Tv-review: 'Camping Karen & James' op VIER
Van een maandje overleven op een minimumloon in 'Nieuwe buren' naar het uitbaten van een camping voor enkele mentaal en fysiek uitgedaagden in 'Camping Karen & James': in de hoofden van de VIER-bonzen moet het een kleine stap geweest zijn. En voor de mensheid was het ook geen al te grote sprong.
Er was bovendien ook niet echt geïnvesteerd in een poging om te verdoezelen dat het nieuwe format met Karen Damen en James Cooke - de Nicole en Hugo van de 21ste eeuw, waarbij we niet zeker weten wie dan precies wie zou moeten voorstellen - niet bepaald uitblinkt in originaliteit. Zo leken de eerste 10 minuten van 'Camping Karen & James' haast een kopie van hoe vorig jaar 'Nieuwe buren' van start ging: de luxe van de villa die Damen haar thuis mag noemen werd in de verf gezet, het 'ik ben heel slecht in mijn valies maken, maar mijn optimisme- en wilskrachtspray moeten zeker mee' klonk ons bekend in de oren, en Cooke snapte niet waarom mensen op vakantie naar een camping zouden gaan, zoals ie aanvankelijk in 'Nieuwe buren' ook niet leek te begrijpen dat rondkomen met een minimumloon geen spelletje is dat je na een maand kan stopzetten maar een heilloze manier van leven. Je kan dat 'de kaart van herkenning spelen' noemen, of je kan voor 'creatieve luiheid' gaan.
Je wordt er niet gelukkiger van, van programma's als deze, als je weet hoe ze werken. Eerst wordt het gapende gat dat er zogezegd heerst tussen het joviale duo en de gasten die ze gaan ontvangen (en die we bovendien enkel nog maar te zien kregen in het aankondigingsfilmpje voor volgende week) zo groot mogelijk gemaakt. Vorige keer werd de mate waarin ze verwend zijn door het leven in de verf gezet om mooi te contrasteren met de modale wijkbewoners. Nu kloegen ze over hun fysieke tekortkomingen - Karen over lelijke tenen en James over manboobs, terwijl volgende week mensen met progeria langskomen op 'hun' camping. Progeria, dus. We vermoeden dat mensen met progeria moeilijker te relativeren fysieke ongemakken ervaren dan teenhaar en tetvet. Nadien beseft iedereen dan dat echte rijkdom (vorig jaar) en waarlijke schoonheid (nu) toch gewoon vanbinnen zit. Programma's als deze maken en bekijken is zoals per ongeluk binnenwandelen in de slaapkamer van je ouders terwijl Samson nog bezig is op tv: eens je 't doorhebt, kan je 't niet meer 'ont-zien'. En dan is de lol er wel af.
Zenders labelen vehikels als deze steevast als 'feelgoodtelevisie'. De talrijke, spontane what you see is what you get-momenten tussen de twee, het nodeloos gegil om spinnen en de emmers vol pis ten spijt, vermoeden we dat ene Alanis Morissette tijdens het ronddraaien in haar graf luid de woorden 'Isn't it ironic?!' zou roepen als deze term haar ter ore zou komen. Gesteld dat ze dood en begraven was. Om maar te zeggen dat we ons niet beduidend good feelden achteraf.
We hebben het nochtans écht geprobeerd, maar als u ons nu wil excuseren? We moeten dríngend om nieuwe optimisme- en wilskrachtspray.
Quote
'Het was een bewogen dag vol emoties', aldus de commentaarstem nadat de twee eindelijk waren ingepakt, met de caravan naar de camping waren gereden en bij andere campingbewoners eten hadden gekregen. Alsof ze een dag op de verpleegpost in Dadaab, het grootste vluchtelingenkamp ter wereld, in Kenia hadden doorgebracht en geconfronteerd waren met kindersterfte en extreme armoede. Gelukkig konden ze 'nog even bekomen met een lekker glaasje witte wijn'. Jammer genoeg rook dat van Karen 'echt naar kots'. Hoeveel pech kan een mens hebben na zo'n bewogen dag vol emootsies?
