Tv-review: 'In Vlaamse velden' op Eén

'Nieuwe prestigieuze fictiereeks op Eén'. Na de doortocht van 'Albert II' hebben we niet meer informatie nodig om in angst onder tafel te duiken. Maar het groots opgezette 'In Vlaamse velden' - 'fictie binnen historische krijtlijnen', zo u wil - is gekomen om alles weer goed te maken.

Mocht er alvast zijn: de getekende begingeneriek, die tegelijk sereen en toch behoorlijk cru uit de hoek wist te komen. In ruwe potloodlijnen getrokken bomkraters, weggeblazen soldaten en veelzeggende ontploffingen in bloedrood, allemaal op muziek die Jef Neve speciaal voor de reeks uit zijn piano gewrongen heeft. Er heeft iemand duidelijk iets goed te maken, daar bij de VRT.

Het eerste deel 'In Vlaamse velden' had, zoals elke pilootaflevering, vooral de taak de personages uit te tekenen. Dat gebeurde tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog, die buiten beeld almaar meer op temperatuur kwam om tegen het eind van de aflevering al duchtig over te koken. Het Gentse gezin Boesman staat centraal, gegoede burgerij die hun feestjes en beau-mondebijeenkomsten steeds vaker verstoord zien worden door boodschappers die zonen en allerhande rollend materieel komen opeisen voor het vaderland. 'Een eer', noemde de pastoor die dienstplicht tijdens zijn preek. Hem ongelijk geven deed niemand, de eerwaarde tegenspreken deed je immers niet in die tijd.

Het mooie aan zo'n 'nieuwe prestigieuze fictiereeks': je kan je cast makkelijk volstouwen met talent. Zo staat bijvoorbeeld Wim Opbrouck zich verdienstelijk in het zweet te werken als vader Philippe, een gynaecoloog die ondanks het steeds luider wordende wapengekletter ervoor kiest vast te houden aan optimisme, en de Duitsers bij wijze van spreken eerst aan zijn tafel moet zien zitten voor hij gelooft dat er écht oorlog komt. Onthouden we nog: een voortreffelijke Barbara Sarafian als Virginie Boesman, de zwijgzame moeder die achter de schermen wel mooi de broek draagt, en Wietse Tanghe (mét kek snorretje), die als de hooghartige Guillaume als enige níét staat te trappelen om de moffen weer een eind terug over de Rijn te trappen.

Maar regisseur Jan Matthys (u moet hem nog een pint voor 'Quiz Me Quick') neemt ook risico's. De grootste gok: de nog behoorlijk piepe debutante Lize Feryn de hoofdrol geven als dochter Marie. Gewaagd, maar eerlijk waar: nog geen al te grote klachten kunnen noteren na de eerste aflevering. Hier en daar mist Feryn duidelijk nog de naturel die Opbrouck en Sarafian ondertussen losjes uit de mouw schudden, maar als kijker word je er gelukkig nooit door uit het verhaal gehaald.

Missen we voorlopig wél nog: de klik die we voelden bij pakweg 'Quiz Me Quick' of - bij de concurrentie - 'Crimi Clowns', het gevoel dat we méér krijgen dan louter de som der delen. Dat die klik er nog kan komen, sluiten we niet uit: eens de loopgraven gegraven zijn en de kanonnen bulderen krijgen we willicht een heel andere 'In Vlaamse velden' te zien dan die uit de eerste aflevering. Afwachten, dus - we hebben immers nog vier jaar oorlog te goed. Maar 'In Vlaamse velden' heeft wat ons betreft zijn start niet gemist. We zouden ze bij de VRT bijna 'Albert II' gaan vergeven. Bijna.

Quote

'Vecht dan voortaan voor twee.' - Een Belgische soldaat maakt de ergste own goal denkbaar, en schiet per vergissing een andere Belg neer. Meneer pastoor weet gelukkig raad.

Tweet