TV-review: Vrienden Van De Veire

Dwarskijker bekijkt voor u het nieuwe tv-seizoen, zo hoeft u dat niet meer te doen. Of misschien wél? Deze keer voor u besproken: 'Vrienden Van De Veire' op Eén.

Om mentaal niet al te zeer tegen mijn middelbare leeftijd af te steken, probeer ik de jongste tijd mild te zijn, maar dat betekent nog niet dat ik sta te springen om aan te haken bij de polonaise van types die het en plein public over 'de boekskes' durven te hebben als ze populaire bladen of weekbladen bedoelen. Eén van hen is Peter Van de Veire, de niet onpopulaire camphaan van de openbare omroep, die tot voor kort in provinciale discotheken ook als cryptokatholiek paaldanser bijval oogstte.

Van de zaterdagavond op Eén moet hij weer een haard van gezelligheid maken, en daartoe neemt hij met zogenaamde vrienden uit de showbusiness plaats aan een vergadertafel. Sommige van die figuren zijn het soort materiaal dat, met een goedgekozen gelegenheidsgezicht erbij, altijd wel over iets te klagen heeft in populaire bladen.

Waarmee ik niet enkel Phaedra Hoste bedoel, die laatst in een vloek en een zucht veertig is geworden. Waarvoor stond ze nu ook alweer bekend? Waar heeft ze haar roem aan te danken? O ja, nu weet ik het weer: ooit had ze een zitje in de gemeenteraad van Brugge. Ze had voor de aardigheid een schoothondje meegenomen naar 'Vrienden van de Veire': de laureaat van 'Wie wordt de hond van Phaedra?' wellicht, uitgerekend een modelletje dat mij er bij de eerste aanblik al aan herinnerde hoezeer ik een kattenman ben. Phaedra Hoste, die ook een spirituele dimensie heeft en te gelegener tijd noveenkaarsen brandt, zal het mij mogelijk vergeven dat ik reserves heb jegens zulke snoezige hondjes die - ach, waarom ook niet? - bij sommige natuurvolkeren een hartig noenmaal zijn.

Phaedra Hoste gaf in dit programma haar best of ten beste, of toch haar geijkte repertoire in interviews: dat ze altijd tegen foute mannen aanliep, dat ze aan de reactie van haar hondjes kon merken of een potentiële vrijer deugde of niet - ik kan het wel vergeten - en dat de tijd om kinderen te krijgen voor haar stilaan verstreken was: 'Die krijg ik dan wel in een ander leven.'

Laat ik in dit leven een diepe zucht onderdrukken en me afvragen of dit televisieprogramma, met het oog op de Gouden Roos van Montreux, niets méér moet doen dan oude nummers van familiebladen naspelen, en om daarvan te bekomen geinige filmpjes van YouTube laten zien, wat tegenwoordig een populair zwaktebod is op de televisie.

'Ik ben zo blij dat ze er is,' zei Peter Van de Veire nadat hij Phaedra Hoste had aangekondigd. Zou hij, die zich aldoor achter een ironische glimlach schuilhoudt, dat ook ménen? En was hij al even blij met de komst van Tanja Dexters? 'Waaraan heeft zíj nu ook weer haar verstrekkende renommee te danken?' vroeg ik me af, maar om één of andere reden gaf ik dat denkproces op en begon ik naar wis- en natuurkunde te verlangen.

Tanja Dexters behoort tot de openluchtschool 'Expeditie Robinson', het tweedekansonderwijs voor bekendheden die eigenlijk zelf niet meer precies weten waarom ze bekend zijn, en dat kan hen niet eens schelen. Ze had voor 'Expeditie Robinson' één maand lang in een onherbergzaam gebied overleefd, waar ze - haar gezicht betrok - haar gezinnetje vreselijk had gemist: dat hoort het ruime publiek graag. 'Ik ben erg diep gegaan,' voegde ze eraan toe.

Het spreekt vanzelf dat ik tegen die tijd al met grote uithalen aan het huilen was. Door mijn tranen heen riep ik: 'Waarom ben je dan niet thuis gebleven?' en ik voegde er een woord aan toe dat niet voor kinderoren was bestemd, en dat je allerminst zou verwachten van een mild mens. Ik wil mezelf blijven verrassen.

Tom Dice heeft een hit in Frankrijk: 'Il nous faut', een duet met Elisa Tovati. Speciaal voor de gelegenheid kregen we een filmpje te zien waarin een zogenaamd Franse journalist voorbijgangers in Eeklo aansprak, de Parel van het Meetjesland en omgekeerd, en de geboortestad van Dice. Het Frans bleek aldaar een zeer vreemde taal te zijn, niet echt een tweede landstaal, of misschien juist wel: 'Il est un normaal persoon.'

Ineens schoot het me weer te binnen hoe goed Bart De Pauw wel niet is in verneukeratieve straatinterviews. Tom Dice, every inch un normaal persoon, was in dit programma vooral te gast om zijn nieuwe vriendin te openbaren: de extreem blonde, verwoed glimlachende Charlotte, die deel uitmaakt van het gewezen maagdenkoor Scala.

Peter Van de Veire zit in dit programma klem tussen showbizz naar de smaak van een zo ruim mogelijk publiek en het diepe verlangen om volop de draak te steken met dat soort showbizz. Er hebben in 'Vrienden van de Veire' drie showbizzexperts zitting. Als het koor in het Griekse drama moeten die deskundigen commentaar geven op de gebeurtenissen, of op het gebrek eraan.

Twee van hen, Kris Wauters en Hanne Troonbeeckx, staan ongetwijfeld in kleine kring om hun stroom van bon mots en briljante ripostes bekend. De derde expert was de staande komiek David Galle, die onverminderd ijverde voor lachen in het West-Vlaams: de Gaga-erlebnis van Halle. Ik heb een sterk vermoeden dat humor nog veel moeilijker is dan de meeste humoristen denken, waardoor ik me nog het liefst tot ernst beperk als ik een grap in me voel opkomen.

Het valt me juist in dat showbizzexpert geen knelpuntberoep is in Vlaanderen, want anders had er wel Pools opgeklonken. Ik weet niet hoe het met de Poolse humor is gesteld, maar vrees preventief het ergste.

De beeldhumor in dit programma noopte in mijn geval ook niet meteen tot vreugde: twee foto's van oud-koningin Fabiola moesten met komische doeleinden het eurodance-trio 2Fabiola verbeelden. Marktonderzoek zal wel hebben uitgewezen dat sommige mensen daar om moeten lachen, en het spreekt vanzelf dat vooral zúlke mensen bediend moeten worden door Eén, het vlaggenschip van de openbare omroep.

In de humoristische coda van 'Vrienden van de Veire' mag weerman Frank Deboosere, die schuld heeft aan 90 à 93% van de orkanen, zich aan cabaret overgeven. Ik dacht: 'Dit had een hele grote kunnen worden, maar nu is het te laat.' Die zonderlinge mildheid weer.