Uw ergste vakantieverhalen: ‘De buffel had mijn wang opengereten, van kaak tot oogkas’

De Belg reist weer alsof er nooit een pandemie is geweest. Maar op vakantie gaan is niet altijd zo plezierig als het lijkt. U kunt een prijzige vlucht missen, uw huurauto in de prak rijden of Niels Destadsbader tegen het lijf lopen in Zuid-Frankrijk, maar sommige Vlamingen beleven nóg ergere nachtmerries. Humo sprak met reizigers over hun heftigste en pijnlijkste vakantieverhalen. ‘Tien zwaarbewapende politiemannen maakten me wakker in mijn hotelkamer. Ik moest een kleine cel in, zonder eten of water.’

Annemiek reisde met haar toenmalige vriend naar Cambodja, onder meer om te relaxen en te duiken aan de kust van een klein eiland.

ANNEMIEK «Het was al een prachtige reis geweest toen ik op een ochtend uit de zee kwam na een frisse duik. Plots zag ik op het strand een waterbuffel staan. Ik had de dag ervoor ook al zo’n dier gezien: omdat ze zo enorm sterk zijn, gebruiken de Cambodjanen ze als trekdieren. Ik dacht: wat een gigant. Maar dat beest liep vrij rond, en toen ik wat beter keek, stopte mijn hart met kloppen: de buffel raasde recht op me af. Ik voelde de grond trillen. In enkele seconden had hij mij bereikt, hij leek wel bezeten. Hij zwiepte me met zijn hoorns de lucht in en ik belandde met een smak op de grond. Op enkele centimeters van mijn hoofd zag ik zijn hoeven. Ik dacht: verdomme, ik ga dood! Ik voelde de buffel naar mij staren, alsof hij checkte of ik zeker dood was. Daarna liep hij weg.

»Ik wilde om hulp roepen, want verderop was er een apotheek, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. De buffel had met zijn hoorn mijn wang opengereten, van mijn mondhoek tot mijn oogkas. Maar ik voelde niets door de adrenaline, en ook doordat mijn zenuwen waren geraakt. Mijn hele gezicht was verlamd en ik dacht dat ik zou sterven.

»Gelukkig werd ik snel gevonden en naar het ziekenhuis gebracht, maar het was een lange reis – ik moest per boot naar het vasteland vervoerd worden. Ik vreesde dat het lokale ziekenhuis me niet goed zou kunnen helpen, maar ik had ongelofelijk veel geluk: de chirurg had in de Vietnamoorlog gewerkt en was vertrouwd met zware verwondingen. Ik ben daar fantastisch verzorgd. Iedereen zei me ook dat het een mirakel was dat ik de aanval had overleefd, want een buffel raast door tot zijn prooi dood is: volgens de chirurg rijten ze je buik open of ze mikken op je slaap.»

HUMO Hoe gaat het nu met je?

ANNEMIEK «Heel goed. Na een jaar intensieve therapie kon ik weer normaal praten en eten. Ik heb ook mijn beide ogen nog. Het litteken op mijn wang draag ik nu met trots. Telkens als ik in de spiegel kijk, besef ik hoeveel geluk ik heb gehad.

»Die reis heeft me ook veranderd: omdat ik de dood in de ogen heb gekeken, weet ik nu dat het in een paar seconden afgelopen kan zijn. Ik ging op zoek naar een job waarin ik het verschil kon maken en ik ben nu aan de slag bij een organisatie die voluit voor CO2-reductie gaat.»

***

Van 2017 tot 2019 ondernam Liesbet Polspoel de reis van haar dromen: ze trok van Rio de Janeiro naar San Francisco. Nieuwjaar 2019 vierde ze op een Nicaraguaans eilandje in de Caraïbische Zee.

LIESBET POLSPOEL «Na het nieuwjaarsfeest lag ik te slapen in een hotel op het eiland, maar rond drie uur ’s nachts kwam de nachtwaker van het hotel me plots wekken. Buiten stonden tien politieagenten met automatische geweren: ze wilden me dringend spreken. Volgens een familie in het hotel waren er merkkledij en gloednieuwe smartphones gestolen uit hun kamer en kon alleen de nachtwaker of ik de dader zijn.

