Tv-review: 'Generatie B' op Canvas
Raar. Maar gedurfd. 'Generatie B' is niet voor één gat te vangen.
Lastig geval, deze 'Generatie B'. De nieuwe serie van Joost Vandecasteele en Pieter Van Hees is anders, dat is het minste wat je kunt zeggen. Wie het een beetje beu is dat Vlaamse fictie zich altijd afspeelt in kleine dorpjes - nu ook weer 'Beau Séjour' - wordt in de eerste scènes meteen op de wenken bediend, met beelden van een vervallen en bijna verlaten Brussel. De anti-utopische toekomstvisie die de basis vormt voor het verhaal - over een maatschappij waarin de babyboomers de macht volledig hebben overgenomen en jongeren zoveel mogelijk in het gareel moeten lopen - doet ook eerder denken een buitenlandse serie als 'Black Mirror' dan aan de modale Vlaamse reeks. En tot slot is de soms compleet absurde humor evenmin iets wat je vaak tegenkomt in fictie van bij ons.
Alleen spijtig dat het bij dat laatste aspect af en toe fout loopt in 'Generatie B', doordat in het woordenboek van Vandecasteele 'raar' en 'grappig' synoniemen zijn en er soms geen maat staat op zijn fantasie. Het idee dat werkloze jongeren in de maatschappij die hij afschildert, verplicht zijn om een attest van werkwilligheid te behalen voor ze op zoek mogen naar een job, is bijvoorbeeld heel sterk. Dat die jongeren naar een psychiater moeten om zo'n attest te krijgen, past ook helemaal in het verhaal. Maar dat die psychiater uiteindelijk zelf een gek blijkt te zijn die zichzelf met een hemdje uit zilverpapier wil beschermen tegen de nakende invasie door robots, is zdanig van de pot gerukt dat het de rest weer onderuit haalt. En zoiets zorgt er ook voor dat de instapdrempel voor de reeks nog hoger wordt dan hij zou moeten zijn.
Op sommige momenten in de eerste aflevering van 'Generatie B' werkte het echter allemaal wel meer dan naar behoren, zoals in de geweldige scène waarin centraal personage Jonas verkleed als een gigantisch knuffeldier moet toekijken hoe wrapster Lisa een 'meet and greet' heeft met een gefrustreerde papa. En de serie telt in ieder geval al minstens drie memorabele personages; niet zozeer Jonas zelf, die een beetje kleurloos blijft, maar wel rebellenleider annex casanova Sebastiaan, die zijn entree zeker niet gemist heeft, callcenterbaas Ibrahim en de reeds genoemde wrapster Lisa, die gaandeweg veel meer diepgang krijgt dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Want dat is ook niet onbelangrijk: van de drie afleveringen die we al op voorhand konden bekijken was de eerste veruit de minste - omdat Vandecasteele en Van Hees, zoals de jongeren in de serie op straat, daar nog het hardst moeten zoeken naar het juiste tempo.
Spek naar ieders bek zal 'Generatie B' zeker niet worden, en we kunnen de mensen die vinden dat het niets voor hen is eigenlijk ook wel ergens begrijpen. Maar het is op zijn minst gedurfd, het is anders en het is vaak erg goed gedaan. Waarvoor hulde.
