Tv-review: 'The Sky Is The Limit' op VIER

'Is het nog altijd uitlachtelevisie als de mensen die je uitlacht het beter hebben dan jij?' - 'Is het nog altijd marginaal als je je in de góéie rand van de samenleving bevindt?' -'Zo'n vaginazwembad, vult dat zichzelf als de sfeer een beetje goed zit?': prangende vragen die onmogelijk zonder antwoord konden blijven, en dus was een tweede seizoen 'The Sky Is the Limit' allesbehalve een overbodige - u hoort 'm al komen - luxe.

Voor dat tweede seizoen werd er alvast grondig gesnoeid in de cast. Onder de namen die niet terugkeren: modeontwerper Edouard Vermeulen, die zich naar verluidt niet thuis voelde in het rijtje waarin hij werd opgevoerd, en Steven Defour, die dan weer niet te spreken was over het feit dat alle scènes waarin hij uit het blote hoofd Spinoza citeerde in de montage gebleven waren. In de plaats daarvan draaide de eerste aflevering grotendeels rond Michel Van den Brande: steenrijk geworden als stellingbouwer, maar niet te beroerd om Blankenberge tot zijn thuishaven te maken. Bij dezen bevestigd: men kiest in dit leven niet voor Blankenberge als bestemming, Blankenberge kiest jóú.

Michel was een selfmade man, opgegroeid in het Waasland én in armoede, die langs de neus weg het soort levenswijsheden spuide die ooit tot de mythe van de Vlaamse ondernemersgeest geleid hebben: 'Slapen doe ik omdat het moet, maar je verdient er geen centen mee.' Dat hij maar tot zijn 14de naar school geweest was, zat hem diep. Zo had hij om die reden zelfs zijn helikopter van de hand gedaan: omdat de vlieglessen hem dwars zaten. 'Een rijke mens is iets raars,' hebben we in datzelfde Waasland weleens horen beweren, vaak tussen het rapen zaaien door. Dit leek allerminst het moment om zulke volkswijsheden tegen te spreken.

Nog eentje: 'Geld maakt niet gelukkig.' Niet onze woorden, deze keer. Wel die van de andere nieuwkomer, Daniëlle Huybrechts. Daniëlle had haar fortuin geërfd van haar ouders, en sleet haar dagen nu op het landgoed dat die haar nagelaten hadden. Thomas, haar jongere vriend, begon zijn dag graag door over het gazon - ettelijke hectares - te scheuren met een 4x4, met enkeldiepe modderpoelen als resultaat. 'Alleen de tuinman vindt dat erg,' werden we gerustgesteld. Oef - tenzij je de tuinman bent.

Als er iets is waar seizoen twee van 'The Sky Is the Limit' alvast niet meer op kon hopen, was het wel het verrassingseffect. Ja, er was de scène waarbij de toyboy van Daniëlle na z'n ochtendritje 'Schindler's List'-gewijs met pijl en boog tuinbeelden onder vuur nam vanop een balkon, maar wie zich nog herinnert waar hij was toen hij hoorde dat Jan Kriekels een zwembad in de vorm van een kut had, weet dat zulke kinderlijke verwondering zélden voorkomt in een mensenleven. Laat staan twee keer in hetzelfde programma. Over Daniëlle komen we de volgende afleveringen meer te weten, durven we nu al te gokken. Maar wij kunnen nu al stellen dat we haar ten zeerste appreciëren: zolang zij haar Thomas veilig vasthoudt op haar landgoed, is de maatschappij erbuiten namelijk weer ietsje veiliger.

En ja, Jan Kriekels en zijn Kirsten maakten hun terugkeer. Al was er veel gebeurd sinds Peter Boeckx hen laatst een camera onder de neus duwde. Slaande ruzie, en een relatiebreuk met verhuizing tot gevolg. Kriekels doolde nu wat verloren door z'n villa, het vaginazwembad halfleeg. 'We hadden nooit mogen gaan samenwonen,' zuchtte Kirsten ons toe, en op dat moment werd 'The Sky Is the Limit' iets heel vreemds. Er werd niet meer naar auto's of zwembaden gegaapt, er werden plots emóties opgeduikeld en vetes beslecht. Dat hij haar toch maar mooi jaren gratis en voor niks geneukt had, zou Kriekels zijn voormalige paaldanseres op een bepaald moment hebben toegeroepen. Voor haar het moment om te beseffen dat ze maar beter kon opkrassen. Dat we dit eigenlijk niet hoefden of hoorden te weten, beseften wij dan weer plots.

'The Sky Is The Limit' laat in het tweede seizoen makkelijker z'n kleuren zien. Op zijn best: smeuïg binnenkijken bij lieden die sowieso tot de verbeelding spreken. Op zijn slechtst: vreemde uitlachtelevisie, maar dan van het soort waarbij je jezelf telkens weer weet te overtuigen dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je er een venijnige tweet over lost. 'Soms zouden mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden,' schoot ons op een bepaald moment te binnen. Dat die mensen een Ferrari, dan wel een vreemdvormig zwembad hebben, speelt dan geen rol.

Eerlijk is eerlijk: we weten nog altijd niet wat aan te vangen met 'The Sky Is the Limit'. We vrezen dat we zullen blijven kijken tot we er helemaal uit zijn.

Quote

'Michel heeft het dan wel gemaakt als ondernemer, toch is het ook voor hem nog elke dag Knokke' - Hoewel Michel zijn penthouse in Blankenberge had, was dat geen reden voor 'The Sky Is the Limit' om luizige woordspelingen ongebruikt te laten.

Tweet

Bekijk een fragment: 'Met de Ferrari door de tuin'