»De agenten namen me zonder veel uitleg mee in hun jeep. Ik begreep er niets van. In het politiekantoor duwden ze me in een cel bij enkele dronken vrouwen die van de straat waren geplukt. De cel was niet groter dan een eenpersoonskamer. Er waren twee bankjes en er hing een doordringende stank. Ik spreek vloeiend Spaans en vroeg de bewakers de hele tijd wanneer ze me zouden ondervragen, maar ik kreeg geen antwoord.»

HUMO Waaraan dacht je zoal in die cel?

POLSPOEL «Naarmate de uren verstreken, werd ik steeds wanhopiger. Nicaragua is een dictatuur en het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken raadt reizen af, maar dat had ik genegeerd. Kort daarvoor had de Nicaraguaanse overheid een Belgische studente (Amaya Coppens, red.) opgesloten omdat ze tegen de regering had gedemonstreerd. Ik raakte in paniek: ik zou jaren vastzitten omdat ik per se naar Nicaragua had willen trekken. Ik was héél bang. Gelukkig had ik in het hotel mijn gsm en mijn paspoort in mijn beha kunnen stoppen.»

HUMO Dat was toch riskant?

POLSPOEL «Inderdaad, maar de agenten hebben me nooit gefouilleerd. Toen niemand keek, stuurde ik een berichtje naar een vriendin in België, die magistrate is. Ik vroeg haar om de Belgische ambassade en mijn ouders te waarschuwen. Het moest snel gaan, want niemand mocht me zien sms’en en mijn batterij was bijna leeg.

»De uren verstreken en mijn celgenoten werden één voor één vrijgelaten. Ik bleef alleen over. Het was warm en ik had veel dorst, maar als ik om water of eten vroeg, kreeg ik geen antwoord. Plots, om drie uur in de namiddag, deed een agent de celdeur open. Ik mocht beschikken, maar ik kreeg geen woord uitleg, zelfs geen bewijs dat ik had vastgezeten: ik werd er buitengeschopt. Toen ik terug in het hotel aankwam, was de bewuste familie die alarm had geslagen, al vertrokken.»

HUMO Weet je intussen hoe de vork in de steel zit?

POLSPOEL «Nee. Maar ik werkte als vrijwilliger in dat hotel, zonder werkvisum. Misschien viseerde de lokale overheid me daarom.

»Na mijn vrijlating hebben de Panamese en de Belgische overheid er alles aan gedaan om me daar zo snel mogelijk weg te krijgen, maar daar zijn amper boten en vliegtuigjes die je naar het vasteland brengen. Ik heb me dagenlang verstopt, want die agenten bleven me lastigvallen. Ze wilden me boetes geven en dreigden me opnieuw op te pakken. Ik moest ook voortdurend laten weten waar ik me bevond. Pas twee weken later kon ik een plaatsje in een klein vliegtuig bemachtigen en kon ik weg van dat eiland. Op het vasteland werd ik onder begeleiding van Belgisch ambassadepersoneel naar de grens met Honduras gebracht. Ik moest de ambassadeur ook elk uur een berichtje sturen waar ik precies was.»

HUMO Hebben diplomaten je vrijgekregen?

POLSPOEL «Geen idee. De eigenaar van het hotel is een Nederlander die op dat moment niet op het eiland was. Ik hoorde via via dat hij bij een hoge politiefunctionaris in de Nicaraguaanse hoofdstad Managua druk heeft uitgeoefend om me vrij te laten. Maar het fijne van de zaak zal ik wellicht nooit te weten komen.»

***

Raphaël vertrok naar het Indonesische eiland Bali voor wat een droomreis moest worden, maar al snel liep het fout.

RAPHAËL «Mijn vriendin en ik besloten na een zware ruzie om niet meer samen te reizen. Voor mij was dat geen probleem, want ik red me prima in mijn eentje. Ik genoot van de natuur en de contacten met de lokale bevolking. Mensen spraken me spontaan aan en vroegen of ik hulp nodig had.

