TyfusTeringTelex: Parklife (Manchester) 2018

Humo trok naar Parklife - niet te verwarren met het gelijknamige festival in het Parkbos te Gent waar een ukulele kwintet en waterfluitorkest naar verluidt de sterren van de hemel hebben gespeeld. Parklife in Manchester dus - het Coachella van Noord-Engeland, waar hoogblonde post-millennials met een spray-tan op zoek gaan naar avontuur en de dresscode ‘bohemian-trash’ is.

Dag 0: De Salford Lads’ en de weemoedige buschauffeur

‘Toen Willem de Bastaard in 1066 taaie vechters zocht om met hem het kanaal over te steken, vond hij gemakkelijk vrijwilligers in Vlaanderen. Met de wind in je haren, te midden van krijsende meeuwen, Jack-en-Rose-gewijs op de boeg staan, terwijl de kiel die grijsgroene watermassa in tweeën klieft. Pfff. Dat is toch veel romantischer dan een paar uur tijdlijn-scrollen in de treintunnel. Ja, toch? Of niet soms? Anyway, ik heb last van extreme hooikoorts, dus na een jaartje bij de marine, werd ik afgekeurd. Anders was ik nu waarschijnlijk al korporaal geweest.’ *** Aan het woord: Dirk, de weemoedige buschauffeur, die Onze Man én een verse lading babyboomers netjes bij de terminal van P&O Ferries te Zeebrugge afzette. *** Dirk had trouwens een punt: er is niks romantischer dan een nachtelijke overtocht per boot. In het holst van de nacht op het verlaten dek van een schip de Noordzee afturen en door speakers ‘How Soon Is Now’ van The Smiths horen, voegt een haast noodzakelijke dosis melancholie toe aan uw trip naar Manchester. *** Hoewel Manchester vertrouwd aanvoelt, aangezien Morrissey over elke tegel en baksteen heeft gezongen, spookt wellicht het beeld van een grauwe ex-industriestad door u hoofd - een perfecte plek om een roman te schrijven, maar ongeschikt om te vertoeven. Welnu: de gentrificatie-epidemie heeft Noord-Engeland bereikt. *** In The Northern Quarter ziet u hetzelfde voetvolk als in Green Point en Williamsburg in Brooklyn. De stad leeft. De Salford Lads’ Club - waar Stephen Wright de iconische foto van The Smiths schoot - functioneert nog steeds als sportschool om jongeren van de straat te houden. ***‘It’s not a fucking museum, mate. I still train here every week’, hoorde we van onze taxichauffeur nadat hij per ongeluk met zijn hiel een stukje baksteen van het monumentale gebouw af had getrapt. ‘Here, for your girlfriend...’

