TV-review: 'Nacht van de Vlaamse Televisiesterren' (Vtm)

Mogen wij nog één keertje (pdw) citeren? Welaan dan: ‘De televisie-industrie neemt een voorbeeld aan het reclamewezen en gaat nu ook een groepswank organiseren, lees: het uitvoerig op de eigen schouder kloppen een feestelijke aanvang laten nemen. ‘De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren!’’

Met

Francesca Vanthielen, Kobe Ilsen e.a.

Een betere manier om je voor te bereiden op een – kuch - event als ‘De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren’ kunnen we niet bedenken. Of je zou je televisietoestel uit het raam moeten keilen en luidop de godheid vervloeken die een keertje te veel een oogje dichtgeknepen heeft toen iemand het lumineuze idee kreeg een jaarlijks feelgood-feest voor de Vlaamse televisie in het leven te roepen.

Het moet gezegd: ‘De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren’ heeft het hele plaatje van ‘de awardshow’ wel beet: van de te lange naam die vooral gewichtigheid moet doen vermoeden tot de plastieken tussentekstjes met voorgekauwde moppen die gebracht worden met de naturel van een houten been. Vakwerk. Uw ceremoniemeesters van de avond waren Kobe Ilsen en Francesca Vanthielen, die respectievelijk de openbare en de commerciële vrienden belichaamden. En maar plaagstoten dat het geen naam had. Want ondanks alles zien we mekaar wel graag hoor, hier in medialand. De pax media is een mooi iets, jongens. Maar laten we nu ook niet overdrijven.

De avond werd geopend door een dansnummer van Eline De Munck en Kevin Van Der Perren. Waarom? Daarom. Daarna vonden ze ook nog de tijd om de award voor beste acteur uit te reiken aan Dirk Roofthooft van ‘Clan’, die zo bewees dat een klootzak spelen wel degelijk loont. Genoteerd. ‘Clan’ was op het einde van de avond trouwens de grote overwinnaar, zowel qua individuele acteerprestaties als geheel: het won ook de onderscheiding voor populairste tv-programma, waarvan de winnaar bepaald werd door televoting, net de populairste tv-persoonlijkheid (Nathalie Meskens).

Vtm won dus in beide televoting-categorieën. Felicitaties, maar we vroegen ons wel af wat de uitslag geweest was, mocht de show ook op andere zenders te zien geweest zijn. Vloeken in de kerk, zulke duistere gedachten bij zo’n hoogmis van televisionele wapenstilstand, maar toch.

De winnaars van de avond werden gelauwerd bij machte en goedkeuring van ‘De Vlaamse Televisieacademie’, een instituut dat qua schimmigheid en mysterie niet moet onderdoen voor de Salamander-organisatie. Hoe dan ook, kennis van zaken moest blijken. Gelukkig vielen de meeste winnaars wel te verantwoorden. Underdog ‘Belpop’ werd verdiend de beste documentairereeks, ‘Het Journaal’ overklaste terecht voor de vijfde keer op rij ‘Het Nieuws’ en Martine Tanghe werd de beste presentatrice. Een beetje een ongelukkige benaming voor een nieuwslezer, die ‘presentatrice’, maar allerminst onverdiend. ‘Tegen de sterren op’ het neusje van de zalm noemen qua humor en comedy in Vlaanderen deed ons echter meer lachen dan het eigenlijke programma.

Op een onbewaakt moment kreeg Jo De Meyere iets dat de ‘carrièrester’ genoemd werd, een ding dat zijn vijftig jaar op de planken moest vieren. Jo was niet aanwezig: hij had een voorstelling in Boom, en zo’n carrièreprijs win je nu eenmaal niet door je shows te annuleren voor een of andere malle prijsuitreiking. Cath Luyten werd erop afgestuurd om hem op de planken te verrassen.

Het had een pakkend moment kunnen zijn. Want hoeveel keer Jeroen Meus ook in tranen mocht uitbarsten die avond, echte naar de keel grijpende emotie hadden we niet gezien. Bijna was het nog zo ver ook: Jo begon met de award in de handen en de krop in de keel zijn gestorven vrouw te bedanken, om dan aan de mouw getrokken te worden door Luyten. Het moest vooruitgaan, er moest waarschijnlijk dringend naar één van die grappige tussenfilmpjes met Peter Van Asbroeck gekeken worden. Want laten we het als-je-blieft toch lollig houden.

Niet verwonderlijk dat het beste moment van de avond kwam toen de joligheid even verstomde: Martine Tanghe, die zowel commericïële belagers als kanker overwonnen had, kwam beheerst en nuchter haar prijs ophalen. Ze sprak van liefde voor haar vak, en over de hoop dat ze nog even zou mogen doorgaan, want ze had wel genoeg gezien om te weten dat niets echt vastligt. ‘Topwijf’, zouden we bijna zeggen. Als we niet zo’n ontembare jeuk zouden krijgen van de alomtegenwoordige uitdrukking ‘topwijf’. Maar ook: Martine Tanghe, of wie dan ook met enige merite in televisieland, heeft geen ‘Vlaamse Televisiester’ nódig om groots te zijn.

‘De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren’ was wat het beloofde: een nacht door en vooral voor televisiesterren, iets wat we tot nader order nog niet zijn. Handjes kussen.

Quote

‘Het is goed, hij kan er nog mee lachen.’ – Francesca Vanthielen ziet Wouter Vandenhaute groen lachen na een grap over Vier. Vanavond toch maar best de auto niet starten, Francesca.