TV-review: Komen eten
Humo bekijkt voor u het nieuwe tv-seizoen, zo hoeft u dat niet meer te doen. Of misschien wél? Deze keer voor u besproken: 'Komen eten' op VT4.
Concept:
vier types die kokeneten spelen, terwijl ze offscreen op ironische wijze van commentaar worden voorzien
Met:
de stem van Peter Van Asbroeck en een stel hobbykoks die van hun hobby hun hobby hebben gemaakt
Review:
na vijf seizoenen is 'Komen eten' uitgegroeid tot dé hit van VT4, en dus hebben de makers maar wijselijk besloten niks essentieels aan de formule te veranderen.
Die winnende formule heeft er overigens volstrekt niks mee te maken dat 'Komen eten' een kookprogramma zou zijn, want dat is het au fond uiteraard net níét: het gaat hem volgens ons om binnenkijken bij de buren (minstens één van de kandidaten zie je tussen de gangen door altijd wel even in een slaapkamer of achter een kastdeur loeren), geknoei in de keuken (minstens één kandidaat heeft altijd wel iets gemaakt waarvan je denkt: toch blij dat ik die gefrituurde prei en G-Boost-cocktail nu niet naar binnen moet werken) en een botsing van karakters en ego's, die dan op een ironisch toontje begeleid wordt door de stem van Peter Van Asbroeck.
Nu vinden wij de juiste dosis ironie op het juiste moment een delicatesse, alleen: maat houden is blijkbaar niet Van Asbroecks sterkste punt, en er moet natuurlijk ook wel een goede aanleiding zijn om iemand op beschaafde wijze verbaal in de zeik te zetten. We bedoelen maar: als kandidate Céline verkeerdelijk gokt dat ossobuco van ossenvlees gemaakt wordt, willen wij er vanuit onze zetel uiteraard zelf ook wel eens een droog 'Neen, kalf!' tussengooien (díé vondst liet Van Asbroeck helaas liggen).
Maar moest diezelfde jonge schoonmaakster even later ook nog eens extra als een dom gansje neergezet worden omdat ze zich had laten ontvallen dat een gerecht 'hare meug niet was'? Zo'n verschrikkelijke taalfout leek ons dat niet, en bovendien kennen wij tal van BV's, politici en journalisten die véél krommer Nederlands hanteren.
De juiste ergerlijke figuur helpt overigens ook altijd wel in dit soort programma, en daar werd wat ons betreft meteen uitgebreid voor gezorgd door kandidaat Michel: een iets té gebruind en té zelfverzekerd type, die tussen de regels door altijd subtiel liet merken dat hij het zelf toch allemaal wel véél beter kon dan die andere prutsers - we begonnen vanaf aflevering één heel erg te hopen dat zijn gerechten hopeloos de mist zouden ingaan.
Was het overigens ook niet Michel die zich liet ontvallen dat de cuisson van één of ander gerecht wel in orde was? 'Bestaan er nu godverdomme nóg altijd flurken die constant over die fucking cuisson lopen te zeiken?' riepen we vanachter onze zak chips naar het scherm - wat volgens Michel vast weer wel tegen de tafeletiquette geweest zal zijn. Heerlijke man. En een draaglijk programma.
Quote:
'Ik vind drank wel belangrijk, ja' - kandidaat Geert, nadat hij tijdens het koken op zijn eentje een hele fles cava soldaat had gemaakt, en vervolgens een wel héél royale scheut wodka in het aperitief kapte.
