Tv-review: 'Nooit meer dezelfde' op Canvas

Onze laatste memorabele gebeurtenis dateert alweer van vier weken geleden - een briefje van vijf euro, los in onze broekzak gevonden! En zelfs die verbleekte bij de vooraanstaande getuigenissen die de makers van 'Nooit meer dezelfde' bij elkaar hadden gesprokkeld.

Deze nieuwe, hapklare documentairereeks bekijkt elke aflevering drie belangrijke gebeurtenissen uit onze vaderlandse geschiedenis. Typisch Canvas, zegt u? Ja, maar dan met een twist: de makers bekijken de al te bekende bladzijden, van de begrafenis van Boudewijn tot het failliet van Sabena, vanuit het oogpunt van één vooraanstaande getuige.

Die ‘vooraanstaand’ is voor één keer trouwens niet overdreven: de makers zochten én vonden de pilote van de allerlaatste vlucht van Sabena en haalden ook Bertha, een weduwe van de mijnramp in Marcinelle, voor de camera. Elk van hen kreeg rustig de tijd om hun verhaal uit de doeken te doen. Om sensatie was het ‘Nooit meer dezelfde’ daarbij niet te doen: door de respectvolle, rustige portretten waarde op de beste momenten een vleugje ‘Meneer Doktoor’ of de kleine, bijna achteloos opgeraapte verhaaltjes zoals ‘Man bijt hond’ die zo goed in zijn netten wist te strikken.

Dat leverde hier en daar een mooie anekdote op. De begrafenisondernemer die er voor moest zorgen dat Koning Boudewijn heelhuids op zijn laatste bestemming kwam vertelde dat hij die dag het gebod van hogerhand had gekregen om elke onregelmatigheid tijdens de uitvaart te signaleren door aan zijn neus te krabben. En daardoor dus een hele dag met een fantoomkriebel aan het reukorgaan had rondgelopen.

Niet zozeer de gebeurtenissen zelf, als wel wat de getuigen daarbij voelden vormde de kern van elk van de drie verhalen. In die zin is ‘Nooit meer dezelfde’ meer human interest dan een zuiver geschiedenislesje. Maar dan wel human interest zoals we ‘m kunnen verteren: bescheiden en slinks langs een achterpoortje ons beeldbuis binnengesmokkeld.

Niks aan te merken, dan? Toch wel. Door die gedurfde, heel persoonlijk aanpak hangt veel af van de vertelkunst van de getuige. En die varieerde in deze eerste aflevering al wel eens. Tien minuten per verhaal is daarbij ook erg weinig om als kijker helemaal mee in het verhaal te worden getrokken. In deze eerste aflevering voelden wij ons nekhaar alleen rechtstaan bij de laatste getuige, Bertha, de mijnweduwe. Veel woorden kon ze na al die jaren nog steeds niet opbrengen voor het verlies van haar man, maar die ze vond hakten er wel serieus in.

Oh, en die kerel in de montagecel die het knopje met ondertitels halverwege de aflevering vergat in te drukken verdient ook een mep om de oren. Herinnerden wij ons meteen weer hoe beroerd het met ons Frans gesteld is.

Quote

'Twee dagen ver in het nieuwe Canvasseizoen en nog geen Hitler te zien. Dat maken we vanavond goed.' Die voice-over bij de VRT nomineren we bij deze als 'grapjurk van het jaar'.

Tweet

't Is al goed, jongens.