Undercover: het verhaal van Ronny, informant in het misdaadmilieu
Ronny - een pseudoniem - verdiende prima de kost als professionele dief en heler van gestolen goederen. Risky business, tot hij in de gaten kreeg dat hij zijn centen evengoed kon verdienen door van kamp te veranderen en voor de federale politie te gaan werken. Hij hielp internationale bendes oprollen en werd jarenlang door de politie betaald voor soms levensgevaarlijk undercoverwerk.
Enkele uitspraken van Ronny
«Ik zorgde er altijd voor dat ik een officieel beroep had. Toen ik met die containers begon, ben ik bijvoorbeeld internationaal vrachtwagenchauffeur geworden. Als je in die kringen je oren en ogen openhoudt, kom je snel te weten welke gestolen vracht waar verstopt is. Als de verzekering dankzij jouw tip zo'n gestolen container recupereert, geven ze je een premie tot tien procent van de fabriekswaarde. Voor één tip heb ik ooit ruim 17.000 euro geïncasseerd.»
«Eind jaren negentig is het eerste contact gelegd, onrechtstreeks. Ik werd verdacht van diefstal van mijn eigen vrachtwagencombinatie, en ik werd benaderd door een bvba'tje, een detectivebureau dat in opdracht van verzekeringsmaatschappijen op zoek ging naar gestolen containers en vrachtwagens. Zij hadden viavia gehoord dat ik het milieu van de camionneurs bijzonder goed kende, en ze beloofden me een mooie premie als ik hen een tip zou doorspelen. Zo is het begonnen.»
«De eerste twee jaar stapte ik zowat elke week bij mijn runner binnen met nieuwe informatie: over drugshandel, wapensmokkel, diefstallen, containers met namaakspullen en zelfs mensensmokkel. Voor mij was dat een fluitje van een cent, want ik kende iedereen in het milieu. En: ik had daar een zéér goede reputatie, want ik heb nooit iemand verklikt. Die goeie reputatie heb ik trouwens nog altijd. Hout vasthouden (lacht).»
«De eerste maanden dat je officieel 'gecodeerd informant' bent, voel je je machtig. Niemand kan je wat maken, want je werkt voor de flikken. Ik zwééfde! Op de snelweg werd ik eens tegengehouden voor een alcoholcontrole: één telefoontje naar mijn runner, de gsm even doorgeven aan de verkeerspolitie en ik mocht doorrijden (lacht). Bij sommige opdrachten werd ik zelfs discreet begeleid door anonieme politievoertuigen. Ik herinner me dat we samen tegen 200 per uur een verdacht figuur achtervolgden op de snelweg, helemaal tot in Nederland. Stel je voor. Dat kon allemaal.»
«De Nederlandse politie heeft me ooit gevraagd om te infiltreren in een drugszaak, maar toen ik hoorde dat het om de Hell's Angels ging, heb ik bedankt: veel te gevaarlijk. De Nederlandse flikken hebben de slechte reputatie dat ze hun infiltranten na dat soort operaties zelf verlinken en door het milieu laten liquideren. Ik heb zo een paar verhalen gehoord over undercovers bij de Chinese maffia.»
«Ik ben twee keer zwaar bedreigd. En ik kan niet veel details geven, maar ik ben ook eens ontvoerd. Een deal was fout gelopen en een tussenpersoon had mij de schuld gegeven. Ik werd klemgereden, van straat geplukt en in een auto gesleurd. Op de achterbank zat een dikke neger die een geweer in mijn nek duwde. Hij was geen bendelid, hij was ingehuurd om me eventueel af te maken - daarvoor gebruiken ze wel vaker Afrikanen.»
Het volledige artikel leest u vanaf dinsdag 1 september in Humo 3600.
