Tv-review: 'Op naar de Stelvio' op Vier

Nog niet zo heel lang geleden konden we in het nu ook weer niet zó onvergetelijke ‘De Pedaalridders’ nog zien hoe een groepje onervaren wielrenners, onder leiding van Ludo Dierckxsens en Johan Museeuw, omgeschoold werden tot íéts minder onervaren wielrenners. Dat kan beter, moeten er een paar gedacht hebben.

Over ‘De Pedaalridders’ kunnen we kort zijn: er werd gelachen, er werd bij leven en welzijn wel eens gefietst, en er werd vooral televisie gemaakt zoals we die op VT4 wel meer zagen: lollig, maar niet onvergetelijk – of zeiden we dat al?

‘Maar wat als we van die amateurs nu eens amateurs met suikerziekte maakten?’, moet het onlangs geklonken hebben in een schemerig vergaderzaaltje van productiehuis Endemol – een uitspraak wellicht gevolgd door donderend applaus van collega’s die verbluft waren door zó veel televisioneel vernuft. ‘Maar wacht!’, sprak nog een ander plots. ‘Wat als we hen ook nog eens opzadelen met… Sergio!?’ Een staande ovatie, high fives, promotie voor iedereen. ‘Op naar de Stelvio’ was geboren.

Mensen met diabetes boven zichzelf doen uitstijgen is een nobel doel. Hoe Sergio daarin past, blijft ons vooralsnog echter onduidelijk. Het verband konden we ook in de eerste aflevering van ‘Op naar de Stelvio’ niet meteen ontwaren. Sergio – voor ons nog steeds de enige echte, wat die gek in Sluis ook moge beweren – had weliswaar een ‘licht verhoogd risico’ op suikerziekte, maar om de man nu daarom meteen te veroordelen tot een beklimming van de Stelvio lijkt ons op zijn minst buitensporig.

Voor de bekendste aller Quisquaters nog maar in beeld kwam, werden we voorgesteld aan enkele van de andere wielrenners die samen de Stelvio zouden bedwingen. Het betrof onder anderen een koppel waarvan zowel de man als de vrouw leed aan diabetes type 1. Een mens zou al snel sympathie krijgen voor de twee, wat ook gold voor de andere deelnemers die op dat moment nog geloofden dat ze aan een ernstig programma meewerkten.

Vreemd dat de diabetesrenners in de eerste aflevering al twee maanden training achter de rug hadden, waarvan geen snipper getoond werd in het programma. Nog vreemder werd het toen Johan Museeuw – hij verving de zieke Lucien Van Impe, die de renners normaal gezien zou coachen – met het nieuws kwam dat niemand minder dan Sergio hen voortaan zou vergezellen. Vreugdekreten merkten we niet meteen op, hooguit een langzaam applausje dat meer verwarring dan blijdschap verried.

Helemáál absurd werd het toen Sergio dan ook daadwerkelijk aan kwam rijden op een aftandse fiets, in sportschoenen, trainingsbroek en T-shirt. Een resultaat te lachwekkend om er geen opzet in te kunnen vermoeden. Toen begon het te dagen: zouden ze die goeie Sergio soms achteraf pas, na zo’n twee maanden, gemobiliseerd hebben om het programma wat op te leuken? Een gedachte die we er nooit meer konden afrijden, die eerste aflevering.

Wat volgde, liet zich raden: de renners oefenden verder om dra hun beklimming van de Stelvio tot een goed einde te brengen, terwijl Sergio al na enkele minuten een steeds kleiner maar steeds heviger vloekend stipje werd aan de einder. Na twee stukken vals plat moest hij afhaken.

Je zal maar aan diabetes lijden en al maanden aan het trainen zijn om dan vast te stellen dat Sergio plots al de aandacht komt stelen. Niet dat we hem dat niet toewensen, we kunnen het nog wel vinden met de man. Maar in ‘Op naar de Stelvio’ lijkt hij een joker, ingezet door de makers om toch nog wat lol in het programma te schoppen. Tien suikerzieke maar desondanks verwoed trainende renners verdienen meer dan dat. Sergio trouwens ook.

Quote

‘Ho ho ho, met Sergio recht naar de Stelvio!’ – Tenzij Sergio met de auto gaat, zal het moeilijk worden om die belofte waar te maken.

Tweet

undefined