Tv-review: 'Ja Jan' op Eén
Zestig dagen tegen alles ‘ja’ zeggen: het idee van Danny Wallace heeft ons ooit bijna onze waardigheid – en onze rechternier – gekost. Na welgeteld twee dagen, dan nog. Benieuwd dus of Jan Van Looveren het er wel heelhuids zou afbrengen in ‘Ja, Jan’. Vlak ervóór had Geena Lisa ons al beloofd dat we meegenomen zouden worden op een ‘emotionele rollercoaster’. Een aanbeveling die in sommige huiskamers vast op applaus wordt onthaald, maar ons doorgaans paniekerig naar de afstandsbediening doet grijpen.
Opvallend: over de bedenker van het programmaconcept, de originele Yes-man, werd in de proloog alvast met geen woord gerept. Het mocht duidelijk zijn dat ‘Ja, Jan’ een heel persoonlijke ontdekkingstocht van Jan Van Looveren zou worden. Dus zagen we Van Looveren gezellig bij hem thuis aan de ontbijttafel zitten, vrouw en kinderen binnen handbereik, zichzelf een hoop zenuwen aanpratend over de ongelooflijke odyssee die hij zou aangaan. Want dat het ongelooflijk zou worden, dat stond al vanaf de eerste seconde buiten kijf.
Aan de inzet en het enthousiasme van Van Looveren lag het dus niet: hij kon duidelijk niet wachten om de wijde wereld in te gaan en levensveranderende ervaringen te beleven. Een heel verschil met de originele Yes-man, die op alles ‘ja’ begon te zeggen omdat hij finaal aan de grond zat. Van Looveren leek zijn leventje best op orde te hebben en ging dus bewúst op zoek naar de ontwrichting. Mensen van kwade wil zouden er een midlifecrisis in ontwaren, maar wij natuurlijk niet.
Nu is een portie gezond enthousiasme onontbeerlijk voor een goed programma, maar – zo toont ‘Ja, Jan’ nog maar eens aan – zeker geen garantie op slagen. Van Looverens onemanshow bezorgde ons vooral een knoert van een déjà vu: voor hém was het de eerste keer dat hij a) een tattoo liet zetten b) een zweefvliegtuig mocht besturen c) hallucinogene middelen innam, maar wij hadden het al veel vaker zien passeren. Het format van de midveertiger die zijn persoonlijke grenzen opzoekt via een rist uitdagingen is ondertussen even gestandaardiseerd als de panelquiz of de laatavondtalkshow. Wie er nog iets nieuws mee wil doen, moet verdomd origineel uit de hoek komen – door één en ander vernuftig te parodiëren, bijvoorbeeld, zoals ene Bart De Pauw dat dezer dagen doet.
Dat was misschien wel de grootste verdienste van ‘Ja, Jan’: het deed ons nog maar eens beseffen hoe clever ‘De Biker Boys’ wel niet gemaakt is. Van Looveren die zijn crew vlotjes boys noemde, zich al zweefvliegend – en zonder een spatje ironie – de uitspraak ‘Ik zeg ‘ja’ tegen het leven!’ liet ontvallen en nadien zijn hart uitstortte voor de dagboekcamera… Het had allemaal zó in ‘De Biker Boys’ gepast. Maar dat was vast niet de bedoeling – of wel, Jan?
Quote
‘Dat is toch niet te doen!’, ‘Wat een ervaring!’, ‘Dit is echt crazy!’ We zeggen het nog eens: aan het enthousiasme van Van Looveren lag het zeker niet.
Tweet
