Tv-review: 'Mijn pop-uprestaurant!' op VTM
Krantenkoppen: 'Claudio Dell'Anno dient strafklacht in tegen VTM', 'VTM reageert op klacht Claudio Dell'Anno met nieuwe klacht', 'VTM doet boekje open over Claudio Dell'Anno'. Het moet gezegd: de finale van 'Mijn pop-uprestaurant' ging van start onder een vreemd gesternte.
Maar kranten, is dat niet de schrijvende pers? En weet iedereen ondertussen niet dat de schrijvende pers op sterven na dood is? De toekomst is digitaal - en wordt blijkbaar ook nog eens meer dan waarschijnlijk bepaald via televoting. Zo ook de winnaar van 'Mijn pop-uprestaurant': 'Sms Antwerpen of Brussel naar 6677', prentte Evi Hanssen ons de hele avond in. Ze bleef ons ook maar waarschuwen: dat we maar één keer geldig konden stemmen per nummer - want je hebt nu eenmaal van die lui.
Hanssen stuurde de avond vanuit de studio, omringd door de juryleden die de voorbije maanden weleens voor stemadvies te porren waren: driesterrenrekel Sergio Herman, designkenner Max Borka en sommelier Sepideh Sedaghatnia, wier naam je niet neerschrijft zonder die eerst eens behoedzaam te googelen. Het gezelschap had zich verzameld rond een tafel die de indruk wekte dat er binnenkort heel wat belangrijke analyses op zouden worden neergegooid. We moesten niet geheel vrijwillig denken aan 'Extra Time', al kan dat ook gewoon geweest zijn omdat Sergio Herman op het eind van de dag gewoon de Johan Boskamp is van de kookprogramma's.
Maar de analyses kwamen er, en al snel keerde het gesprek bloedserieus richting de beruchte 'concepten' waarmee de deelnemers de voorbije weken kregen af te rekenen: elk koppel had bij de start immers de opdracht gekregen om origineel uit de conceptuele hoek te komen. 'Wat was er eigenlijk mis met het aloude concept van eten tegen betaling?' vroegen we ons af. Net luid genoeg om hoorbaar te zijn in de studio, zo bleek, want Hanssen keerde zich prompt naar designkenner Max en vroeg of dat gedoe nu allemaal wel nodig was geweest. Een prima moment om je dat af te vragen, zo in de laatste aflevering van het programma. Om haar vraag kracht bij te zetten, had Evi zelfs het lemma 'Concept' opgezocht op Wikipedia. Jammer dan weer dat haar tablet het nét dan liet afweten. Het blijft toch maar mooi livetelevisie, al vraag je je aldoor af waaróm in godsnaam.
Maar livetelevisie was het dus wel, en daarom alleen al bestond het overgrote deel van de uitzending uit sfeerbeelden en interviews met de overblijvende koppels in Brussel en Antwerpen. Die werden verzorgd door het olijke ochtendduo Sven Ornelis en Kürt Rogiers, die als gelegenheidspresentators ten overvloede een soort van rivaliteit probeerden te veinzen tussen beide steden. Ze peilden meermaals naar hoe het met de zenuwen gesteld was, lieten familieleden en kennissen ter plaatse hun zegje doen, en brachten en passant ook nog eens de obligate politici in beeld, die altijd weer uit het niets lijken op te duiken wanneer er ergens een paar camera's worden opgesteld. Er werd teruggeblikt, er werd vooruitgeblikt, maar uiteindelijk werd toch nog het meest de indruk gewekt dat er tijd gedood moest worden - tot de lijnen gesloten waren en er niet meer ge-sms't kon worden voor een winnaar.
Toen dat moment eindelijk gekomen was, keerde Evi zich nog een laatste keer naar haar tafelgenoten met de vraag wie zij, als jury, tot winnaar zouden kronen. 'Helaas heeft de jury hier niets te zeggen, de kijker beslist,' besloot ze daarop, alsof het een klinkende overwinning voor de democratie betekende. Ze stapte gezwind in één van twee identieke terreinwagens om de winnaar persoonlijk op de hoogte te gaan brengen - de verliezers zouden de lege auto voor hun deur krijgen. Van de helikopters en limousines van weleer geen spoor meer, van Rani De Coninck eigenlijk ook niet.
Hoe dan ook: Evi stapte uit in Brussel, en het koppel Jaro en Hanne van restaurant 'Sticks & Stones' kreeg 100.000 euro in handen gestopt. Gewonnen, maar hun restaurant zou hoe dan ook sluiten. 'Zo gaat dat nu eenmaal bij pop-uprestaurants', sprak Evi. Al hoefde je, getuige de vorige edities, nu ook weer geen pop-uprestaurant uit te baten om mee te doen aan die hype.
'Hoe zou het nog zijn met Claudio Dell'Anno?' vroegen wij ons af, en we namen ons voor om de volgende ochtend een krant te gaan kopen.
Quote
'Moet je nu kotsen van jezelf? Goed zo, alleen de besten moeten van zichzelf kotsen.' - We hadden 'm zelf wel willen verzinnen, maar Sergio Herman was ons voor.
Tweet
