TV-review: Armoede in Vlaanderen (VT4, woensdag, 21.35 u.)

Humo bekijkt voor u het nieuwe tv-seizoen, zo hoeft u dat niet meer te doen. Of misschien wel? Deze keer voor u besproken: 'Armoede in Vlaanderen' op VT4.

Concept

Verborgen armoede in Vlaanderen.

Met

Dutsen in de grote knikkerbaan van het leven.

Review

'Rekening in het rood', vorig jaar op VT4, moet wel een dieptepunt in de geschiedenis van de Vlaamse televisie geweest zijn: 't was ranzig voyeurisme - mensen laten watertrappen in hun eigen financiële ellende.

Met 'Armoede in Vlaanderen' poogt de zender dat goed te maken: 't werd aangekondigd als ingetogen reality over de verborgen armoede in Vlaanderen, en dat wás het ook.

We kregen Gert te zien, een aimabele drieëndertigjarige uit Leuven. Geheel onverwacht was hij er door zijn moeder uitgezet, en sindsdien leefde hij van de bedelstaf. Zijn huis was een verlaten bunker. 'Een dikke blok beton die wat aan het verouderen is.' Waar de Tweede Wereldoorlog toch niet goed voor is.

Jozef en Cyriel, twee bejaarde broers die nooit getrouwd waren en elkaar tot beste maatjes gekozen hadden, leefden in een sfeer van morsigheid en algehele desillusie. Het waren twee goeierds die een behoorlijk leven geleid hadden, maar dan slachtoffer geworden waren van hun eigen goedgelovigheid. Ze lieten zich oplichten, en tuimelden vervolgens in de armoede.

Troosteloos aten ze diepvriesfriet met stoofvlees uit een bokaal. Goedmoedig stonden ze het grootste deel daarvan af aan hun katten. Aan een muur hingen de portretten van hun gestorven ouders. Er zat gratie in de blikken van hun oudjes, vond ik, maar zelf fantaseerden ze er vooral verwijt bij.

Betty en haar Britse echtgenoot Brian hadden dan weer een bloeiende cocktailbar in Zuid-Afrika draaiende gehouden, maar waren plots moeten vluchten voor oplaaiend geweld. In België bleek geen afdoend sociaal vangnet voorhanden, en dus moesten ze het zien te rooien in een kraakpand.

Boos werd ik pas echt toen Veerle en Joerie in beeld verschenen, een jong West-Vlaams stelletje dat net een eerste spruit had mogen verwelkomen. Het kind zal, zo bleek, opgroeien in een sfeer waarin deurwaarders 'Aufmachen, aufmachen!' brullen, en vervolgens nietsontziend de woning leeghalen.

Bleek immers dat Veerle verliefd was geworden op een lamstraal met een torenhoge schuldenberg. Joeri had het in een vorige relatie eerder breed laten hangen, had daar 38.000 euro schulden aan overgehouden, en deelde die nu goedmoedig met zijn nieuwe meisje. Het regende aangetekende brieven, dwangbevelen en andere vrolijke post, maar dat scheen alleen Veerle tot wanhoop aan te sporen.

Joerie mat zich, in afwachting van de definitieve armoede, een je-m'en-foutisme aan dat hij zich niet kon veroorloven. Het uitte zich in gaten in dagen slapen, en zich vervolgens op zijn grote passie werpen: films bekijken.

Eén en ander leidde tot een apocalyptische scène waarin zij hem tot werk zoeken aanporde, hij onwillig luisterde, en op de achtergrond de baby iets van Beethoven blèrde. Ik zag geen gevierde academica in Veerle, neen, maar wel iets meer en beter dan dit. Maar de liefde is een schurk, klaarblijkelijk.

Hulde aan VT4: 'Armoede in Vlaanderen' is sobere, hartverkillende, niet-tendentieuze televisie.

Quote

'Soms zie ik hier wat ratten rondtaffelen. Ach, zolang ze mijn oren maar niet afbijten, of mijn tenen beginnen opvreten.' - moedig relativeren met Gert.