Tv-review: 'Vind mijn familie' op VTM

‘Vind mijn familie’: dat moet je Francesca Vanthielen en haar ‘uitstekend team van redacteurs’ geen twee keer vragen. In de eerste aflevering haalden ze maar liefst twee verwaterde familiebanden opnieuw aan. Of wij daar als kijker nu per se deelgenoot van moesten zijn, dat is een andere vraag.

We zouden zeggen dat het er aanvankelijk nog goed uitzag. Maar dan zouden we liegen. Als de begingeneriek al heftig meedeint op de klanken van ‘Another Love’ van Tom Odell, weet je het wel: hier komt een flinke portie emo porn aan. De rest van het programma deed helemaal geen moeite om die eerste indruk te weerleggen. Toch even voor de duidelijkheid: we twijfelen er geen moment aan dat opgroeien zonder te weten wie of waar je bloedeigen moeder is, hartverscheurend kan zijn – om nu maar eens een woord uit de kraam van ‘Vind mijn familie’ te gebruiken. De wanhoop in de ogen van jonge moeder Ninette toen ze vroeg waarom haar pleegmoeder wel, maar haar echte moeder niet van haar kon houden, was oprecht. Daar zijn we van overtuigd.

Maar het is die extra lik drama, dat onnodige aandikken van al die menselijke miserie die ons bij dit soort reality tv tegen de borst stoot. Het begon al met de dubieuze rol die Francesca Vanthielen als Grote Verzoener speelde. We snappen dat ze na nogal kleurloze presentatieopdrachten als ‘Sterren op het ijs’ en ‘My name is…’ eens iets nieuws wilde proberen. Maar de bindteksten en vragen waaraan ze de fragiele zieltjes in ‘Vind mijn familie’ onderwierp, waren op het randje van smakeloos. Terwijl ze van een vader die vijftien jaar geleden het hazenpad had gekozen naar diens verloren zoon wandelde vroeg ze zich hardop af of ‘Robin zijn vader ook wel gemist had?’ (waarop nog net geen ‘U ziet het na de reclame!’ volgde). ‘Neem rustig de tijd’, zei ze schijnbaar onbewogen tegen een moeder die in huilen uitbarstte (‘dan zoomen wij nog wat in op je tranen’, dachten wij er automatisch bij).

Tel daarbij 20 shots van mensen die naar de zee/een vijver/een andere watervlakte turen, pianomuzak op het maximum volume en – we verzinnen het niet! – brieven die afwisselend in voice-over worden voorgelezen door de verloren zoon dan wel vader, en u zou moeten weten: ‘Vind mijn familie’ is emo tv van het ergelijkste soort. En dan te bedenken dat op datzelfde moment de uitstekende Belga Sport-documentaire over Frank Vandenbroucke nog eens op Canvas liep. Professioneel gedwongen worden om in de plaats daarvan naar de mierzoete stroop van ‘Vind mijn familie’ te kijken: da’s nog eens menselijk drama!

Quote

‘Ik zou zo graag eens in uw hartje willen kijken, om te zien hoe jij je nu voelt.’ Bweuk.

Tweet

Tip om de twee uit elkaar te houden: 'Vind mijn familie' bevat nog veel meer drama dan 'Thuis'.