Tv-review: 'Pubers van streek' op vtm
In de BBC-reeks World’s Strictest Parents worden jonge boefjes – soms al volwaardige criminelen – gedropt in een buitenlandse familie waar de teugels heel wat strakker worden aangehaald dan bij hen thuis. Dat leidt meer wel dan niet tot hoogoplopende ruzie en tikken dieal dan niet pedagogisch te verantwoorden zijn. U kunt zich dus wel voorstellen hoe wij met het water in de mond zaten te wachten op Pubers van streek, dat dezelfde formule volgt.
‘t Is dat het onze job is, anders hadden we de constante impuls om naar de afstandsbediening te grijpen heel wat minder onderdrukt. Niet dat we zo tegen het concept van reality-tv gekant zijn. Uit de realiteit kan namelijk ook al eens een parel komen aanrollen, hebben wij doorheen de jaren geleerd. Op zijn minst krijgt er al eens iemand stevig op zijn bakkes, waarmee onze tv-avond ook al mooi gevuld is. Maar bij Pubers van streek was gewoon niets te beleven.
In de eerste aflevering van de Vlaamse variant zagen we namelijkniet de delinquente jongeren die Groot-Brittannië blijkbaar wel graag verscheept naar verre oorden. In de plaats maakten we kennis met Dane: een ongevaarlijk ogende zestienjarige die volgens zijn moeder al twee maanden niet meer naar school geweest was. Waarom de puber niet naar school ging, werd ons niet meteen duidelijk. Geen zin, nemen we aan. Waarom zijn moeder hem liet begaan konden we ook niet echt begrijpen, laat staan dat we snapten dat een briefje sturen naar de Medialaan haar de beste oplossing leek.
Daarna kregen we Sam te zien, een even oude puber die tot een stuk in de middag sliep, een grote mond had en rookte. Ons lijkt het tegenwoordig eerder een zegen als dat alles is dat je je puber kunt verwijten, maar toch: op het vliegtuig ermee.
Dat vliegtuig had als bestemming Johannesburg, Zuid-Afrika. Daar werden de twee non-eventen gedropt bij een familie van predikanten, waarvan de kinderen meermaals daags aan het bidden sloegen en namen droegen als Sunelle en Wynant.‘Té gemakkelijk’, dachten wij. ‘Nuzal het geknetter wel komen’. Pakte dat even anders uit. De twee pubers leken zich, na wat sporadisch gezucht hier en daar, al snel te schikken in hun rol. Gevolg was dat de uitstapjes in Johannesburg bijwijlen meer weg hadden van een Vlaanderen Vakantieland-reportage dan van een re-educatie. Dan kunnen we ookgewoon naar Vlaanderen Vakantieland kijken, dachten we. En een programma dat ons dát doet denken kan onmogelijk sporen.
De enige echte uitspatting die Dane en Sam uiteindelijk aan te rekenen viel, was dat ze stiekem hadden staan roken achter een schoolmuurtje. Een guitenstreek waar we meer de hand van de makers in vermoedden. Geen mens, zélfs geen puisterigepuber, die het namelijk in zijn hoofd haalt zichachter een muurtje te verstoppen met een sigaret als je constant gevolgd wordt door een cameraploeg.
De rest verliep volgens het boekje. De twee waren tot inkering gekomen tegen het einde van de aflevering.Dane sloeg zelfs ijverig aan het studeren en was zelfs geslaagd op het einde van het schooljaar. Twee maanden verdwijnen hoeft niet altijd roet in het eten te gooien, leerden we.
Wat we nog leerden was dat de ‘probleemgevallen’ uit Pubers van streek vooral opgelost hadden kunnen worden met wat minder gebeuzel van ouderlijke kant. Je kinderen vragen of ze alsjeblieft weer naar school willen gaan na twee maanden doet het in sommige gevallen nu eenmaal niet. We zouden nu een pleidooi kunnen afsteken over de ouders van tegenwoordig, maar daar zijn we nog te jong voor. Gelukkig zijn we wel oud genoeg voor dit: het zou in onze tijd niet waar geweest zijn!
Quote
‘Impotente mossel’ - Puber Sam, die een nieuw scheldwoord geleerd had en dat luidkeels door het raam verkondigde.
Tweet
De probleemkinderen van tegenwoordig zijn niet meer wat ze geweest zijn.
