'Under the Silver Lake': David Robert Mitchell, het grillige humeur van de regisseur

Vier jaar geleden bezorgde hij het horrorgenre een indrukwekkende stroomstoot met het onwaarschijnlijk succesvolle ‘It Follows’. En nu is hij terug met ‘Under the Silver Lake’.

'Zoek vooral geen logica in het verhaal, ik heb het in een staat van waanzin geschreven'

In ‘Under the Silver Lake’ raakt de werkloze Sam (Andrew Garfield) onder de bekoring van Sarah, zijn sensuele buurvrouw. Wanneer Sarah spoorloos verdwijnt, begint hij in het ultraviolette licht van Los Angeles aan een bevreemdende speurtocht die hem naar de raarste feestjes, de geheimzinnigste nachtclubs en de diepste crypten voert. Onderweg ontmoet hij allerlei bizarre figuren, onder wie een striptekenaar die gelooft in een rondsluipende ‘Uilendame’ en een oude pianist die beweert alles van Nirvana te hebben gecomponeerd. Het komt allemaal uit de koker van de 44-jarige David Robert Mitchell, die zich met ‘Under the Silver Lake’ ontpopt als een waardige opvolger van die andere eigenzinnige Amerikaanse cineast, David Lynch.

HUMO Voor wie houdt van rare complottheorieën, subliminale boodschappen en verborgen symbolen, is ‘Under the Silver Lake’ een feest. Zo beweert een personage dat er in de rechterbovenhoek van elk dollarbiljet een klein uiltje prijkt. Ik heb het na de film met mijn vergrootglas gecheckt, en ja, hoor!

David Robert Mitchell (lacht) «Dat kleine stipje op elk dollarbiljet maakt deel uit van een oude legende. Niemand weet wat het is. Volgens sommigen is het een uiltje, volgens sommigen een spinnetje, volgens anderen een code en volgens nog andere mensen is het gewoon het punt waar de inktlijnen samenvloeien. Het debat loopt (lacht). In de film is het één van de vele elementen die het gevoel van paranoia in het hoofd van het hoofdpersonage alleen maar groter maken, net als die eekhoorn die uit een boom valt (lacht). Maar eigenlijk moet je niet te lang bij die dingen blijven stilstaan. Als je naar ‘Under the Silver Lake’ gaat kijken met de bedoeling om een zekere logica in het verhaal te vinden, dan staat je een frustrerende kijkervaring te wachten. Het strekt meer tot aanbeveling om lekker achterover te leunen, de controle los te laten en de film als een golf over je heen te laten stromen.»

undefined

HUMO Wat was de kiem van ‘Under the Silver Lake’?

Mitchell «Ik wilde een verhaal vertellen over een man die niks aanvangt met zijn leven. En die na de verdwijning van zijn droommeisje op zoek gaat naar antwoorden op plekken waar geen antwoorden te vinden zijn. Een soort detectiveverhaal, dus. Maar waar ‘It Follows’ en mijn debuutfilm ‘The Myth of the American Sleepover’ nog tamelijk conventioneel in elkaar zaten, heb ik het script van ‘Under the Silver Lake’ de grilligheid van een koortsdroom meegegeven. Je kunt bijna stellen dat ik de film heb geschreven in een staat van waanzin (lacht).»

HUMO Hoe bent u erin geslaagd om zo’n eigenaardige film gefinancierd te krijgen?

Mitchell «Dat was natuurlijk de grote uitdaging. ‘Under the Silver Lake’ is geen film voor iedereen, zoals die superheldenfilms van tegenwoordig. Het was dan ook uitgesloten om met het scenario naar één van de grote studio’s te stappen. ‘Man duikt de stad in en ontmoet Uilenvrouw’: met zo’n pitch zouden de meeste producenten me gek verklaren (lacht). Gelukkig zagen enkele kleinere, onafhankelijke filmbedrijven er wél brood in.»

HUMO De meningen zijn scherp verdeeld. Ofwel ben je mee met de trip, ofwel vind je er niks aan.

Mitchell «Ik probeer niet te veel aandacht aan die kritieken te besteden, aan de negatieve noch de positieve. Volgens mij is het niet goed voor je geestelijke gezondheid om al die meningen op te zuigen. Los daarvan ben ik me er heel goed van bewust dat niet iedereen ‘Under the Silver Lake’ zal kunnen waarderen. Dat hoeft ook niet. Het is nu eenmaal geen mainstreamfilm.»

undefined

HUMO ‘Under the Silver Lake’ kan worden gezien als een donkere ode aan Los Angeles. Schilderde ‘La La Land’ de stad af als een plek van liedjes en dromen, dan trekt ‘Under the Silver Lake’ ons mee in een metropool vol geheimen, landlopers en demonen.

