Uit de platenkast van Mauro: 'Elementary Headcoats' van Billy Childish

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Elementary Headcoats’ (2000) van Billy Childish

Billy Childish is uitgever, figuratieve schilder, filmmaker, dichter van bekentenispoëzie, romancier, fotograaf, uitvoerig besproken ex van Tracey Emin en Britser dan het spook van David Niven dat thee drinkt uit een bolhoed van black pudding op het strand van Majorca. Maar voor mij blijft hij in de eerste plaats een onkreukbare rocker.

Ik kan ook zeggen wat hij absoluut niet is: een lamzak. Op discogs.com, een online database voor discografieën, kun je Billy Childish terugvinden onder 32 pseudoniemen (zijn echte naam is Steven John Hamper) en 23 eigen bands. Telkens met een voor hem typerende anachronistische naam als The Dear Watsons, The Vermin Poets, Thee Milkshakes, Wild Billy Childish And The Deltamen, Gus Honeybum, Rollin Slim of Wing-Commander Sir William Allucius St. John-Childish. Het lijkt allemaal een hoop verwarring te beloven, maar die vrees is onterecht. Billy Childish is een uiterst consequente artiest. Al zijn platen klinken alsof er in 1961 wereldwijd een technologisch embargo werd ingevoerd tegen Engeland, waardoor de tijd er bleef stilstaan. And the local buggers couldn’t give a rat’s arse, want deze authentieke garagepunksound trotseert eeuwen. ‘Elementary Headcoats (The Singles 1990-1999)’ kan een goede introductie zijn voor de Billy Childish-ontdekker in spe. ‘Art or Arse?’, ‘The Day I Beat My Father Up’, ‘(We Hate the Fuckin’) NME’, ‘The Earl of Suave’, ‘I’ve Been Fuckin’ Your Daughters and Pissing on Your Lawn’: de titels maken hun verwachtingen helemaal waar. Dit repertoire swingt en rockt zo moeiteloos als laaghangende bompaballen op een nudistencruise. Laat dat een voorbeeld voor de jeugd zijn.