Uit de platenkast van Mauro: 'Power Spot' van Jon Hassell

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Power Spot’ (1986) van Jon Hassell.

Een ouderwetse langspeelplaat beluisteren, iets wat ik zelf ook alsmaar minder doe, is als een zeer korte all-invakantie voor tijdreizigers. Het evoceert altijd een specifieke tijd en plek met bijbehorende zeden en gewoonten. Ieder moment van de dag kan men zomaar via de oren als kosmische wormgaten vertrekken naar eender waar. Nu ja, in de door ons waarneembare dimensies toch. (Disclaimer: ik heb enkel een koffie en een boterham met confituur op, eerlijk waar.) Zo stond ik onlangs tijdens ‘Killers’ van Iron Maiden ineens naast langharige dorpsjongens in een eighties jeugdhuis. ‘The Best of Bob Marley & The Wailers’ dropte me dan weer tussen een hoop houterig dansende Vlamingen op een trouwfeest. Vergeet Ryanair, auditief globetrotten is goedkoper én ecologischer. En de echte avonturier kiest daarbij natuurlijk voor een gebied buiten de toeristenroute.

undefined

Het album ‘Power Spot’ van trompettist Jon Hassell is dan ook een uitstekende tip. Zonder info weet je, zo op het eerste gehoor, niet op welk continent je bent. Zelfs het decennium blijft onduidelijk. Is dit downtown New York anno 1994? Of vandaag, ergens onder de schaduw van een baobab met wifi, links van het pygmeeëndorp? Wel, het is het allemaal tegelijk, plus meer. Alchemist van dienst is het producersduo Brian Eno en Daniel Lanois. Zij toverden een nieuwe wereld uit de klankhoed: deels utopia, deels fata morgana. Het poepsjieke ECM-label bewees bij dezen nogmaals op eenzame hoogten te opereren. Een Credit Suisse onder de platenfirma’s.

Wat kan geld soms toch prachtig zijn.