'Uitbollen is niks voor mij' Iggy Pop over zijn nieuwe plaat

Terwijl z’n boezemvrienden David Bowie en Lou Reed zijn komen te gaan, springt Iggy Pop (68) op zijn nieuwe plaat ‘Post Pop Depression’ vrolijk in het rond, met in z’n rug enkele naar adem happende ukkies van Queens Of The Stone Age en Arctic Monkeys. Iggy heeft de rock-’n-rollwaanzin van de voorbije veertig jaar overleefd, maar hoe heeft hij dat eigenlijk klaargespeeld?

'Rock-'n-roll is op mijn leeftijd schadelijk voor de gezondheid. Als ik deze tournee overleef, kun je me volgend jaar nog op een paar festivals zien, maar dat zal het zowat zijn'

Wanneer Iggy Pop op een ijzige maar zonnige winterdag in New York de hotelsuite met panoramisch zicht op Central Park binnenkomt, valt meteen op dat hij veel kleiner is dan je zou verwachten. De 68-jarige rocker, geboren als James Osterberg, ziet er flink gebruind uit, met hoogblond, schouderlang haar, en hij draagt een zwarte pullover en zwarte jeans. Hij glimlacht breeduit zijn stralend witte tanden bloot. Zijn manager heeft vooraf gevraagd het niet te veel over David Bowie te hebben. Zijn dood heeft Pop erg aangegrepen: tot op het laatst stond hij in zeer nauw contact met Bowie en zijn familie.

Alles over Iggy Pop

Voor de wereldkampioen in de excessen staat een flesje mineraalwater klaar; hij bestelt ook nog een kopje venkelthee.

- Meneer Pop, de verhalen over uw verwoestende orgieën in hotels zijn legendarisch. Waar bent u zoal niet meer welkom?

Iggy Pop «In Haïti mag ik geen enkel hotel meer binnen. Daar heb ik me destijds ook erg misdragen. En ze hebben daar blijkbaar een heel goed geheugen (schaterlacht). Overal elders hebben ze mijn excuses en schadevergoedingen voor mijn uitspattingen wel aanvaard. Ik zorg er altijd voor, dat alles weer in orde wordt gebracht. Het is trouwens niet alleen een kwestie van geld. Ik probeer me ook te verontschuldigen bij iedereen die ik gekwetst heb. Op mijn leeftijd wil ik wel voor een paar van mijn zonden boeten.»

- Sinds wanneer blikt u terug en probeert u orde in uw leven te scheppen?

Pop «Is dat geen natuurlijk proces, wanneer je wat ouder wordt? Bovendien kom ik ook voortdurend mensen tegen die me eraan herinneren wat ik allemaal mispeuterd heb in mijn leven (lacht hysterisch). Terugblikken en berouw tonen was vroeger niet echt mijn ding. Ik probeerde me toen vooral op tijd uit de voeten te maken. Maar als je zo oud bent als ik, kun je weleens om vergiffenis vragen.»

- Zelfs als maar 10 procent van de verhalen over uw zelfvernietigingsdrang zou kloppen, is het nog een wonder dat u hier ongedeerd zit.

Pop «U hebt volkomen gelijk. Het is echt een wonder, besef ik.»

- U hebt ooit eens gezegd dat u zonder uw ouders vast niet meer had geleefd.

Pop «Mijn ouders zijn er altijd geweest voor mij, onvoorwaardelijk. Dat ze niet meer leven, doet me nog altijd erg veel pijn. Pas laat in hun leven heb ik iets voor hen kunnen terugdoen.»

- Hoe dan?

Pop «In de jaren 90 ging het zo slecht met mijn moeder, dat het mijn vader niet meer lukte haar te verzorgen, en dat hij haar in een rusthuis moest laten opnemen. Daarna raakte hij zelf op de sukkel en belandde hij in hetzelfde rusthuis. Zijn leven lang heeft hij een panische angst voor geldgebrek gehad en was hij bang dat hij aan lagerwal zou raken. Mijn ouders zijn opgegroeid tijdens de Grote Depressie, moet je weten. Hun gezinnen waren toen straatarm. Als volwassenen hadden ze voldoende reserves opgebouwd, maar ze bléven denken dat ze ooit geruïneerd zouden raken. Kort voor ze naar het rusthuis moesten, hadden ze wel 25.000 dollar uitgegeven aan een nieuwe auto. Spíjt dat ze daarvan hadden. Mijn vader belde me op en zei: ‘Jim, jij verdient ondertussen toch wel wat geld. Kun jij geen 25.000 dollar missen?’ Toen ik hem ‘Geen probleem, dad!’ antwoordde, was hij verbluft. En toen ik dat bedrag op zijn rekening had overgeschreven, belde hij me opgewonden op: ‘Ongelofelijk, dat geld staat echt op onze rekening!’»

undefined

- Was u trots?

