Uit de platenkast van Mauro: ‘Harsh 70s Reality’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Harsh 70s Reality’ (1992) van The Dead C.

Wreck Small Speakers On Expensive Stereos. Tall Dwarfs. The Gordons. Not Really Anything. The Pin Group. Scorched Earth Policy. The Clean. Shoes This High. Nocturnal Projections. Straitjacket Fits. Ik zou deze kolom makkelijk kunnen vullen met meer van deze mysterieuze groepsnamen, zonder verdere uitleg. The Spelling Mistakes. Toy Love. Blam Blam Blam. Maar – Screaming Meemees, The Verlaines – dat zou maar een hoop aanstellerij zijn. The Bats. Ik zou het me nochtans perfect kunnen permitteren, je bent artiest voor een reden, maar het voelt net iets te onnozel aan. Headless Chickens.

Waar het hier om gaat, zijn Nieuw-Zeelandse gitaarbands uit de periode 1980-1990. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel fantastische groepen er toen waren in dat uiterst afgelegen land met nog geen vijf miljoen inwoners. Jean-Paul Sartre Experience. De meeste ervan zaten op Flying Nun Records, hoofdleverancier van het genre dat nog steeds voorspelbaar Kiwi rock wordt genoemd. Het label verspreidde alvast de tegendraadse tak ervan. Aan de andere kant van het spectrum had je de frisse jongens van Crowded House. Alhoewel, fris? Hun drummer pleegde zelfmoord. En verder is er helemaal niks verkeerd aan hun bij momenten toch wel zeer knappe liedjes. Voorts had je ginds ook nog het label Xpressway, gespecialiseerd in het meer experimentele werk. Dus als ik toch één Nieuw-Zeelandse plaat moet kiezen, is het eentje uit die stal: ‘Harsh 70s Reality’ van The Dead C. En dan volgt nu de bespreking daarvan.

Hier komt ie. ‘Beschrijven is verprutsen.’ Tot volgende week.