Tv-review: 'De Biker Boys' op Eén
'Het geslacht' rides again.
Het jaar was 2004. De man: Bart De Pauw, die toen met 'Het geslacht De Pauw' Vlaamse tv-geschiedenis schreef. Dat deed hij door niet alleen zichzelf te kakken te zetten, maar in één moeite ook nog eens heel Bekend Vlaanderen - of toch iedereen met het lef BV-korting in te roepen bij de plaatselijke elektrokleinhandel. Meedogenloos, vlijmscherp, maar nooit minder dan hilarisch. De mockumentary maakte zijn blijde intrede in Vlaanderen - veel te laat, maar des te feestelijker. 'Erg meta', zou een mens tegenwoordig zeggen, toen spraken we echter nog over 'de vierde muur' die doorbroken werd - een spreekwoordelijke plaat gyproc, die De Pauw met zijn Geslacht toch maar mooi van een fraaie collectie glory holes had voorzien.
We zijn tien jaar later, maar het idee achter 'Het geslacht De Pauw' heeft nog niets aan impact ingeboet: waar camera's zijn, worden ook vandaag nog altijd ego's opgepompt, en achter elke glimmende tv-figuur zit ook nu nog altijd een met de ogen rollende recensent verse patronen in z'n pen te laden - neem het van ons aan. 'De Biker Boys' komt dan ook als geroepen: net wanneer televisiemakend Vlaanderen zich weer iets te serieus dreigt te nemen met al dat schoudergeklop en televisie-ge-Ster, is daar Bart De Pauw weer. En op een Vespa, deze keer.
In 'De Biker Boys' (let vooral op die 'De', die meteen op knulligheid wijst) vieren we de terugkeer van de Bart De Pauw die in 'Het geslacht De Pauw' ook al iets te opzichtig de eigen pluimen liep te strijken: arrogant, en nog steeds zonder enige vorm van zelf- noch mensenkennis. In 'Het geslacht' was het de realitysoap die op de korrel werd genomen, deze keer moet het reisprogramma het ontgelden: een genre dat de laatste jaren even aanwezig was op uw kijkbak als reclameblokken bij Vilvoordse tv-stations. De Pauw - voor de gelegenheid omgedoopt tot 'den Berre' - rijdt naar Italië op een Vespa, in gezelschap van twee - nu ja - gelijkgezinden: Jonas Van Geel (de Jokke) en Ben Segers (den Benji), eigenlijk gewoon Luc Turlinckx uit 'Safety First' in een motorpak gedouwd.
Onderweg wordt er een documentaire van hun reis gedraaid. 'Tiens. Dat lijkt wel érg op 'De bende van Wim', merkte ook de VRT-programmadirecteur op die De Pauw zondagavond algauw met een kluitje in het riet stuurde ('Bel ons niet, wij bellen u wel'), en gelijk had-ie. Het zingen bij het kampvuur, het ontspannen ouwehoeren met de herbergier, het cultureel verantwoorde keuvelen bij elke trekpleister: allemaal kwamen ze nog erg bekend voor. De terugkerende lol, die eerste aflevering: De Pauw die met de moed der wanhoop 'Bende van Wim'-gewijs wat cultuur in z'n reis probeerde te injecteren, maar z'n innerlijke Michiel Hendryckx keer op keer gefnuikt zag door enerzijds Ben Segers - wat baten kaars en bril als den Benji het Fort Eben-Emael niet zienen wil - en anderzijds zijn fixer Haldis: het soort kerel dat vast een handige zonnebril bij de hand heeft wanneer er een overstroming dreigt.
Er zijn ook verschillen met 'Het geslacht De Pauw'. Af en toe leunt 'De Biker Boys' bijvoorbeeld ook aan bij slapstick. Maar zelfs dan raakt De Pauw ermee weg, al is het maar omdat het alweer een tijdje geleden is dat we nog hebben moeten gieren met een dode eend. Soms overdondert het zelfs, wordt de chaos iets te luid, lijkt het alsof er te gretig op de lach gemikt wordt. Terwijl er heus niet altijdgelachen hoeft te worden om van humor te kunnen spreken. De humorist in Bart De Pauw schijnt namelijk het felste wanneer hij het slagveld overschouwt dat hij zonet zelf heeft aangericht, in die ene seconde waarin hij verbouwereerd in de camera blikt, om het in de volgende nét niet op een huilen te zetten.
Vergeef ons de vele vergelijkingen met 'Het geslacht De Pauw', maar het is met de beste bedoelingen: 'De Biker Boys' doet namelijk wat De Pauw tien jaar geleden ook al uitmuntend deed: achteloos de kleine kantjes van de bekende mens onder de loep gooien, de volksaard dissecteren, en uiteindelijk: die oude vaderlandse voorliefde voor falen en Schadenfreude boetseren tot iets moois.
Quote
'Dat komt gewoon van 'Haldis ne koffie', of 'Haldis ne wafel'. Ik heet eigenlijk Marnix, uit Leuven.'- Fixer Haldis, op de vraag waar zijn exotisch klinkende naam dan wel zijn oorsprong mag hebben.
undefined
Tweet