Pop «Nou en of. Ik was altijd hun nietsnut van een zoon geweest, en plots kon ik zo’n smak geld overschrijven. Dat gaf me wel een fijn gevoel. Maar een goede zoon ben ik nooit geweest. Ook als echtgenoot en als vader was ik een mislukkeling. Je kon niet op mij rekenen, ik was vaak niet eens aanwezig. Ik had voortdurend de handen vol met mezelf, ik kon er niet ook nog eens voor anderen zijn.»

- U bent in een woonwagenpark in Detroit opgegroeid. Verdiende uw vader niet genoeg als leraar om een huis te kunnen afbetalen?

Pop «Mijn vader was 18 toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Eigenlijk had hij een carrière als baseballspeler willen uitbouwen, en dat leek hem ook aardig te lukken. Maar toen ontmoette hij mijn moeder en al snel besloten ze om te trouwen. Toen hij van het front terugkeerde, was hij halfweg de 20 en bijna vader. Dankzij een gunstregeling voor veteranen, de zogenaamde G.I. Bill, kon hij een hogere opleiding volgen. Zes jaar later studeerde hij af als leraar Engels, toen was hij al de 30 gepasseerd. Raad eens hoeveel hij per jaar verdiende?»

- 20.000 dollar?

Pop «Bijna juist: 2.000 dollar. Voor hij mijn moeder leerde kennen, leefde hij met elf anderen in een blokhut in het woud; drinkwater moesten ze uit de grond pompen. Zijn eigen vader, een zeeman, was er al vandoor gegaan vóór hij geboren was, zijn moeder was vroeg gestorven, en zelf groeide hij in een weeshuis op. De woonwagen waar hij met mijn moeder en mij introk, verschafte hem zekerheid. Hij betaalde 1 dollar huur per dag. Eerst woonden we in een vrij kleine caravan – ik herinner me nog precies hoe die eruitzag. Later, toen hij iets meer verdiende, kon hij zich een grotere permitteren. Maar mijn moeder heeft altijd van een echt huis gedroomd. Toen mijn vader met pensioen ging, deed hij haar droom in vervulling gaan en kocht hij een huisje aan een meer in Michigan.»

- Wat hebt u gemeen met uw vader?

Pop «Hij was een onzekere man, en hij had niks met dat nette, geregelde burgerleventje – huisje, boompje, beestje en barbecueën met de buren. Hij verafschuwde de Amerikaanse idylle.»

undefined

undefined

'Mijn vader bedankte Bowie omdat die zich over mij wilde ontfermen'

- Net als zijn zoon.

Pop «Ja, op dat vlak ben ik net zoals hij.»

- Maar het was ook al vroeg duidelijk dat u nooit in zo’n woonwagenpark zou wonen, niet?

Pop «Natúúrlijk wilde ik daar weg. Maar als kind ervaar je je omgeving in eerste instantie als de norm. Dat onze buren een aapje hadden, vond ik niet raar. Die aap, echt een hatelijk beest, hadden ze op de kop getikt via een advertentie in een comicmagazine. Maar wat pas echt indruk op mij maakte, was het schouwspel als die buurman thuiskwam van zijn shift in de fabriek. Een nette kerel, maar hij trok iedere keer meteen een groot blik Schlitz-bier open, echte bocht die naar urine stonk. Daarna haalde hij een strip aspirinepilletjes uit zijn tas, hij drukte er alle tabletjes uit – twaalf stuks! – en spoelde ze door met een flinke slok bier. Zo wilde ik niet eindigen. En hard labeur schrikte me sowieso af (lacht luid).»

- Klopt het dat David Bowie eens samen met u uw ouders ging bezoeken in het woonwagenpark, en dat de buren de politie alarmeerden?

Pop «Ja. Zo’n auto had niemand daar ooit gezien. En Bowies chauffeur Tony was echt angstaanjagend om te zien: een kolos van een vent die recht uit de bajes leek te komen, maar wel een zeer charmante kerel. Maar die buren hadden de daver op het lijf, en belden meteen de politie.

