U2 - Songs of Experience
Disclaimer: sinds de release van ‘Zooropa’, toen we 12 waren, zijn we U2-fans voor het leven. En nee, we zijn het niet waard dat we onze kleinste teen soppen in de creatieve poel waaruit pakweg ‘The Fly’, ‘Stay (Faraway, So Close!)’, ‘Where the Streets Have No Name’, ‘New Year’s Day’ en ‘Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me’ zijn geput: onverwoestbare, opwindende en bloedmooie songs. Allemaal hyperbolen en complimenten die – het spijt ons alweer, vrienden – nooit voor ‘Songs of Experience’ bovengehaald zullen worden.
Wat het eerst opvalt: weinig subtiliteit. Je krijgt te vaak de indruk dat U2, wier back catalogue en experimenteerdrang jarenlang geplunderd werden door mindere goden, zich nu zelf moet verlagen tot recyclage van wat voorafging. Eén keer moesten we aan Bryan Adams denken. Eek! De stuitende banaliteit van de single ‘You’re the Best Thing About Me’, de onverteerbare schmalzrock van ‘Lights of Home’ en de intellectuele gemakzucht waarmee Bono, toch een man van de wereld, het in het van clichés doortrokken ‘American Soul’ over het vluchtelingenprobleem heeft en in één moeite door het woord Refujesus uitvindt: beuuurk! Allemaal dingen die het ons moeilijk maken de nieuwste U2 ernstig te nemen.
Om de zwalpende ska van ‘Red Flag Day’ te appreciëren, strekken een paar flinke neuten bovendien tot aanbeveling, en de lome beat in ‘Summer of Love’ klinkt als een afleggertje van Lost Frequencies. ‘You and I are / Rock and roll / We came here looking for American soul’ zingt Bono in ‘American Soul’, maar helaas is geen van de vermelde muziekgenres op deugdelijke wijze aanwezig.
Kortom: de klad zit erin, en het is blijkbaar aanstekelijk. Want als Kendrick Lamar, toch de man in vorm, in de slotseconden van ‘Get Out of Your Own Way’ een woordje mag komen meeroepen, leidt dat tot ironische apekool als ‘Blessed are the superstars / For in the magnificence of their light, we understand better our own insignificance’.
Maar het is niet allemaal van de hond zijn kloten: ‘Love Is All We Have Left’ is een aangenaam ingetogen opener, waarin Bono bewijst dat hij zijn te vaak alle kanten op galmende stem ook nog breekbaar kan laten klinken. En ‘The Little Things That Give You Away’ toont dat hij zijn instinct voor genuanceerd verpakte grote gevoelens nog niet helemaal kwijt is. In ‘The Blackout’ geeft hij zelfs blijken van zelfspot en – ‘Earth quakes always happen when you’re in bed, Fred / The house shakes, maybe it was something I said, Ned’ – absurde humor, en dat was al lang geleden.
Het loont om de de luxe-uitgave te kopen, want drie van de beste tracks staan alleen daarop: de bekende, oude single ‘Ordinary Love’, het mooie ‘Book of Your Heart’ en de St Peter’s String Version van ‘Lights of Home’, dat de reguliere versie hier met gemak overklast.
Op de hoes van ‘Songs of Experience’ staan Elijah Hewson en Sian Evans, respectievelijk de oudste zoon (en overtuigendste lookalike) van Bono en de jongste dochter van The Edge. We mogen daaruit afleiden dat, waar voorganger ‘Songs of Innocence’ het verleden van de band indook, de blik dit keer star op de toekomst gericht wordt. Moge U2 in diezelfde toekomst nog eens een écht goede plaat uitbrengen, zo één die de mond snoert van criticasters en lul-de-behangers, zoals uw
