Tv-review: 'Hoe zal ik het zeggen?' op VTM
Zonder omwegen: het is erg goed.
Verborgen camera. Verborgen camera. Sketches. Sitcom. Verborgen camera. Als je het allemaal op een rijtje zet, dan lijkt het curriculum vitae van Shelter niet meteen op dat van een productiehuis dat al twee keer met een internationale Emmy Award aan de haal ging. Maar dat is natuurlijk ook de modus operandi van Tim Van Aelst en co.: ze nemen een tv-genre dat zo goed als uitgewoond is en zetten er op zijn Vlaams een paar koterijen achter, waardoor het geheel er niet per se nieuw uitziet maar wel in al zijn absurditeit weer charmant wordt.
Dat geldt ook voor 'Hoe zal ik het zeggen?', het nieuwe en na 'Trigger Happy' en 'Benidorm Bastards' derde verborgencameraprogramma van Shelter. Het concept is eenvoudig: gewone Vlamingen willen een boodschap overbrengen aan een familielid of een kennis, maar omdat ze dat in het dagelijkse leven niet goed gezegd krijgen, schakelen ze de hulp in van het Shelter-team. Dat bedenkt een efficiënte, zij het licht overtrokken methode om de boodschap te doen aankomen, en stuurt presentator Jens Dendoncker op pad om de ontvanger bij de lurven te nemen.
Wat 'Hoe zal ik het zeggen?' gemeen heeft met de twee vorige Shelter-reeksen is dat het minder draait om de reactie van de persoon die beetgenomen wordt, maar meer om het opzet zelf, het hele concept dat is uitgedokterd om iemand in de zeik te zetten. Maar terwijl het bij 'Trigger Happy' en 'Benidorm Bastards' nog om snelle en redelijk eenvoudige grappen ging, hebben de makers zich ditmaal helemaal kunnen uitleven - per aflevering zijn er immers maar een vijftal grote stunts. Ze hebben dan ook alles uit de kast willen halen, zo bleek: een betoging organiseren om een jongen te leren zijn kamer op te ruimen, een heel interventieteam optrommelen om een man die zogezegd gegijzeld werd door zijn vriendin te bevrijden of het huis van Rik Verheye laten leeghalen door een deurwaarder, niets was te dol.
En dat werkte ook: toen die arme man bevrijd werd uit de klauwen van zijn lief zat je bijvoorbeeld niet te lachen met zijn reactie toen hij de deur opendeed - hij bleef er ook redelijk stoïcijns bij - maar veel eerder al, toen er politiewagens kwamen aanrijden in de straat en er sluipschutters gingen postvatten in de ramen van de buren. Het was de complete absurditeit van de situatie die grappig was, en niet zozeer het 'gotcha'-moment. Idem voor de twee politieagenten die gingen aankloppen bij een vrijwilligster in een bejaardentehuis en haar beschuldigden van 'spelletjes spelen' en 'diefstal van sieraden', want 'waar haalt u anders dat hart van goud vandaan?' Of het koor motorrijders dat tegenover een verbouwereerde dame in het park een ode zong aan hondenkakzakjes. Niet alles zat even goed (de aanloop naar de gijzelingsactie, waarin Dendoncker op café ging met drie vrienden van de gegijzelde, duurde bijvoorbeeld te lang) maar dat dit soort humor op maandagavond op VTM kan, maakte mij toch welgezind.
Tot slot nog even over het oog voor detail in het programma, dat ondertussen een keurmerk is van Shelter en dat er mee voor zorgt dat hun bedenksels boven de middelmaat uitstijgen. Van een bord in de betoging tegen sloddervos Jasper waar 'Het is toch waar!' op staat over de liedjes op de soundtrack tot de aftiteling waarin Dendoncker de sponsors persoonlijk bedankt, je merkte dat over alles lang en hard is nagedacht. In dat opzicht deed 'Hoe zal ik het zeggen?' denken aan 'Sorry voor alles', nog een verborgencameraprogramma dat werkte mede dankzij de inside jokes en achtergrondgrapjes in elke aflevering. En welk Vlaams programma maakt er over een paar weken kans op een Emmy? Indeed: onze koterijen slaan aan.