»Mijn vader mocht Bowie wel. Hij bedankte hem ook omdat hij zich over mij wilde ontfermen.»

undefined

'Ik moet er telkens weer op wijzen dat Jim Osterberg en Iggy Pop niet één en dezelfde persoon zijn'

Iggy & Jim

- Uw eerste grote voorbeeld was Jim Morrison, van wie u al heel vroeg een optreden met The Doors zag. Is Jim Osterberg die avond in Iggy Pop veranderd?

Pop «Nee, zo snel is het niet gegaan, maar na dat concert was alles wel anders. Dat heeft echt een ongelofelijke indruk op mij gemaakt. De vroege Doors speelden veel ongeremder en woester dan de late, succesvolle Doors. Van Jim Morrison ging die avond een duister gevaar uit. Iedereen in het publiek was doodsbang van hem. Hij had voor niemand respect. Dat muziek mijn leven zou worden, was voor mij toen al duidelijk, maar tijdens dat concert begon het me te dagen dat ik veel méér zou moeten bieden op een podium. Morrison deed de deur voor mij open, en ik sprong enthousiast naar binnen: zonder The Doors was ik nooit met The Stooges begonnen.»

undefined

- Maar u was van nature geen wilde jongen, toch?

Pop «Integendeel, ik was een ziekelijk, verlegen kind met astma. Daar heb ik tot een eind in de 30 last van gehad. Het is Jim Osterberg die dat allemaal heeft overleefd, niet Iggy Pop. Iggy Pop zou dat nauwelijks te boven zijn gekomen. Ik moet er telkens weer op wijzen dat Jim Osterberg en Iggy Pop niet één en dezelfde persoon zijn. De Iggy Pops van deze wereld worden niet oud. De kunst van het overleven bestaat hierin, dat je moet weten wanneer je die Iggy moet uitschakelen. Het werd met de jaren steeds belangrijker meer van Jim in Iggy toe te laten. En wanneer je lang genoeg overeind blijft in het mijnenveld van het leven, met al zijn steile hellingen en valkuilen, word je op één of andere manier een gevestigde waarde. Dan zien de mensen je niet meer als een malloot, maar raken ze geïnteresseerd in jou als persoon. Zo is het bij mij toch gegaan.»

- Op uw nieuwe plaat ‘Post Pop Depression’ maakt u een balans op, juist?

Pop «Min of meer. Ik kijk wel achterom, maar ik blik ook vooruit. Dat evenwicht is zeer belangrijk voor mij. Neem nu de song ‘German Days’, over mijn jaren in Berlijn: daarin gebruik ik het woord Schnellimbiss, een prachtig Duits woord, en zeer retrospectief. Maar in de volgende regel heb ik het over ‘the end of pain’, dus het heden. Dat is ook de titel van een heel bijzonder boek van een zeer bekwame arts uit Düsseldorf, die gespecialiseerd is in problemen met het beendergestel. Ik ben zelf bij hem in behandeling – hij is overigens een neef van de vorige paus, Benedictus.»

- U zingt in ‘German Days’ ook over ‘glittering champagne on ice / garish and overpriced’. Waar in Berlijn kon u dat bestellen?

Pop «Zegt de naam Eden je nog wat? (Met een grafstem) Rolf Eden, de nachtclubmagnaat! ‘I am the man who knows what you want!’ Rolf Eden was de Donald Trump van Duitsland. Dat is mijn hele leven: een grand écart tussen Rolf Eden en paus Benedictus.»

- En de Speakeasy waar u het over hebt in die song, hoe heette die in het echt?

Pop «O, dat was de Lützower Lampe, een kleine cabaretbar waar ik veel heb gezeten toen ik in Berlijn woonde. Een zaaltje met tien houten tafeltjes en goed bier, waar de barman, de portier en de presentator op het podium één en dezelfde man waren. ‘German Days’ zit vol aangename herinneringen. Ook wanneer ik nog eens de nummers hoor die ik in Berlijn geschreven heb, zoals ‘Lust for Life’ of ‘The Passenger’, speelt de film van toen zich in mijn hoofd af. Maar eigenlijk zijn het andere songs die voor mij met Berlijn verbonden zijn.»

- Zoals?

Pop «Ken je ‘Daddy Cool’?»

- Dat nummer van Boney M.?

Pop «Ja, Boney M.! Als ik Boney M. hoor, denk ik automatisch aan Duitse bars: dát was de sound van Duitse bars in de jaren 70!»

- Hield u van Boney M.?

