Uit de platenkast van Mauro: 'Youth of America' van Wipers
Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Youth of America’ (1981) van Wipers.
Rockers die hun eigen scene overstijgen, hebben meestal de vervelende eigenschap om tegen de regels en verwachtingen in te gaan. Greg Sage, zanger en gitarist van Wipers, is een legende uit de punkrock en daarbij volstrekt atypisch. Hij onderscheidt zich van zijn stijlgenoten door onbeschaamd schoonheid en romantiek uit te dragen. Toch knettert, vonkt en sist elke noot van het hele Wipers-repertoire niets anders dan punk in het rond. De enige andere band die iets soortgelijks klaarspeelde, was Hüsker Dü.
En dan heb je het zowat gehad. Maar wat mij betreft hadden de beste – of tenminste toch de interessantste – punkbands altijd wel een totaal ‘onpunke’ kant. Wire: arty en highbrow. Black Flag: boze progrock. Sex Pistols: een samengestelde boysband voor en door uitschot. Enzovoort. Het eerste nummer op ‘Youth of America’ (‘No Fair’) begint als een sombere ballad voor er onvermijdelijk punkrockgewijs van versnelling wordt veranderd, maar met een blanke soulzanger aan de microfoon in plaats van een schreeuwlelijk.
En ja, het is helemaal terecht om hier aan Kurt Cobain te denken, een zelfverklaarde superfan van Greg Sage. Hij was niet de enige, want ‘Taking Too Long’ lijkt wel een nummer dat het fenomeen Black Francis baarde. Greg Sage vond de nineties al in de prille jaren 80 uit. Een bijzondere vermelding gaat naar de tien minuten durende titelsong: een kosmische emo-anthem uit de woofer van een zwart gat, waarin Neil Young en The Replacements wijdbeens staan te jammen met Neu! Da’s pas punk.
