, en zo is de bal aan het rollen gegaan: ik heb een keer in P-Magazine gestaan en zo. Nu, ik ben er niet rouwig om dat ik dat gedaan heb, ik heb er ook een mooie cent mee bijverdiend. Maar ondertussen leid ik al heel lang een compleet ander leven.»

HUMO Hoe stel jij je, in het leven dat je nu leidt, de hemel op aarde voor?

Sminate «O, dat is heel simpel. De hemel op aarde, dat zijn de momenten waarop ik ’s morgens wakker word van Louis, ons zoontje van drie: ‘Mamáááá, ik ben wákker!’ Daar gaat niets boven, hè? Tenzij dan het moment waarop hij geboren werd. De maanden erna zijn nog wel moeilijk geweest omdat hij een huilbaby was – de spreekwoordelijke roze wolk heb ik niet gekend – maar sinds die fase voorbij is, ben ik de gelukkigste vrouw ter wereld.

»Wat ik wel een nadeel vind, is de constante, met niks te vergelijken ongerustheid die ik nu al meer dan drie jaar voel: ‘Als hem maar niks overkomt!’ Dat gevoel wordt nog versterkt door het feit dat hij nogal onhandig van aard is. Iedere keer wanneer de telefoon gaat en ik het nummer van zijn school zie oplichten, slaat m’n hart een tel over. Dan weet ik dat hij weer eens gevallen is, of dat hem iets anders is overkomen. (Wijst naar de grote foto boven haar bureau) Je ziet het: uiterlijk heeft hij weinig of niets met mij gemeen – hij heeft blond haar en groene ogen, zoals zijn papa. Maar die onhandigheid, die komt wel degelijk van mij.»

HUMO Hoe ver gaat die onhandigheid van jou?

Sminate «Sinds ik volwassen ben, valt het nog mee, maar aan mijn kindertijd heb ik een hele resem littekens overgehouden. Ik ben eens door een auto aangereden toen ik blindelings de straat overstak, en een andere keer ben ik keihard met mijn gezicht op m’n fietsstuur gegaan – zo van die dingen. Dat heeft Louis dus ook: er moet nog maar een steentje liggen of hij struikelt erover. Op zijn voorhoofd heeft-ie nu al een litteken voor het leven: hij was op de speelplaats recht op zijn gezicht gevallen, en twee weken later nog eens op diezelfde plaats. En zo is het bij hem het één na het ander.»

HUMO Wat is voor jou de hel op aarde?

Sminate «De hel op aarde, voor mij persoonlijk dan, dat waren de jaren dat ik en mijn toenmalige man vruchteloos een kind probeerden te krijgen. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, kun je je maar moeilijk inbeelden hoe zwaar dat is.

»Die periode viel gedeeltelijk samen met de vier jaar dat ik als volksvertegenwoordiger in de Kamer heb gezeten, als lid van de oppositie. Dat was op zich geen slechte tijd, maar bij momenten wel zeer frustrerend.»

HUMO Vertel?

Sminate «Waar ik in het algemeen het meest gefrustreerd van kan raken, is traagheid. Als ik iets wil, dan wil ik het nú. In de nationale politiek is dat natuurlijk geen voordeel: het duurt soms jaren voordat je een idee tot uitvoering kunt laten brengen, áls dat al lukt. Concreet: telkens wanneer ik een wetsvoorstel in gedachten had, moest ik dat eerst zien te verkopen aan de mensen van mijn eigen partij die in die commissie zaten. Vervolgens moest ik met dat idee naar de fractie stappen. Hadden ze daar opmerkingen, dan moest ik het wetsvoorstel aanpassen, en nog eens teruggaan naar diezelfde fractie. Gingen ze akkoord, dan moest ik het op de agenda van de commissie van sociale zaken proberen te krijgen. Probleem: Yvan Mayeur was voorzitter van die commissie, Laurette Onkelinx was minister van sociale zaken, en André Flahaut was parlementsvoorzitter. Drie PS’ers! Je kunt al raden: als N-VA’er heb ik in die vier jaar letterlijk geen énkel wetsvoorstel op de agenda gekregen, laat staan dat er ooit over is gestemd.

»Nu, in het Vlaams Parlement gaat dat al veel beter. En hier in Londerzeel is het al helemaal de omgekeerde wereld: je brengt je voorstel ter sprake tijdens de vergadering, en als iedereen akkoord gaat, is het de volgende week uitgevoerd. Dat is zalig, hè.»