Pop «Mmm... Dat is wat overdreven. Ik verdroeg ze wel. (Zingt luid) ‘Girls girls girls’, was dat ook Boney M.?»

- Dat is Sailor.

Pop «Ach! Dat nummer, daar was ik echt gek op. Bowie en ik hebben veel naar Sailor geluisterd.»

- Toen u destijds naar Berlijn ging, was u er niet te best aan toe.

Pop «Dat zeggen ze altijd, maar dat is helemaal niet waar. In Los Angeles ging het echt slecht met me, maar toen nam David Bowie me mee op tournee en knapte ik merkelijk op. Hij heeft me er echt weer bovenop geholpen. Toen ik in Berlijn aankwam, was ik behoorlijk fit: ik at gezond en ik sliep voldoende. Ik werd er zenuwachtig van: de hele tijd liep ik tegen Bowie te emmeren dat ik schoon genoeg had van dat gezonde leven.»

undefined

'Velen vinden me in vergelijking met Bowie tweede garnituur, en het heeft lang geduurd voor ik me daarmee verzoend had'

- Berlijn was toen toch niet meteen synoniem voor gezond leven?

Pop «Helemaal niet. En ik heb me altijd al tot ruigere steden aangetrokken gevoeld. Toen ik achttien jaar geleden naar Miami verhuisde, waar ik nog altijd woon, moest je daar ook op je tellen passen. Maar mensen zoals ik, die al één en ander beleefd en overleefd hebben, zijn met speciale sensoren uitgerust die aangeven waar je beter uit de buurt blijft. En met de jaren word je ook voorzichtiger. Maar om op Berlijn terug te komen: ik liet me pas op het eind gaan. Van de ene dag op de andere veranderden de stad en de mensen. Berlijn werd overspoeld door drugs, en ik heb toen niet altijd de verstandigste beslissingen genomen. Om kort te zijn: ik kwam kerngezond in Berlijn aan en ik ben er als een wrak weer vertrokken.»

- David Bowie heeft zich nochtans ook in Berlijn om u bekommerd?

Pop «Inderdaad, hij heeft zo goed mogelijk op mij gepast. Dat kon ik wel appreciëren.»

- Hij zou zelfs taxichauffeurs onderschept en bedreigd hebben omdat ze heroïne wilden leveren.

Pop «Hou op, hou op. Ik ken die verhalen over die taxichauffeurs, maar daar geloof ik niks van. Allemaal verzinsels. In Berlijn heb ik nooit heroïne gebruikt, en ik heb die al helemaal niet met een taxi laten brengen.»

- Geen drugs gebruikt in Berlijn?

Pop «Dát heb ik niet gezegd. Geen heroïne. Maar een paar keer zat mijn mond wel vol opiumbolletjes. Sommigen hebben toen wellicht gedacht dat het misschien een goed idee was om me ook heroïne aan te bieden, maar na 1975 was ik klaar met dat spul. Ik ben later nog wel gecrasht, maar nooit meer zo erg. En veeleer door pillen en poeiertjes. Valium, cocaïne, thaisticks en zo. En natuurlijk heb ik flink gezopen. En ik was een kettingroker. Rond 1980 was het genoeg geweest. Daarna heb ik tien jaar lang dope gerookt. Maar sinds 1990 ben ik overal afgebleven. Ongeveer toch. Ik heb wel nog een jaar een Colombiaanse vriendin gehad en ik woonde even in Bogotá. Zij gebruikte geregeld cocaïne, en af en toe probeerde ik ook een kleinigheid. Maar daar had ik telkens weer dik spijt van, want iedere keer opnieuw voelde ik me achteraf allerellendigst.»

- En welke drugs gebruikt u vandaag nog?

Pop «Niets! Een paar weken voor het nieuwe millennium begon, maakte ik tabula rasa. Ik ben gestopt met roken en sindsdien heb ik geen enkele drug meer aangeraakt. Daarom is dit millennium míjn millennium. Alles gaat ook veel beter: wat ik maak, vindt iedereen weer hoogst interessant. The Stooges werden vroeger geháát, we waren niks waard, maar sinds 2000 zijn we overal cool. ‘Hey, Iggy! Zou je niet eens op tournee willen met The Stooges?’ Natuurlijk, graag zelfs! En ook mijn soloplaten vliegen over de toonbank. ‘Iggy Pop? Zijn nummers moeten we hebben in onze reclamespotjes en op onze soundtracks!’ Heerlijk! Ik ben dol op dit millennium! Alhoewel, ik word er een beetje zenuwachtig van (lacht luid).»

undefined

undefined

'Legojeans! Legolaarzen! Legohaar! Bowie zou laaiend enthousiast geweest zijn'

- U bent zelfs een personage in de ‘Lego Rock Band’-game. Vindt u dat niet een beetje surrealistisch?

