Tyler, The Creator - Flower Boy
De vijfde plaat van Tyler, The Creator is zijn eerste onder de vleugels van een major (Columbia Records), en komt tot ons in twee versies. De eerste zit in een hoes van Los Angeleno Eric White (Tyler in een glooiend landschap vol zonnebloemen, omringd door zoemende reuzenbijen) en heet ‘Flower Boy’, de tweede zit in een hoes van Tyler zelf (één enkele reuzenbij vervaarlijk in profiel) en heet ‘Scum Fuck Flower Boy’. Hoewel de muziek twee keer hetzelfde is, komt-ie op ‘Scum Fuck Flower Boy’ – die enkel gebruikt wordt voor de cassetteverkoop – toch net dat tikje anders binnen.
Tyler, The Creator verscheen een dikke zeven jaar geleden op de radar als aanvoerder van het zootje ongeregeld dat zich Odd Future liet noemen – voluit: Odd Future Wolf Gang Kill Them All. Het meest ongeleide projectiel van de hele gang – die met Frank Ocean en Earl Sweatshirt enkele toekomstige kleppers huisvestte – was Tyler zelf. Optredens ontaardden sowieso in chaos, en zowel op plaat als daarnaast schopte Tyler tegen zoveel schenen als hij maar raken kon. Hij kreeg het aan de stok met vrouwenbewegingen vanwege seksistische praat, gaybashte holebi’s aller landen de gordijnen in, en werd door Theresa May zelfs de toegang tot Groot-Brittannië ontzegd omdat zijn teksten zouden aanzetten tot oproer en rellen. Dat bereik je niet door een paar keer switch op bitch te laten rijmen. Wat wij willen zeggen, is dat we in die Tyler altijd al veel meer een slimme marketingjongen hebben gezien dan het simpele straatboefje voor wie men hem doorgaans hield. Het geschop en gescheld leverde hem bakken aandacht op en het feit dat hij alle artwork voor Odd Future en zijn soloplaten voor zijn rekening nam én een eigen kledinglijn uit de grond stampte, waren ook al tekenen dat hij meer in zijn mars had dan schuimbekken alleen.
‘Flower Boy’ mag gelden als ultiem bewijsstuk. Waar hij op zijn soloplaten tot nog toe rhymes spuwde waar N.W.A. van zou blozen, over snijdende beats die je met een akelig gevoel op de dansvloer achterlieten, zoekt hij dit keer aansluiting bij de commerciële sound van zijn vrienden Frank Ocean en Pharrell Williams (beide welgekomen gasten op ‘Flower Boy’) en gunt hij ons tekstueel een open blik op zijn ziel. Isolement, vervreemding, eenzaamheid en leegte zijn de codewoorden. En – die hadden wij ook niet zien aankomen: Tyler komt uit de kast (bewijsstuk één: ‘I’ve been kissing white boys since 2004’, uit ‘I Ain’t Got Time!’). Hij komt er glorieus mee weg omdat hij de nieuwe sounds moeiteloos naar zijn hand zet en zich met behulp van voornoemde gasten en nog een hele rist anderen ontpopt tot zanger, crooner én rapper. ‘Garden Shed’ is een prachtig duet met Estelle over niet veel meer dan een chorus-gitaar, en de parabel ‘November’ is hiphop die schaamteloos en met succes voor ontroering gaat. Komt zelden voor.
Hier en daar ook nog sporen van de vroegere, kwaaie Tyler (‘Who Dat Boy’ met A$AP Rocky, ‘I Ain’t Got Time!’), maar die klinken als het afwerpen van de oude huid. De afsluiter heeft een goeie titel: ‘Enjoy Right Now, Today’. Mantra en reclameslogan in één. Tyler, The Creator: 26 nog altijd maar. Slimme jongen, goeie plaat.
