Tv-review: 'De ideale wereld' op Canvas
Als ‘De ideale wereld’ weg is van tv, duurt dat altijd veel te lang, en als ze terug zijn, is het altijd hoog tijd. Het zijn even barre als gekke tijden, en net daarom is het programma onontbeerlijk.
Wat begon als een dagelijks actuamagazine is sinds de verhuis naar Canvas verwaterd tot een gelegenheidskermis. Naargelang het WO II-documentaireschema en de programmatie van Europa League-wedstrijden zoals Steaua Boekarest - Fimleikafélag Hafnarfjarðar vond ‘De ideale wereld’ één, twee of drie keer per week plaats en niet víér keer, zoals ooit het ambitieuze opzet was. Een beetje respectloos: er wordt met DIW geschoven dat het een lieve lust is, terwijl het vaak toch de beste speler uit de hele line-up is (zij zijn de Kevin De Bruyne van de openbare omroep, meneer!). Maar eerlijk: die verminderde productiviteit – méér tijd voor minder content – is eerder zegen dan vloek.
Vanavond schoof politiek journalist Ivan De Vadder aan bij Otto-Jan Ham en zijn sinds dit seizoen ingevoerde, elke aflevering roterende huisband. Een dankbare gast: sympathiek genoeg om zonder al te veel opgetrokken wenkbrauwen mee te gaan in de gepatenteerde berichtgeving vol zin en onzin, maar ook nét voldoende vis-uit-het-water dat het niet ging lijken alsof hij aldoor méé was met de mop. Belangrijk, want heel veel van ‘De ideale wereld’ drijft toch op goedgeluimd ongemak. Verder zal er ook dit seizoen weer geroteerd worden met de sidekicks, al deed het deugd om vanavond Jelle De Beule te zien zitten op wat toch zíjn stoel is; zonder hem blijft ‘De ideale wereld’ een utopie.
Nog een gezicht dat méér mag verschijnen: Thomas Huyghe, al een tijdje zwaar ondergebruikt in archiefprogramma ‘’t Is gebeurd’ en hier co-auteur van de twee grappigste rubriekjes van de uitzending. Het eerste was een samenwerking met sterreporter Luc Haekens: als ‘De Auditeurs’ trokken zij enkele klachten jegens de VRT na. Vanavond was dat: het idee dat de openbare omroep aan eenzijdig linkse verslaggeving doet – een roddel die volgens deze objectieve redactie trouwens zonder twijfel haar oorsprong vindt bij die latent-racistische leugenaars van de N-VA. Haekens deed zijn jolige ding (mensen domme uitspraken ontlokken zoals: ‘Nu dat ge ’t zegt, die stoel uit ‘De stoel’ staat altaa aan de linkerkant van het scherm’), terwijl Huyghe de oplossing zocht én vond: hij smokkelde de rechtsheid zelve Filip Dewinter binnen op de achtergrond van een rondje ‘Zomerbeelden’, en stuurde ‘m een meertje op in een kajak om een langeafstandsfoto te maken voor ‘Het weer’.
In zijn tweede filmpje trok Huyghe de jas van DIW Sports-verslaggever aan en ging hij mee op de bus met de Red Dragons, de nationale mannenvolleybalploeg die net vierde werd op het EK. Zijn tussenkomsten waren ad rem (‘Jullie zijn aan het wiezen? Dan moet er wéér iemand vierde worden’), maar eigenlijk was het hele uitgangspunt top. In de kranten lees je vol enthousiasme over de overgave van die oersporters – zie ook: de Red Flames, de Red Lions en de Belgian Cats – terwijl ze in de werkelijkheid zelf hun lunch gaan halen in een tankstation (‘een broodje met bacon’) en opgewacht worden door anderhalf familielid en nul fans. Wie glorie wil, moet maar gaan voetballen, desnoods bij Fimleikafélag Hafnarfjarðar.
De huisband van vanavond was een punkrockgroepje (General 112 uit Antwerpen) dat mooi de balorige sfeer van het programma vatte. Jaren na hun debuut zijn die van ‘De ideale wereld’ nog altijd de stok in het wiel van alle schuinsmarcheerders, middenvakrijders en zakkenvullers van het land. En als het met de satirische humor even niet wil lukken, zijn er nog altijd de betere moppen over kak en seks en gore internetprentjes. Zo eindigde Jelle De Beules leuke item over kijkcijferbalkjes met een al dan niet bewuste hommage aan de film ‘Cannibal Holocaust’ van Ruggero Deodato: het zegt misschien iets over mij, maar daar word ik goedgezind van.
Conclusie: er zit niks sleet op de formule en ik heb hard moeten lachen. Long may they continue.
