Uit de platenkast van Mauro: 'Drag' van k.d. Lang
Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Drag’ (1997) van k.d. lang.
Het begrip natuurtalent blijft toch iets vreemds. Wie gelooft nu dat iemand gezegend kan zijn met een aangeboren gave? En toch. Wat voor de één enorm veel oefening vergt, blijkt bij een ander potverdorie vanzelf te gaan. Het natuurtalent kan alleen maar hopen dat waar hij of zij moeiteloos in uitblinkt enigszins aansluit bij zijn of haar interesses. Je zult het maar meemaken om wereldwijd aanbeden te worden als hermetisch dichter, maar tot aan je dood gebukt te gaan onder mislukte voetbalambities. Een hartverscheurend lot.
Wat mij alvast onmogelijk aan te leren lijkt, is hartverscheurend mooi zingen. Een zangtalent dat zelfs maar een woord als balzakoperatie hoeft aan te heffen om een publiek in extase te brengen, kan niet anders dan bevoordeeld zijn door God Hemzelf. Zoals Elvis, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Joni Mitchell of Jeff Buckley. Wie volgens mij ook absoluut in dat rijtje past, is k.d. lang. Zij had hier ooit een hit met ‘Constant Craving’ waarna het nogal stil bleef rond haar. Nochtans blijkt ze intussen de ene prachtplaat na de andere gemaakt te hebben – bedankt Spotify.
‘Drag’ is een tijdloos romantische coverplaat met sigarettenrook als rode draad. Songs die je vandaag dus enkel buiten het café mag beluisteren, of in een afgebakende, daartoe bestemde ruimte. Haar versie van ‘The Air That I Breathe’ van The Hollies is een hoogtepunt. Wat een arrangement, wat een vertolking. Wat een natuurtalent. Kan iemand deze grande dame binnen afzienbare tijd eens in ons land laten optreden?