Mitchell «Ik heb Los Angeles altijd een gekke stad gevonden. Er wonen veel mensen die onwaarschijnlijk veel succes hebben en megarijk zijn, maar er verblijven ook veel mensen die dag in, dag uit proberen om ergens hun voet tussen de deur te krijgen. Helaas: de meeste zielen die er arriveren, slagen er nooit in om hun dromen waar te maken. Dat is de lelijke kant van L.A. Het is een stad die je constant voorhoudt dat je rijk en succesvol kunt worden, maar tegelijk heerst er onwaarschijnlijk veel armoede. Mijn hoofdpersonage zit eigenlijk op de rand van die armoede. Hij is goed op weg een dakloze te worden, en stinkt zelfs al een beetje (lacht).»

HUMO In één van de meest memorabele scènes gaat Sam op bezoek bij een stinkend rijke bejaarde man die achter een piano zit. Die man onthult dat alle beroemde popsongs van de afgelopen dertig jaar door hem en hem alleen zijn geschreven, ‘Smells like Teen Spirit’ inbegrepen.

Mitchell «Dat was één van de eerste scènes die in mijn hoofd kwamen opborrelen. Weet je, ik ben opgegroeid met de gedachte dat popmuziek echt iets kan betekenen in een mensenleven. Dat de songs waar we allemaal zoveel van houden, zín hebben. Sommige liedjes geven ons troost, andere geven ons de moed om in opstand te komen. Maar de laatste jaren knaagt er iets aan mij: wat als die songs in werkelijkheid niets betekenen? Wat als de muziek waar we als tieners zoveel van hielden, zinloos blijkt te zijn? Wat als al die liedjes, die ons in opstand deden komen tegen het establishment, net zijn geschreven, gemaakt, geproduceerd en ons zijn opgedrongen door datzelfde establishment? Vloeien die songs voort uit liefde en schoonheid, of zijn ze net het product van een op winst beluste muziekindustrie die onze geesten probeert te controleren? Ik ken het antwoord niet, maar ik vraag het me wel af. Het is één van de belangrijkste thema’s van de film.»

undefined

HUMO Ergens in het verhaal verzeilt Sam in The Crypt, een ondergrondse nachtclub waar nostalgieavonden worden georganiseerd. Ik vond de scène waarin hij danst op een nummer van R.E.M. erg confronterend.

Mitchell «Ik begrijp perfect wat je bedoelt. Het is inderdaad zeer pijnlijk om te moeten vaststellen dat de muziek waar jij en ik mee zijn opgegroeid, nu al tot de krochten van het collectieve geheugen behoort (lacht). Nirvana: idem dito. Ik heb Nirvana nog live gezien in Detroit – geweldig concert trouwens. Vandaag praat ik soms met jongens en meisjes van onder de 20 die amper nog weten wie of wat Nirvana is, laat staan dat ze weten waar Nirvana ooit voor stond. Ik vind het erg verontrustend dat alles zo snel verglijdt, maar het maakt deel uit van het leven.»

HUMO Sinds ‘It Follows’ staat u bekend als één van de cineasten die het horrorgenre weer hip hebben gemaakt. Bent u trots op die status?

Mitchell «Ja, hoor. Ik verwacht wel dat die revival vroeg of laat zal stoppen. De mensen zullen er na enkele mindere films genoeg van krijgen. En over tien jaar komt er dan weer een nieuwe horrorrevival. Die dingen komen nu eenmaal in golven. En ik had het immense geluk dat ‘It Follows’ helemaal aan de voorkant van zo’n nieuwe golf zat. Het grappige is: toen ik met het script van ‘It Follows’ aanklopte bij de studio’s, zei iedereen dat ik tien jaar te laat kwam: ‘Wie maakt er nu nog horror?’ kreeg ik te horen. Of: ‘Horror is dood!’ Het was verschrikkelijk moeilijk om ergens een budget los te peuteren. Ik ben dan ook stikjaloers op de cineasten die nu horror maken. Iedereen die momenteel in Hollywood met een script voor een horrorfilm rondloopt, krijgt zomaar een gigantisch budget naar z’n hoofd gesmeten.»

HUMO Allemaal dankzij u!

Mitchell «En dat vind ik best een coole gedachte (lacht).»

‘Under the Silver Lake’ loopt vanaf 15 augustus in de zalen.