TV-review: De Pedaalridders

Dwarskijker bekijkt voor u het nieuwe tv-seizoen, zo hoeft u dat niet meer te doen. Of misschien wél? Deze keer voor u besproken: 'De Pedaalridders' op VT4.

Het grillige lot heeft mij in het sterfjaar van James Dean in de omgeving van de Oude Kwaremont uitgespuugd, een heuvelige en bosrijke streek die, nu ik er al achtendertig jaar niet meer woon, vooral in mijn verbeelding aangenaam is voor het oog.

Ik heb er zo goed en zo kwaad als dat ging mijn jeugd doorgebracht, wat onder andere betekent dat ik buitengewoon vertrouwd ben met de georganiseerde verkeershinder die ook toen al wielertoerisme heette. Het bárstte er van de nepwielrenners die vergeefs gaten in hun cultuur probeerden dicht te rijden.

En tussendoor tuften er ook nog vele tractoren langs, met vergezochte landbouwwerktuigen erachteraan. Een beetje boer vroeg zich af waar díé in godsnaam voor moesten dienen, en hij ploegde hoofdschuddend voort.

't Is nooit te vroeg voor een zekere mate van ernst: aangezien ik in mijn adolescentie uit was op zoveel mogelijk lachen in goed gezelschap, mocht ik met enkele aangenaam verdachte vriendjes, een avant-garde van occasioneel briljante boerenlullen, graag op zoek gaan naar onze ideale wielertoerist. Hij moest iets te welgedaan zijn, zodat de fietsstang een afdruk in zijn bierpens achterliet.

Onze ideale wielertoerist moest voorts een uitgesproken voorkeur hebben voor parcoursen die immer bergaf van café naar afspanning leidden. En in zo'n drenkplaats gaf hij zich dan over aan een lange surplace aan een cafétafeltje - zijn fiets stond ondertussen in het fietsenrek, en zijn rode kop met een soupçon van paars had op den duur niets meer met gezonde lichaamsbeweging te maken.

Ik hoopte dat we vooral zúlke sporters te zien zouden krijgen in 'De pedaalridders', want nog meer dan in mijn adolescentie hou ik van lang in het tranendal nagalmende lachbuien met een bittere traan als toetje. Ik kon in die realityserie nog wel glimpen opvangen van mijn ideale wielertoerist van weleer: Christ bijvoorbeeld, die op zijn manier deel uitmaakt van de ploeg Forza Picasso.

Hij moest door zijn teamgenoten uit z'n bed worden getakeld om deel te kunnen nemen aan een kermiskoers in Roeselare: het was de avond voordien weer eens laat geworden in sportkringen. Lichtjes uit z'n rennerstruitje puilend strompelde hij naar de bus, met een sigaret in een mondhoek: het ontbijt van de sportman.

Ik meende een interessant hoestje te horen waarvan derdejaars geneeskunde vast de Latijnse naam kennen, en ik zag hem in het voorbijgaan naar de bezemwagen verlangen, of zelfs naar een draagberrie en een vleugje Heilig Oliesel.

In het begin leken papcoureurs in de meerderheid in 'De pedaalridders', maar onder invloed van de coaches Johan Museeuw en Ludo Dierckxsens,handelaren in rijwielen, sloop er ambitie in de ploegen, die meteen ook een wig in het ensemble dreef: de betere renners begonnen zich langzaam maar zeker te ergeren aan de zwakkere broertjes, zodat het plaatselijke verenigingsleven in het café nooit meer zo gezellig zal zijn als vroeger.

Reality-tv teert nu eenmaal op wrijving, en veel mensen zijn bereid offers te brengen om op de televisie te komen.

Zou Museeuw denken dat hij een sympathiek afschijnsel heeft op de televisie? Met zijn kenschetsend stemgeluid - avant stemwisseling - dat nog steeds stof is voor debuterende komieken, droeg hij vooral een soort benepen leepheid uit, die ik, in mijn tijdelijke hoedanigheid van groot humanist, nooit met sportiviteit zou associëren.

Ludo Dierckxsens keek als iemand die meestal zijn naam kan spellen, en bracht in één moeite door zijn brede horizon van een glimlach voort: boeddha in Vlaanderen. Zelfs als zijn ploeg voor de zoveelste tekortschoot, bleef die markante glimlach nawerken. Er zit volgens mij een goede maar korte documentaire in de fysiognomie van Dierckxsens, erg art house wellicht.

Al na één aflevering wist ik dat de meeste deelnemers ondanks alles hun doel zullen bereiken, want waar een wil is, is een weg naar een bergtop, zeggen moralisten van de koude grond. Zowel Forza Picasso als hun collega's van WTC Dazalgoan zullen Télégraphe, Galibier en Alpe d'Huez bedwingen, waarna een groot feest zal losbarsten.

En maar drinken en maar roken en elkaar zurig riekend in de armen vallen en in tranen afscheid nemen van de heilanden Museeuw en Dierckxsens! Het is dus alsof ik de rest van 'De pedaalridders' al gezien heb, en de supportersliederen hoef ik uit liefde voor muziek ook niet meer te horen.

Er kwam tijdens deze vijfde aflevering een spontane vraag in me op: 'Waarom zit ik in godsnaam naar een kermiskoers in Roeselaere te kijken?' Toch niet om te weten wat verveling nu ook weer was?