Uit de platenkast van Mauro: 'Out of the Blue' van Electric Light Orchestra
Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Out of the Blue’ (1977) van Electric Light Orchestra.
‘Gebeurtenissen in je leven beïnvloeden je DNA,’ las ik op de site van de educatieve Nederlandse omroep NTR. Nu ben ik geen dag langer naar school gegaan dan verplicht was, waardoor ik geen diploma in de genetica heb, maar van bovenstaande bewering ben ik helemaal overtuigd. Want sinds Electric Light Orchestra in mijn leven kwam, zijn bepaalde artistieke ambities voor mij biologisch geen optie meer.
Hun repertoire bezegelde mijn genetische lot. Nooit meer zal ik gekwalificeerd raken voor de job van operaregisseur, romancier, kunstpaus of nethoofd van de NTR. Zet mij voor ‘Tristan und Isolde’, de Rothko Chapel of ‘Alphaville’ en ik maak een diepe buiging. Maar elke keer als ik plots ‘Mr. Blue Sky’ hoor, ervaar ik een totaal dwaas en onbezonnen geluk. Maak u geen zorgen, ik heb ermee leren leven.
Bandleider Jeff Lynne is zo onverstoorbaar onglamoureus dat hij bijna een fantasiefiguur wordt. Als een bebaard, bekruld en bezonnebrild wezen dat boven je komt zweven in een wolk van synth-arpeggio en glamrockharmonieën. ‘Out of the Blue’, mogelijk de ultieme ELO-plaat, werd volledig door hem alleen geschreven. Naar verluidt in een drie weken durende vlaag van creativiteit, in een chalet in de Zwitserse Alpen. Dat moet daarginds zowat de vlaag der vlagen geweest zijn, met kleppers als ‘Sweet Talkin’ Woman’, ‘Starlight’, ‘Big Wheels’ en natuurlijk ‘Mr. Blue Sky’. En zich intussen maar blijven gedragen als een doodgewone mens. Hé, wacht even... Is dat niet hoe buitenaardse wezens zich veiligheidshalve voordoen?
