Tv-review: 'De coulissen van de Wetstraat' op Canvas
Wie op zoek is naar spanning, sensatie en opwinding is doorgaans aan het verkeerde adres in de Wetstraat. Tenzij u toevallig Linda De Win heet en u het warm krijgt van begrippen als ‘usurperende bevoegdheden’. Dáchten we, want sinds woensdag probeert Ivan De Vadder ons wel erg hard van het tegendeel te overtuigen in ‘De coulissen van de Wetstraat’.
Intriges, verraad, hoog spel. Het moet gezegd: de eerste aflevering van ‘De coulissen van de Wetstraat’ had veel weg van een doorsnee Shakespeare, mocht dear William een voorstander geweest zijn van meer privatisering en minder overheidsinmenging.
De eerste politieke familie onder het ontleedmes was namelijk die van de Vlaamse liberalen ten tijde van hun eigen kleine koningskwestie: voorzitter Karel De Gucht kreeg door zijn barse houding tegenover het migrantenstemrecht zijn eigen partij tegen zich, en werd uiteindelijk wakker met een paardenkop in bed. Verhofstadt nam het van hem over - de geijkte uitdrukking ‘even goede vrienden’ werd wellicht even achterwege gelaten.
Ivan De Vadder - vreemd hoe we tot op vandaag moeten denken aan ‘de Vadderifanclub’ - gidste ons rond door de Wetstraat. Hij sprak met vuur en gesticuleerde wild tijdens het vertellen. Een feest voor het oog, want wat kan die man toch prachtig gesticuleren. Een dezer dagen mept hij nog eens een voorbijganger in het gezicht, vrezen we.
Wat volgde was een nauwgezette reconstructie van de dagen die leidden tot de troonsafstand van De Gucht. De opbouw was volgens de regels van de kunst: de spanning werd vakkundig opgebouwd – geen sinecure bij een politiek programma – tot de onvermijdelijke uitbarsting: de vergadering waarbij de messen uiteindelijk getrokken werden en er wel bloed móést bloeien.
Wat we meteen merkten: hier heeft iemand zijn huiswerk gemaakt. Het relaas werd verteld aan de hand van interviews met zowat elke liberaal van betekenis. Niet het minst door De Gucht zelf, die tot op vandaag van enige koerswisseling niet wil weten, en daarom nog altijd zijn standpunt zat te verdedigen tegenover De Vadder.
Tal van stemmen die herinneringen oprakelden, wat het des te opvallender maakte dat Guy Verhofstadt zelf, dé landelijke liberale hopman, in geen velden of wegen te bekennen was. Hij had meermaals geweigerd mee te werken. ‘Een lacune in deze constructie’, sprak De Vadder zelf in de voice-over. Hij had gelijk. Het is maar wat makkelijk voor De Gucht om zijn versie uit de doeken te doen als de tegenpartij in kwestie er het zwijgen toe doet.
De eerste aflevering van ‘De coulissen van de Wetstraat’ had vooral tot doel te reconstrueren. Op een breder ‘waarom’ moest u wachten tot het einde, toen de onderliggende betekenissen uitgelegd werden in een soort van epiloog. Maar toch, het blijft een verdienste om politici het achterste van hun tong te doen tonen. Al weet een mens nooit helemaal zeker wat van die vertelsels nu precies onthulling is, en wat als strategie gezien mag worden. Want wat dat betreft zijn politieke vetes zoals loden sportschoenen: ze slijten niet.
Quote
‘Ik heb in mijn leven nog wel telefoons gehad van Guy Verhofstadt waarin geschreeuwd werd’ – Karel De Gucht over waarom je nu ook niet té zwaar moet tillen aan een brultelefoontje van Guy Verhofstadt.
Tweet