HUMO Drink jij graag? Ik vraag het je vooral omdat een burgemeester in functie doorgaans overal waar hij gaat of staat iets te drinken krijgt aangeboden.

Sminate (knikt) «Ik schuim soms vijf, zes huwelijken en jubileums op één dag af, maar ik drink daar enkel water. Ik zal geen namen noemen, maar in het verleden heb ik enkele lokale collega’s in actie gezien, en ik zal je zeggen: op die manier wil ik niet bekendstaan bij mijn inwoners. Maar in mijn vrije tijd drink ik al eens graag een glas goeie rode wijn. En ook de gin-tonicrage is niet aan mij voorbijgegaan.»

HUMO Ben je een gezonde eter?

Sminate «Ja. Je zou het misschien niet zeggen, maar ik eet heel graag, en vooral ook heel véél. Mijn man en ik hebben kennissen die een restaurant met één ster runnen in Huizingen: daar gaan we regelmatig naartoe. Maar evengoed gaan we weleens gewoon frieten eten hier in Londerzeel.»

HUMO Hoe komt het dat je zo slank blijft?

Sminate «Dat zit in de genen; mijn moeder en mijn vader hebben dat ook. Ik let dus absoluut niet op mijn lijn: zeker twee keer per dag eet ik warm, met alles erop en eraan, en het gebeurt dat ik twee keer per dag frieten eet. Een godsgeschenk.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

Sminate «Ik kan enorm genieten van het moment waarop ik op de knop ‘verzenden’ duw van de allerlaatste mail in mijn mailbox. Het gevoel dat ik al mijn mails verwerkt heb, dat is héérlijk. Je moet weten, ik krijg op een dag zo ongelofelijk veel mails dat het amper bij te houden is. Wacht, ik zal je laten zien dat ik niet overdrijf. (Toont haar mailbox) 1.778 mails, zie je? Die hoop ik vandaag nog allemaal verwerkt te krijgen.»

HUMO Succes ermee!

Sminate «Pas op, er zit ook heel veel junkmail tussen: die hoef ik niet te lezen.»

HUMO Lees jij tout court graag? Met oprechte excuses voor het dwaze bruggetje.

Sminate «Ik lees graag, ja, maar ik heb er te weinig tijd voor. Ik kom juist terug van vakantie, en ik had ‘De wissel van de macht’ van Marc Van de Looverbosch meegenomen. Maar ik heb er maar honderd pagina’s in gelezen. Als ik dan al eens tijd heb, zoals op vakantie, dan spendeer ik die liever aan mijn gezin.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Sminate «Bon, we moeten daar niet flauw over doen: seks staat met veel voorsprong op nummer één. Maar een goeie massage is ook altijd fijn – ik heb een slechte rug. Ik sport ook redelijk wat: ’s morgens ga ik vaak lopen. Op zich doe ik dat eigenlijk niet zo heel graag, maar het moment ná het sporten, wanneer je het gevoel hebt dat je tot het uiterste bent gegaan: dat doet deugd.»

HUMO Je weet ongetwijfeld welke vraag nu gaat komen?

Sminate «Op welk type ik val? (lacht) Hij moet sportief zijn, dat alleszins, en zeker ook groter dan ik – bon, dat is nu niet moeilijk. Verder moet hij sociaal zijn, en goed in de groep liggen: hij moet mee kunnen lachen en babbelen met mijn vrienden. Een muurbloempje mag nog zo mooi zijn, van mij mag hij tegen die muur blijven staan.»

HUMO Ik wilde je eigenlijk naar je favoriete onenightstand vragen, maar goed.

Sminate «Wie bij mij weleens langs mag komen, is Hans van Alphen. Hij voldoet aan al de criteria die ik heb opgenoemd: sportief, mooi lichaam, heel sympathiek ook – ik heb hem al eens ontmoet. Ja, tegen hem zou ik moeilijk nee kunnen zeggen. In een situatie waarin dat kan, natuurlijk. Ken je het programma ‘Afspraak in Rio’? Ik keek speciaal voor hem.»

HUMO En jouw man weet dat?

Sminate «Nee. Maar hij zal het nu wel lezen, hè? ’t is te hopen dat Hans van Alphen het ook leest, hihihi!»