Pop «Ik vind het vooral erg grappig, maar ik heb die game nog nooit gespeeld, hoor. Ik heb alleen foto’s van mijn Legoversie gezien en goedgekeurd. Legojeans! Legolaarzen! Legohaar! Bowie zou laaiend enthousiast geweest zijn.»

- Wat hebt u van Bowie geleerd?

Pop «Hoe ik theatraal kon overkomen, en ook dat ik het in andere kunstvormen moest proberen. Hij hielp me ook zelfverzekerder te zijn in de buurt van belangrijke figuren, hij introduceerde me in kringen waar ik nog nooit was geweest. De omgang met prominenten uit de showbizz vond ik voordien knap lastig, maar hij legde me uit hoe die types functioneren en hoe je met hen moet omgaan. Bowie heeft me simpelweg één en ander over de wereld rondom mij bijgebracht. Maar heel in het bijzonder ben ik hem eeuwig dankbaar dat hij me Europa getoond en uitgelegd heeft. Dat was echt een openbaring voor mij. En Europa is ook altijd goed voor mij geweest. Een heleboel mensen hebben me echter ook duidelijk gemaakt dat ik in vergelijking met Bowie toch tweede garnituur was, en het heeft lang geduurd voor ik me daarmee enigszins verzoend had. Maar al bij al is het me niet zo slecht vergaan.»

- Volgend jaar wordt u 70. Verandert Iggy Pop langzaam terug in de rustige Jim Osterberg?

Pop «Ik ben nooit alleen maar de ene of de andere geweest, ook al heb ik de twee altijd gescheiden gehouden. Wie privé tijd met mij doorbrengt, heeft daar veel meer aan als hij dat met Jim doet. Iggy wil vooral entertainen, dat is zijn enige reden van bestaan. Een artiest die dat niet doet, doet iets verkeerd, als je het mij vraagt.»

undefined

undefined

'Vorig jaar heb ik vijf of zes keer gestagedived. Het jaar daarvoor waren het veertien sprongen, en het jaar dáárvoor twintig. Ik doe het dus al wat kalmer aan'

- Als Iggy hebt u in het begin van de jaren 70 het stagediven uitgevonden. Gaat dat de Iggy van het nieuwe millennium nog goed af?

Pop «Dat zou Iggy op zijn leeftijd natuurlijk beter achterwege laten. Zou! Vorig jaar heb ik zestien keer opgetreden, en heb ik vijf of zes keer gestagedived. Het jaar daarvoor waren het veertien sprongen, ook in zestien optredens. En het jaar dáárvoor twintig sprongen. Ik doe het dus al wat kalmer aan. Maar drie jaar geleden, in Barcelona, is het nog eens stevig uit de hand gelopen. Ik sprong iets te wild in het rond, en plots was er overal bloed. Net zoals vroeger! Maar zulke uitspattingen zijn wel steeds zeldzamer, moet ik toegeven.»

- Hebt u ooit spijt gehad van een podiumstunt?

Pop «Neen. Nooit. Alleen wanneer iemand anders gewond raakte.»

Een wrak als Hemingway

- Hoe bent u van de drugs afgeraakt?

Pop «Ik ben er gewoon mee opgehouden. Ik heb daar nooit hulp voor nodig gehad. Ik heb nooit in de AA gezeten, en ook niet in één van die Jezus-helpt-jou-centra. En niet staan kijken hoe anderen zichzelf naar de verdoemenis spuiten, helpt ook.»

- Hoe onderhoudt u uw stem?

Pop «Eind jaren 80 kwam mijn lichaam aankloppen. Om het weer op het juiste spoor te krijgen, heb ik toen onder meer een tai-chimeester gezocht en gevonden, in New York. Die heeft me een paar zeer nuttige oefeningen aangeleerd, onder andere ademhalingsoefeningen voor mijn stem. Elke dag werk ik die af, en na al die jaren ben ik merkelijk robuuster geworden. Mijn stembereik is er ook groter door geworden, hoe beperkt het ook blijft. Als ik ’s morgens wakker word en merk dat mijn stem niet in vorm is, doe ik twintig minuten lang die ademhalingsoefeningen.»

