Tv-review: 'Heylen en de herkomst' op VIER

Onbedoeld maakte hij zijn achtersteven duidelijk dat 'Heylen en de herkomst' prikkelende televisie moet zijn: drie minuten op Griekse bodem, en Martin Heylen was al in een cactus gaan zitten.

In de eerste aflevering van 'Heylen en de herkomst' was Martin Heylen op oncomfortabel sentiment gelopen: de hereniging van Elodie Ouedraogo met haar natuurlijke moeder werd een koele teleurstelling - veel desillusie, weinig hinten van paradijs.

In nummer twee lag dat al helemaal anders: de televisionele Vogue Jani Kazaltzis verkocht, op zoek naar zijn roots in Griekenland, levenspret en carpe diem-lachjes. Kazaltzis is vooral een duidelijke man - ik had ook brand kunnen schrijven, maar dan dreigt m'n toetsenbord geheid weer met werkonderbreking en vakbond. Duidelijk dus, omdat hij weet dat prints, crop tops en met studs opgewaardeerde jeans de mode du jour zijn, en omdat hij - gok ik toch - geen zin heeft om pakweg voetbal te begrijpen. Een leven zonder buitenspelval is een goed leven.

Verwonderd stoethaspelen is dan weer een wezenskenmerk van Heylen, en dat kwam hem bij uitstek in déze aflevering van pas: met niet te dimmen pretlichtjes - wat zeg ik: jolijtlampen waren het - rukte Kazaltzis die gouwe ouwe bedremmelde Martin uit z'n comfortzone. Eerst troonde hij het keurige Kuifje mee naar een strand op Mykonos waar gays de cultus van het mannenlichaam vierden: om de vijf meter stond een sixpack op knappen, kakbruin leek er geen scheldwoord, en in de krappe zwembroekjes gingen grote knoeperds schuil - boze anaconda's die dringend nog eens gelucht wilden worden. Kazaltzis keek het happy aan liet zijn uit luxemateriaal vervaardigde tors genoeglijk zonlicht weerkaatsen. Heylen is een kind van de zee, maar duidelijk van een ándere zee: dat de primaire functie van dit strand niet zandkastelen bouwen was leek hem enigszins te onthutsen.

Het strand was slechts voorspel: toen de avond zich liet uitkopen door de nacht verkaste het gelegenheidsduo naar het type nachtclub waar de sirtaki het tegen de lapdance moet afleggen. Offscreen ging Heylen druk aan het eufemismeren: 'Hij trad op in luchtige en goed zittende kledij,' klonk het over een wulpse drag queen, zo eentje dat van nature in het bezit is van een danspaal voor dagelijks gebruik. Deze tweede aflevering deed geweldig zijn voordeel met de schutterige houding van Heylen: ik denk niet dat die brave Martin zich, losgerukt van de camera, een buitenechtelijke blowjob heeft laten welgevallen, ook al staat die van joie de vivre vibrerende nachtclub mogelijk bekend om de hoge kwaliteit van zijn fellatio's.

De toon veranderde toen ze de volgende dag naar Kalampaki reden, in het noorden van Griekenland, waar Kazaltzis' ouders de helft van het jaar doorbrengen. Het tijdelijke tweespan werd met Grieks-Limburgse gastvrijheid ontvangen, het plattelandsleven leven geurde er naar doezelige verveling en nooit afkoelende barbecues.

Kazaltzis is er de man niet naar om spontaan met een röntgenfoto van de ziel te komen aanwapperen - glam en gloss vindt hij ruimschoots voldoen voor het grote publiek. En trauma's en slecht gesleten zielenpijn laten zich zo moeilijk stileren. Maar twee keer liet hij spontaan het schild zakken. Toen hij vertelde over zijn outing, en hoe die zijn vader niet lekker gezeten had. En toen hij aangaf te véél gekregen te hebben van het leven: Kazaltzis leek oprecht te vinden dat hij te rijkelijk met succes, geluk en liefde was beloond - een aandoenlijk inzicht. En de tederheid waarmee hij zich in moeders armen vouwde, was ongekunsteld mooi: ze was duidelijk zijn kompas. Een kompas en een gaydar: zo'n Jani zal niet snel verloren lopen.

Ik mag Martin Heylen en ik mag Jani Kazaltzis. Maar het meest mag ik Griekenland, het stuk Zuid-Europese grond waar ik steevast mijn hoogste bruto internationaal geluk scoor.

Quote

'Ik haat het om zelfmedelijden te hebben. Mijn ego is daar ook te groot voor.' (Jani legt zijn geluk uit.)

Tweet

Bekijk een fragment dat niet in de uitzending zat: