Tv-review: 'Luk Alloo: wegpolitie' op VTM
Gevraagd voor onmiddellijke indiensttreding: een eindredacteur of regisseur die Luk Alloo afleert grappig te willen zijn en al te banale vragen te stellen.
De achilleshiel van de nieuwe Alloo – de oude, die van de gevangenissen, hebben wij hier veelvuldig geliket – zit al vervat in het eerste shot: de reporter belooft ons mee te nemen achter de schermen van de federale wegpolitie. Het leven zoals het écht is, vanop de achterbank van een anonieme volgwagen, weg van het cliché van hanige heerschappen die in hun combi een frietje aan het steken zijn. Vervolgens zien we Alloo de kantoren van de federale wegpolitie in Antwerpen binnenstappen, waar hij zich door de onthaalbediende naar 'twee leuke, oudere, ervaren agenten' laat leiden en met een uitgestreken gezicht van wal steekt: 'Zo, dus jullie gaan uitrukken vandaag. Waar is jullie snor? Ik dacht dat verplicht was?' Grappig it is not.
Wie even niet had opgelet, kon trouwens de indruk krijgen in een scène van 'Hallo televisie' te zijn beland, met Tom Van Dyck als professionele afzeiker: 'Mooi, mooi: hier hebben we twee oudere, leuke agenten die met hun anonieme patserwagen wegpiraten achtervolgen, om ze handenwringend van voorpret naar de kant van de weg te halen en ze een boete aan te smeren. Voelt goed, zeker?' Bedremmelde gezichten. 'En een snor, moet dat niet meer?' Agenten keren reporter de rug toe. 'Doe mij eentje met stoofvleessaus.' Achteruit opgestoken middelvinger, grijnzende reporter in camera. 'Dames en heren: de politie, uw vriend.'
Ook pijnlijk: de vragen te veel die Alloo stelt wanneer hij de overtreders apart kan nemen voor een gesprekje. Zo wilde hij van een trucker weten of die ooit van bil is geweest in zijn cabine ('Dat ga ik niet op televisie vertellen') – het navenante geknipoog evenaarde het aantal frames per seconde. Een ouder stel probeerde hij dan weer het geheim van een langdurig huwelijk te ontfutselen ('Veel toegeven'), terwijl hij bij de agenten van dienst peilde naar het waarom van verkeersovertredingen ('Gehaastheid'). Het is het soort smalltalk dat je krijgt wanneer een programma per se vijftig minuten moet duren, terwijl het dat misschien niet waard is.
Op zijn best is Alloo wanneer hij autobestuurders eerlijk laat zeggen dat een boete niets uithaalt, en de agenten au fond confronteert met de zin van hun werk. 'Er zijn drie rijstroken op de snelweg,' bekende Anthony, niet toevallig een Nederlander, die met zijn monster-Audi rechts had ingehaald om zich vervolgens zigzaggend over het asfalt te bewegen, genre wie-doet-me-wat. 'Als de meeste mensen die rijstroken niet gebruiken, zijn er anderen die dat wel doen.' Daar 220 euro voor ophoesten vond Anthony niet erg – en al zeker geen reden om zijn rijgedrag op de lange termijn aan te passen. '220 euro: ik kan me dat permitteren.' Géén toffe jongen, deze Anthony.
Misschien nog het meest sprekend was de scène waarin twee agenten de Rupeltunnel op de A12 moesten afsluiten. Een man op een brug dreigde het asfalt van Vlaanderens lelijkste snelweg tegemoet te springen – van een tristesse waar je maar beter niet te lang blijft bij stilstaan. Het oponthoud leidde tot ergernis bij enkele autobestuurders die gedwongen werden in de tunnel te wachten tot het verkeer werd vrijgegeven: 'Duurt dat hier nog lang? Toch geen uur meer, hè? Want ik moet dadelijk bij een klant zijn.'
Wie in zo'n situatie überhaupt nog aan zijn zaakjes meent te moeten denken, krijgt beter ook maar een boete aangesmeerd. Verbazend trouwens hoe de agenten de gehaaste chauffeur in kwestie niet terechtwezen, iets wat ze nochtans goed in de vingers hebben. 't Was alleszins gepast dat Alloo er verder het zwijgen toe deed – de camera draaide en dat was genoeg.
Quote
'Dat ze hem naar beneden schieten, dan is het opgelost.' Diep vanbinnen blijft de Vlaming een emotionele bricoleur, ook als het over zelfmoord gaat.
