Tv-review: 'Comedy Total' op Canvas
Adriaan Van den Hoof: vermoedelijk is de man ooit ontworpen met een 'OFF'-knop in gedachten, maar niemand die de juiste schakelaar al gevonden heeft. Ach, ook natuurkrachten komen na voldoende razen tot stilstand: in 'Hoogspanning' - zijn derde show - kijkt hij met iets dat vervaarlijk op rust gelijkt het heden in de ogen en serveert hij sneetjes melancholie als finger food.
De begeleidende tekst op Adriaans site probeert u wijs te maken dat er in 'Hoogspanning' naar de toekomst wordt gekeken, dat er gefantaseerd wordt over te ontdekken werelden en het lot van Moeder Aarde. Niets daarvan: 'Hoogspanning' is de paniekreactie van een kersverse veertiger die op een dag wakker wordt en beseft dat wat zich afspeelt buiten zijn raam, hem een klein beetje vreemd is geworden.
Herkenbaarheid troef voor iedereen die tussen pot en pint al eens te vangen is voor een rondje uit-de-nek-kletsen-over-vroeger; verhalen die meestal overgoten worden met een stevige scheut liederlijkheid, terwijl het eigenlijk net de banaliteit van toen is - wat die toen ook moge zijn - die nu zo aanlokkelijk lijkt. Op zulke momenten kunnen doodgewone statements als overwinningsspeeches worden onthaald: dat de Peppers geen guilty pleasure hoeven te heten, dat 'Dawson's Creek' zijn momenten had, dat Phoebe Cates u nog altijd kan krijgen. Zaken die evident horen te heten.
Tegelijk weet Adriaan: 'Alle wegen liggen nog open.' Veertig zijn vandaag is jong. Hij mag in 'Hoogspanning' dan nog voornamelijk gelonkt worden door het verleden - je weet dat Vrouwe Melancholie je in haar greep heeft wanneer je begint te mijmeren over die tijd dat je een autoraampje nog zélf moest opendraaien - de toekomst lacht hem al even schalks toe. En da's een troef: wanneer hij dubstep hekelt, de directeur van Van Gansewinkel lik op stuk geeft of het boek verkiest boven de iPad, is er geen cultuurpessimist aan het woord, maar gewoon een jongen met heimwee.
Dat gezegd zijnde: als show was 'Hoogspanning' lang niet perfect. Een goeie punchline bleef te vaak uit, sommige verhalen bleven hangen in het banale en er mocht al eens een ietsje dieper worden gegraven - net als in 'Geubels en de Belgen' werd er hier vooral heel veel beschreven. Adriaan toonde zich een uitstekend chroniqueur van zijn generatie, maar wel één die al zijn verhalen begint met: 'Weet je nog toen...?'
Quote
'Stel dat je door Leuven wandelt en je komt een schaap tegen. En je zegt tegen dat schaap: 'Hey! Doe je bek eens open!' En je steekt je arm zo ver in dat schaap dat je aan dat beest haar hol komt. Dat hol, dat pak je vast en fwoesh: je trekt dat beest binnenstebuiten. En wat je dan hebt, daar steek je je voeten in. Dát zijn uggs.' Adriaan Van den Hoof is een diehard beenwarmersmens.
Tweet
