Tv-review: 'Eurovisiesongfestival' op Eén
Nee, geen Beyoncé in het Sportpaleis die dinsdag. Maar zeggen dat er helemáál niets te zien was die avond is toch een beetje bij de haren getrokken. Want wat troffen we aan op Eén toen we ons verdriet van ons af wilden kijken? Zingende astronauten, een vriendelijke reus, verwijfde achtergronddansjes en een nuchtere André Vermeulen die bij dat alles doodserieus commentaar zat te leveren. Kon maar één ding betekenen.
Een bijzonder akelige freakshow! Een documentaire over de Efteling! ’s Werelds eerste tv-uitzending van een lsd-trip! Neen, het bleek het Eurovisiesongfestival maar te zijn – het enige moment van het jaar waarop het algemeen aanvaard wordt te vloeken op ‘die oostblokkers’. Ze stemmen daar ook áltijd op zichzelf.
De hoogmis van de kitsch deed dit jaar het Zweedse Malmö aan. Dat hadden de Zweden te danken (nu ja) aan de overwinning van ene Loreen, die vorig jaar het festival op haar naam zette met ‘Euphoria’. We beseften tot onze schaamte dat we geen gezicht konden plakken op Loreen, en dat we met de beste wil van de wereld geen twee lijnen konden herinneren uit ‘Euphoria’. Bij de openingsceremonie wél een zweem van herkenning toen het nummer nog eens gebracht werd, maar weinig meer. Every inch een songfestivalwinnaar dus.
Het Eurovisiesongfestival had naar goede traditie ook dit jaar weer veel gemeen met een kindje zonder immuunsysteem: vatbaar voor het minste dat uit de lucht komt dwarrelen. Geen trend mag de kop opsteken of het wordt door een malafide componist in zo’n inzending gestopt - rode draad dit jaar: dubstep.
Zo kwam Slovenië al snel aanzetten met ‘Straight into Love’, iets dat van ver wel iets weg had van het hakkelende genre, en dat daarom volgens Vermeulens cocommentator Tom De Cock – van MNM, laten we ons hier influisteren – ‘wel iets van Netsky had kunnen zijn’. Best een tijdje wegblijven uit Edegem, Tom. Slovenië, voor de goede verstaanders, haalde de finale niet. Netsky blijkt niet voor iedereen te zijn.
Nog zo’n verdienstelijke poging tot dubstep kwam van Montenegro, dat voor de gelegenheid twee astronauten over het podium liet strompelen - want dit is het Eurovisiesongfestival. We hebben lang gezocht naar een manier om ‘Igranka’, het nummer van de impromptu ruimtevaarders, te beschrijven, maar kwamen niet verder dan ‘het nummer dat uit de BMW knalt van de dealer waarvan je in een donker steegje net xtc hebt gekocht. Later besef je vloekend dat hij je gewoon Dafalgan toegestopt heeft. Zó’n type.’ Montenegro, voor de goede verstaanders, haalde de finale niet. Rappende astronauten blijken niet voor iedereen te zijn.
Wie Europa zegt, zegt tegenwoordig automatisch ‘crisis’. Iets dat ook de organisatie van het songfestival niet ontgaan was. Om te tonen dat werkelijke álle beetjes helpen, was er uit besparingsoverwegingen dit jaar slechts één presentatrice aangesteld, in tegenstelling tot de gewoonlijke drie die onderling inwisselbaar zijn. De eer viel dit jaar ene Petra Mede te beurt, een Zweedse comédienne die door André Vermeulen beschreven werd als ‘iemand met een gevoel voor humor en zelfrelativering’ – positieve eigenschappen die in grote hoeveelheden weleens kunnen leiden naar het Eurosongfestival, waar ze dan steevast helemáál onmisbaar blijken.
De eigenlijke finale moet nog komen op zaterdag, maar we kunnen nú al spreken van een geslaagde editie. Na het tellen van alle songfestivalclichés blijft van onze turfstok na één halve finale namelijk nog maar een petieterige tandenstoker over. Zangeressen die voornamelijk uit benen lijken te bestaan (Wit-Rusland), kledij die uitblinkt in onpraktisch zijn (Moldavië, met een soort circustent die op de koop toe in brand leek te staan), de jaarlijkse portie leer, grote trommels en blote basten (Ierland, deze keer), en vooral stééngoede nummers, natuurlijk. De originaliteitsprijs ging deze keer naar Oekraïne, dat de grootste mens van het land opgetrommeld had om op het podium te komen staan – of de kleinste zangeres, we zijn er nog niet helemaal uit.
Rest ons nog de Belgische inzending te bespreken, die het tot ieders verrassing wél tot de finale schopte. Maar uit angst voor onze eigen onpartijdigheid laten we dat liever over aan de Europese televisiekijker - hun oordeel ziet u bij de verzamelde tweetshieronder. Eén ding is zeker: we hebben indruk gemaakt, jongens.
Tja, het Eurovisiesongfestival. Hoe geeft een mens in hemelsnaam sterren aan zoiets? We bekijken het op aangepaste schaal: op vlak van eurovisiesongfestivalheid:een dikke vier op vier. Op vlak van boeiend, hoogstaand, waardevol kijkvoer… Nu ja, laten we voor de lieve vrede het gemiddelde van de twee nemen en er twee sterren opplakken. Nog één cliché, omdat het nu eenmaal hét songfestival is? Welaan dan: eurovision, six points!
Quote
‘Because of my shoes / I’m wearing today / One is called love / The other is pain’– De inzending van Litouwen laat verstaan dat hij op vrijersvoeten is, en dat hij dringend aan een grotere maat stappers toe is.
Tweet