- Helpen die ook uw temperament onder controle te krijgen?

Pop «Jawel. Ik word er rustig van. Maar als ik hier zo met jou zit te praten, doet dat mijn stem geen deugd. Het is eigenlijk nog erger dan zingen.»

undefined

'Uitbollen op de Caraïben is niks voor mij'

- Kunnen slechte kritieken u kwetsen?

Pop «Dan was ik allang dood geweest! Ik sta daar echt boven, hoor. Mijn hele leven lang al heb ik met afwijzing en onbegrip te maken. En ja, als de mening van bepaalde mensen voor mij belangrijk zou zijn, dan zou ik een probleem hebben. Maar hun mening kan mij geen fluit schelen.»

- U hebt nog niet zo lang geleden eens gezegd dat stofzuigen u ontspant.

Pop «Mmm... Ik heb een tijdlang met een poetsmanie geworsteld. Ik ontspande me toen inderdaad door het hele huis van boven tot onder schoon te maken. Maar dat is verleden tijd. Sinds een jaar of tien heb ik een huis op de Kaaimaneilanden, waar ik me elke maand vijf dagen terugtrek. Zodra ik daar ben, speel ik al mijn kleren uit. Ik heb er mijn eigen baai, zodat niemand me kan zien. Daar ben ik het liefst van al helemaal alleen. Ik slaap veel en hou de boel netjes: ik maak mijn bed op, doe de afwas... De rest van de tijd zit ik er gewoon naar de zee te staren en laat ik mijn gedachten de vrije loop. Dit jaar heb ik daar helaas geen tijd voor, want ik moet weer eens op tournee.»

undefined

'Voor deze plaat wil ik nog wel op tournee gaan: de jongens kijken er zo naar uit'

- Wordt dat stilaan niet vermoeiend? Op 21 april wordt u 69.

Pop «Ja, het wordt lastig. Vooral dat reizen mat me steeds meer af, om van de optredens nog te zwijgen. Maar voor deze plaat wil ik het nog wel opbrengen: ik ben er trots op, en de jongens met wie ik ’m heb opgenomen, kijken er enorm naar uit. Maar het zal toch één van de laatste keren zijn. Rock-’n-roll is op mijn leeftijd gewoon schadelijk voor de gezondheid. Als ik deze tournee overleef, kun je me volgend jaar nog op een paar festivals zien, maar dat zal het zowat zijn. Daarna wil ik de focus verleggen, meer toneelspelen en zo.»

- U houdt er dus langzaamaan mee op?

Pop «Ha! Vorige zomer heb ik een bijzonder lucratieve tournee beëindigd, en toen heb ik er sterk over nagedacht om er een dikke streep onder te trekken en het podium voorgoed vaarwel te zeggen. Zou best elegant geweest zijn, nee? Nog één keer alles uit de kast, en dan voor de rest van mijn leven naar de Caraïben. Ik ben toen ook naar daar gevlogen, en de huishoudster heeft me er verwelkomd met de beste punch die ik ooit in mijn leven gedronken heb. In ieder geval heb ik er snel nog één ingeschonken. En daarna nog één. De volgende ochtend had ik een nijdige kater, en een stemmetje in mijn hoofd piepte: ‘Zo zal het voortaan elke dag zijn! Als je hier woont, word je een wrak zoals Hemingway. Elke avond stomdronken, elke ochtend kotsmisselijk, en altijd ongelukkig.’ Kortom: uitbollen op de Caraïben, dat is niets voor mij. Dan ga ik liever werken.»

- Geen rustige oude dag voor u?

Pop «Neen. Maar wat moet ik dan doen? Er zitten twee stemmen in mijn hoofd. Eén daarvan is van Iggy. En de Jim in mij herinnert me er op tijd en stond aan dat ik geld nodig heb om mijn levensstandaard op peil te kunnen houden. In theorie zou ik het wel wat rustiger aan willen doen, maar telkens komt er toch iets tussen. Iets prikkelt de wildeman in mij, en dan kan ik Iggy toch niet bedwingen? Dan gaat-ie van: ‘Zal ik je eens zeggen wat ik ga doen, zultkop? Ik maak nog één fantastische plaat, die ik jou in je strot ram!’ Zolang ik leef, zal ik Iggy niet aan de leiband kunnen houden. Maar hij is wel al een beetje rustiger geworden, hoor. Hotelkamers sloop ik al lang niet meer.»

© DIE ZEIT MAGAZIN