Tv-review: 'The Blacklist' op VIER
'The Blacklist', de spiksplinternieuwe Amerikaanse misdaadreeks op VIER, samengevat in twee literair verantwoorde kernwoorden? Boem, paukeslag.
Niks zo lastig als een pilootaflevering in elkaar boksen: er dienen personages geïntroduceerd te worden en verhaalllijnen uitgeworpen te worden, en liefst op zo'n manier dat de kijker ergens halverwege zijn afspraak met de volgende aflevering in zijn mentale agenda noteert. Of in het geval van 'The Blacklist': dat hij gewoon bij VIER bleef hangen voor de tweede aflevering, die er meteen achteraan gegooid werd.
De eerste ging alvast van nul naar honderd in twee minuten. In telexstijl: voortvluchtige crimineel Raymond Reddington (rol van James Spader) laat zich op het FBI-hoofdkwartier inrekenen - verklaart dat hij de feds zal helpen om een gevaarlijke terrorist in te rekenen - wil uitsluitend communiceren via de gloednieuwe profiler Elizabeth Keen (Megan Boone) - Keen heeft hoegenaamd geen idéé waarom zij precies is uitverkoren - Reddington helpt én manipuleert Keen. Volgt: een overdonderende televisuele kermisattractie vol gewelddadige cakewalks, vrolijke valkuilen en psychologische spiegels.
De troebele relatie tussen Reddington en Keen riep onvermijdelijk herinneringen op aan die tussen Hannibal Lecter en Clarice Starling in 'The Silence of the Lambs' - je verwachtte ieder moment dat Spader zich de woorden 'quid pro quo!' zou laten ontvallen. Quod non, maar 't deerde allemaal niet. Hun conversaties suggereerden duistere voorgeschiedenissen waaruit de scenarioschrijvers tijdens de rest van dit seizoen naar hartelust kunnen plukken. Of indien de marketeers in de kantoren van NBC de polonaise gaan dansen bij het zien van de kijkcijfertabellen: in het volgende.
In aflevering twee verhoogde Reddington de inzet: hij zou zijn kersverse politievrienden meer booswichten bezorgen, in ruil voor een nogal schimmige immuniteitsdeal. Resultaat: wilde achtervolgingen, gebroken beloftes, verrassende ontmaskeringen. En een uitstekend gecaste James Spader, overigens: we geloofden 'm al toen hij in 'Less Than Zero' en 'Pretty In Pink' de smeerlap van dienst speelde, en het gaat hem nog altijd uitstekend af.
Conclusie na twee afleveringen: 'The Blacklist' biedt voornamelijk exquis vertier. Maar of de reeks ook aan de ribben zal blijven kleven, en of we er ook iets bij zullen voélen, behalve dat we een stuiterballetje zijn in de handen van clevere scenaristen? Sinds het geweldige 'The Shield' trekken we geen overhaaste conclusies meer: de eerste drie seizoenen waren meer dan behoorlijk, vanaf seizoen mocht ook het predikaat 'briljant' van stal. 't Zal ons benieuwen. Maar onze volgende afspraak op zondagavond ligt wél vast.