»Zo maakte ik op het einde van de reis kennis met drie vriendelijke jongens. Ze nodigden me uit om bij hen thuis een glas te drinken. Het was erg gezellig, maar plots merkte ik dat ik niet goed meer zag. Ik baat een café uit in Gent, en ik had al eens van klanten gehoord hoe het voelt als je verdoofd wordt. Ik besefte direct dat ik maar een paar minuten had om mijn leven te redden. Ik stond op en wilde vertrekken, maar de drie grepen me vast en trokken een mes. Ze eisten mijn gsm, mijn portefeuille en de pincode van mijn betaalkaart. Ik moest alles afgeven. Toen ze hadden wat ze wilden, lieten ze me even los. Ik spurtte naar buiten, sprong op mijn scooter en schoot het drukke verkeer in. Ik moest maken dat ik wegkwam, want ik voelde mijn krachten afnemen.

»Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik het bewustzijn had verloren. Daar wordt af en toe een Europeaan gegijzeld: dan ben je een wandelende jackpot, want ze kunnen veel losgeld vragen. Of ze brengen je om het leven en verkopen je organen. Nog een geluk dat ik stevig gebouwd ben en geregeld sport, want anders had ik niet kunnen ontsnappen.»

HUMO Ben je daar heelhuids weggeraakt?

RAPHAËL «Een paar kilometer verder werd het zwart voor mijn ogen: ik ben gevallen en ben dagenlang buiten bewustzijn geweest. Aan het thuisfront heerste grote paniek. Het is niet mijn gewoonte om zo lang niets van me te laten horen. Mijn ex en ik zouden ook samen terug naar België vliegen, maar ik daagde niet op aan de luchthaven. Zij en mijn familie sloegen alarm bij de politie en die waarschuwde Interpol.

»Wat ik me nog herinner, is dat ik wakker werd in het huis van een echtpaar. Ze hadden me op straat gevonden en meegenomen. Wellicht ben ik overkop gegaan met mijn scooter en op mijn hoofd beland. Zodra ik me wat beter voelde, wilde ik meteen terug naar het hotel. Ik moest iedereen laten weten dat ik oké was. Toen ik mijn laptop opensloeg, zag ik dat ik een lawine aan berichtjes had ontvangen: ‘Waar bén je in godsnaam?’ Ik ging vervolgens naar het ziekenhuis voor een grondige controle, en daar bleek ik een hersenschudding te hebben. Gevolg: ik moest nog een week langer in Bali blijven.

»Ik heb veel geluk gehad, dat besef ik heel goed. Ik heb wel een financiële kater aan mijn reis overgehouden: die jongens hebben mijn bankrekening geplunderd, ik moest een stevige ziekenhuisrekening betalen, ik was mijn iPhone van 1.000 euro kwijt en ik had een dure vlucht gemist. Maar ik heb nu wel een héél goed verhaal om in mijn café te vertellen.»

***

Hilde bezocht met haar toenmalige echtgenoot Thailand. Hun vakantie nam een pijnlijke wending door een overhaaste kapitein.

HILDE «We voeren van een eilandje terug naar het vasteland. We gingen erg snel, want er was onweer op komst. Daardoor vloog ik de lucht in – ik weeg echt niet veel. Ik viel keihard terug op mijn stoel en voelde een pijnscheut. Later zou blijken dat mijn rug was gebroken.

»Met een slakkengangetje voeren we terug naar het vasteland, waar een ambulance me opwachtte. Met veel verbeelding kon je het een ziekenwagen noemen: het was een omgebouwde personenwagen waarin ik wel languit kon liggen. Het ziekenhuis was een gebouw zonder ramen en deuren, waar vogels en allerlei andere dieren door vlogen en kropen. Terwijl ik kreunend van de pijn op hulp lag te wachten, kropen de gekko’s over de muren. De wachtzaal liep naadloos over in de spoedafdeling: overal heerste chaos. Er kwamen onverzekerde mensen met gebroken armen of benen vragen hoeveel de zorg zou kosten, waarna ze afdropen.

