Under the Silver Lake

Dit is er eentje voor ons eindejaarslijstje.

undefined

De meeste toeristen die naar Los Angeles afreizen, reppen zich als de weerlicht naar de klassieke bezienswaardigheden: de Hollywood Walk of Fame, de sterrenwoningen in Beverly Hills en het Hollywood Sign. Maar wie het aandurft om in het surreële schemerlicht te gaan cruisen over Mulholland Drive, die lange, geheimzinnige weg die in duizend haarspeldbochten over de oeroude heuvels boven de metropool kronkelt, zal tot in z’n diepste poriën ervaren dat Los Angeles ook een stad met een onheilspellende, mysterieuze vibe is. Tot nu toe heeft niemand die vibe beter gevat dan David Lynch in ‘Lost Highway’ en ‘Mulholland Drive’, maar nu is er ook ‘Under the Silver Lake’, een film die een diepe, diepe duik neemt in de ultraviolette geheimzinnigheid van de City of Angels.

Regisseur David Robert Mitchell, die drie jaar geleden hoge ogen gooide met de bezwerende horrorfilm ‘It Follows’ en zichzelf met ‘Under the Silver Lake’ magistraal overtreft, brengt Los Angeles niet in beeld als een stad vol glitter en glamour, maar als een surrealistisch labyrint van ondergrondse tunnels, verborgen schachten en schaars verlichte crypten, waar nachtvogels staan te dansen op oude hits van R.E.M. In dat bevreemdende grensgebied tussen droom en realiteit doolt Sam (Andrew Garfield) rond, een werkloze man die op zoek is naar zijn verdwenen buurmeisje.

Alsof hij zich laat leiden door een reisgids die bij elkaar werd gedroomd door David Lynch zelve, komt Sam terecht in de eigenaardigste situaties: eekhoorntjes vallen zomaar uit de bomen, een comicbook-tekenaar waarschuwt hem voor de kus van de Uilendame, en een dakloze man, die meer schijnt te weten over de ondergrondse geografie van de stad, maant hem aan om niet bang te zijn van de coyote, maar om het beest net te volgen. ‘Under the Silver Lake’ moet overigens zowat de enige film ter wereld zijn waarin dakloze mensen worden omschreven als – proef de poëzie in de woorden – ‘klopgeesten in de periferie’.

Geruggensteund door een wondermooie score, die herinneringen oproept aan de soundtracks die Bernard Herrmann voor de meesterwerken van Alfred Hitchcock heeft gecomponeerd, serveert Mitchell u een fraai gefotografeerde kijkervaring die nu eens aanvoelt als een film noir, dan weer als een raadselachtige betovering. En hoewel de verleiding groot is om Sams odyssee te bestempelen als één grote mindfuck (wat is eigenlijk de rol van die poedelnaakte dame met die kaketoe?), strekt het volgens ons meer tot aanbeveling om ‘Under the Silver Lake’ te beschouwen als een film die u optilt uit de realiteit en die u transporteert naar een universum dat een tikkeltje onwerkelijk aanvoelt. Met andere woorden: ga niet op zoek naar antwoorden, maar open uw zintuigen, laat u opslokken door het mysterie en laat de hypnotiserende kracht van het Zilveren Meer z’n werk doen.

Ziedaar meteen ook de reden waarom de film niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Wie van duidelijk afgelijnde verhaaltjes houdt, stapt maar beter een andere zaal binnen. Aan alle anderen: pas op voor de Uilendame, doe een dansje op R.E.M., en volg de coyote.