U2 - The Unforgettable Fire - 25th Aniversary Edition
1984? Even denken: Reagan en Thatcher regeerden de wereld, de eerste Apple Macintosh verscheen, Ayrton Senna debuteerde in de formule 1, Danny de Munk voelde zich verdómd alleen... O ja: en U2 vond zichzelf opnieuw uit.
Dat zat zo. Na de drieling 'Boy', 'October' en 'War' waren Bono en co. hun succesformule - drie akkoorden en de waarheid - moe. 'Wég met de vendelzwaaierij!' klonk het dapper. En weg met huisproducer Steve Lillywhite: in de plaats kwamen avant-gardist Brian Eno (bekend van Roxy Music, David Bowie en Talking Heads) en rasmuzikant Daniel Lanois.
Even symbolisch was de move van de krappe Windmill Lane Studios in Dublin naar het naburige Slane Castle. Daar, in de balzaal, draaide het zestal de punkbombast van U2 binnenstebuiten en ontstak 'The Unforgettable Fire'. En van díé schijf ligt nu een pico bello reissue in de winkel.
Op 'The Unforgettable Fire' is U2 één en al oor en oog voor het onbekende, erop gebrand hun muziek te verrijken met licht, schaduw en experiment. Het dichtst bij huis blijven ze nog in de gedoodverfde hit 'Pride (In the Name of Love)', één van de odes aan Martin Luther King op de plaat (de andere: het slaapliedje 'MLK'). Elders is mysterieus het woord, zoals in opener 'A Sort of Homecoming'. Of majestueus, zoals in de titelsong (genoemd naar een expo met kunst van Hiroshima- en Nagasaki-overlevenden). Of verschroeiend, zoals in 'Wire'. Of verkillend, zoals in heroïneballad/livefavoriet 'Bad'.
De spontane, impressionistische aanpak doet de wenkbrauwen al eens fronsen: bij 'Elvis Presley and America' bijvoorbeeld, een pompeuze poging tot poëzie, of bij onaffe interludia à la 'Promenade'. Maar die prijs, lijken ze te zeggen, betaal je als je grootse ideeën een groots geluid wil aanmeten.
Dankzij de door The Edge verzorgde remasters hóór je U2 haast groeien. Wij telden drie versies: de blote elpee, een Deluxe Edition en een Limited Edition Box Set. Bij die laatste twee zit een bonus-cd met alle B-kantjes, remixes, de hele (goeie) 'Wide Awake in America'-ep en twee outtakes: de dromerige instrumental 'Yoshino Blossom' en het Bowie-eske, pas dit jaar ingezongen 'Disappearing Act'.
Ook meer dan de moeite: de extra dvd bij de boxset, met alle videoclips, een intieme making of en concertbeelden, onder andere van de set die de groep in '85 op Live Aid speelde. Legendarisch spul, al moet u voor een volledig optreden uit deze periode nog altijd op YouTube afstemmen (tik in: U2, 1984, Dortmund). Wel oppassen voor rondvliegende nektapijten.
Vijfentwintig jaar geleden was Humo ontgoocheld: 'The Unforgettable Fire' bleek géén essentiële U2. Vandaag helpt de geschiedenis - zonder deze blauwdruk geen 'The Joshua Tree', geen 'Achtung Baby' - ons een handje om dat vonnis schaamteloos bij te stellen: 't is essentiële niet-essentiële U2.