undefined

Dag 1: Dijon honing met zure limoen

Parklife dus. We stapten op de metro naar Heaton Park en gingen direct eens buurten bij de Ierse Dermot Kennedy, die met net zoveel soul als Ed Sheeran de soundtrack van zijn male gaze kwam voordragen. *** ‘Pfff, de zoveelste kreunende linkshandige singersongwriter met een poliep op z’n stembanden en een geconstipeerd gezicht’, zuchtte iemand naast ons. *** We knikten en trokken zuidwaarts. Voor authenticiteit moest u namelijk in het Palm House zijn - de tropische kas die vandaag gecureerd werd door The Black Madonna. Zelf doorboort ze glazen plafond na glazen plafond in de ondergrondse wereld van het plaatjes mixen, maar rond het middaguur had ze superster DJ Honey Dijon - in haar paspoort staat Honey Redmond - uitgenodigd. *** Voor ons is Honey dé belichaming van hetgeen dat house interessant maakt: zwart, queer en stijlvol - zoals het ooit in The Warehouse in Chicago begon en men house nog gewoon disco noemde. *** In die gedachte: door naar de Park Life stage waar zanger MNEK tijdens ‘Ready For Your Love’ - een hitje uit 2013 met Gorgon City - in een roze satijnen blouse en idem broek een variant op het dansje van de ‘Ketchup Song’ voordeed. *** Op het drielandenpunt van ballroom, UK garage en noughties r&b heeft MNEK een stuk grond gekocht. *** Later passeerde nog een zalige cover van Ultra Naté’s ‘Free’. ‘You-ou-o are free to do what you want to do-ho-o’. Een sloppy kopstem en Usher-uithalen worden niet uitsluitend geapprecieerd door de afro-kapper. ‘In een moshpit terecht komen tijdens een r&b-nummer’ kan namelijk van de bucketlist worden gestreept. *** Liever goed vals, dan slaapverwekkend zuiver, als het aan ons ligt. Tussen Jessie Ware en het publiek wilde het maar niet boteren. Ze probeerde zowel haar achtkoppige band, de geluidsman, als het publiek te dirigeren. *** Een woeste blik naar de zijkant, vingertjes in de lucht, vingertjes naar beneden, een diepe zucht, een ongeduldig‘Come on sing with me!’, gevolgd door een ronduit boos: ‘That’s pathetic.’ Hmm, vinnig. *** ‘Oh, just let me go’, zong de lonkende Londenaar Tom Misch in de tent ernaast. Daar aangekomen klonk Tom helaas als een vleesgeworden Summer Music playlist van Spotify *** Hij zal vast veel naar J Dilla, Madlib en Roy Ayers hebben geluisterd, maar voor ons klonk het als levenloze algoritme-jazz. *** In de Grime-vallei hadden de mannen van LEVELZ onder begeleiding van uit het gesticht ontsnapte beats, en stoelgang versnellende bassen inmiddels hun weg naar het podium gevonden. *** ‘This is the greatest city in the fockin’ world.’ Ja, grime kunt u het best lokaal consumeren. *** Tevens: hoe meer boze mannen op het podium met een mic in de hand, hoe beter. Zeven is het minimum, dertig het maximum. Ook heb je minstens één snel pratende bleekscheet nodig, iemand uit de crew met een camera die van de gelegenheid gebruik maakt direct de nieuwe clip te schieten én - in de periferie - enkele aanhangers die rustig nippen van hun bekertjes Hennessey-Fanta. *** Van een lawine aan ‘Bombaclots’ en ‘Mandems’, naar de verfijnde Sampha. *** Gedrapeerd in een gevangenis-oranje overal kroop hij tijdens ‘Reverse Faults’ weg van achter zijn synthesizer. Spijtig genoeg was de akoestische versie van ‘Too Much’ - een song die hij ooit schreef voor Drake - was voor ons too much. *** Hij had een drummer mee die stuiterde - haast danste - achter zijn kit, maar niemand ging vandaag met meer plezier naar het werk als Lorde. ‘The Louvre’, ‘Liability’, ‘Sober II (Melodrama)’, ‘Supercut’ en ‘Royals’ waren allemaal raak. Zó raak dat ze nauwelijks kon stoppen met lachen. *** Ze mijmerde over die keer in Manchester dat een enthousiasteling zijn complete maaginhoud over de dranghekken had geloodst en verder feestte alsof hij zojuist had moeten niezen. Kennelijk raakte het voorval bij Lorde een gevoelige snaar: ‘I appreciated that a lot you know. It feels like a Manchester thing to do. So committed…’ *** Anders dan Jessie Ware probeerde Lorde niet te dirigeren. Ze genoot van haar eigen muziek, genoot van de zon en genoot van een kudde die collectief uit haar hand graasde. *** Manchesters very own IAMDDB genoot minder van haar stad. Nadat het publiek tijdens haar set in haar stad de naam van de volgende act, West-Londenaar AJ Tracey, scandeerden, stormde ze kwaad van het podium af.

***Pharrell had ook iets anders verwacht. Hij kwam naar Manchester voor ‘that raw punk energy’, maar de h09909-esque suizende chaos van de laatste plaat ‘No_One Ever Really Dies’ sloeg nauwelijks aan bij de massa. *** Toen we Pharrell op het podium zagen pogoën vergaten we voor even dat we naar een 300 jarige vampier oud stonden te kijken. Toen deed Chad Hugo zijn masker af... *** Voor de leken: met de Neptunes bepalen Pharrell en Chad Hugo al sinds de jaren 90 de charts: SWV, Mystikal, Noreaga, JAY-Z, Britney Spears, Kenna, The Game, Beyoncé, Nelly Furtado, Jadakiss, Busta Rhymes, Migos, Foxy Brown, Ashlee Simpson, Ashanti, Gwen Stefani, Slim Thug. Allemaal een zetje - groot of klein - geholpen door Pharrell en co. Zo haalden ze de carrière van Snoop Dogg uit het slijk, lanceerden Justin Timberlake’s solocarrière én produceerden haast alles wat Kelis en de The Clipse uit hebben gebracht. *** N*E*R*D is echter een band. Zo heeft Pharrell Williams het altijd geframed. Dus hij wilde moshpits en crowdsurfers. *** Het Parklife publiek zong liever ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes mee en na ‘Brain’ schoot de set in een hernia, die pas tijdens ‘Rockstar’ en ‘Lapdance’ werd verholpen. *** De set werd afgesloten met 3 x ‘Lemon’ (van Rihanna) en Pharrell nodigde iedereen die daar zin in had uit om op de mainstage te komen dansen. Chaos at last...

Noot: Dit verslag is tot stand gekomen met dank aan P&O Ferries, die de overtocht van Zeebrugge naar Hull verzorgde. En dankzij 'Visit Manchester' voor de overnachtingen ter plekke.