»Uiteindelijk legden de dokters me twee keer onder een scanner. Het resultaat konden ze me niet meedelen, want de scanner bleek kapot te zijn. Ik was heel bang, maar gelukkig kon ik even later met een échte ambulance alsnog naar een privéziekenhuis. Ook leuk: de kapitein van onze boot kwam me bezoeken in het ziekenhuis. Hij had pruimensap meegebracht, wat blijkbaar een traditie is in Thailand.»

HUMO En toen: terug naar huis, met een gebroken rug?

HILDE «Ik moest in eerste klasse vliegen zodat ik languit kon liggen, maar op onze geboekte vlucht waren geen plaatsen meer vrij. Mijn man en twee zonen vlogen dus een dag eerder terug naar Dubai, waar we toen woonden. Maar plots, enkele uren voor mijn vertrek, ontwikkelden zich uitzonderlijk vroeg moessonregens, waardoor er geen vliegtuigen meer konden landen of vertrekken. Ik zat dus gegijzeld in Thailand met een gebroken rug, terwijl de rest van mijn gezin al terug thuis was. Pas een week later kon ik eindelijk naar huis. Achteraf bleek dat ik in Thailand pijnstillers had gekregen die in het Midden-Oosten verboden zijn. Als ik in Dubai was gecontroleerd, was ik misschien met mijn gebroken rug in de cel gevlogen. Het kon dus nóg erger (lacht).

»Vandaag draag ik nog altijd de gevolgen van die reis. Zodra een last op mijn rug of schouders niet evenwichtig verdeeld is, krijg ik zware rugpijn. Zelfs een kleine handtas dragen of mijn smartphone in een zak van mijn jurk stoppen doet soms te veel pijn.

»Maar wat ik nooit zal vergeten, is mijn rit in de ambulance van het ziekenhuis naar de luchthaven. De moessonregens hadden de huisjes en hutten van de Thai overspoeld, maar op straat heerste geen woede of verslagenheid: de mensen schepten het water weg en bouwden hun huizen weer op. Het verplichtte me om mijn ongeluk te relativeren.»

***

Niet elke mislukte vakantie eindigt in de cel of in het ziekenhuis. Daar kunnen reisverzekeraars een boompje over opzetten.

DANNY SMAGGHE (Touring) «Een klant belde ons ooit in paniek vanuit Bretagne: zijn stuur was verdwenen. We horen wel vaker dat inbrekers airbags stelen, dus zo onwaarschijnlijk leek zijn verhaal niet. Toen onze wegenwachter ter plaatse kwam, hoorde hij de klant vanuit de auto roepen: ‘Ik heb geen stuur! Ik heb geen stuur!’ Maar er zat niemand vooraan: de man zat stomdronken op de achterbank. De wegenwachter heeft hem er fijntjes op gewezen dat hij niet op de juiste plaats zat en drukte hem op het hart om niet meteen door te rijden. Even later ging hij controleren of de automobilist geluisterd had. En ja, hoor: hij lag op de achterbank te knorren.»

HUMO Horen jullie wel vaker zulke verhalen?

SMAGGHE «Ja, elke zomer toch een paar keer. Een jong koppel ging eens ’s avonds laat naar het strand in het zuiden van Griekenland. Ze lieten hun kleren achter in de wagen en gingen in bikini en zwembroek de zee in. Onder hun strandhanddoek hadden ze kuiltjes gegraven en daar hadden ze hun portefeuille en sleutels in verborgen. Na hun zwempartij merkten ze dat een dief niet alleen hun portefeuille en sleutels had gestolen, maar óók de huurauto. Ze hadden alleen nog hun gsm. We hebben een taxi naar hun hotel geregeld, maar het moet een meelijwekkend gezicht geweest zijn.»

JAN CANSSE (AXA Partners Benelux) «Na een skiongeval in het Franse Tignes werd een Belgische vrouw gehospitaliseerd in een stadje op een uur rijden van de skipiste. We stelden haar echtgenoot voor om een hotel te boeken in de buurt van het ziekenhuis. ‘Niet nodig,’ zei hij, ‘mijn vrouw gaat toch niet dood?’ Hij was naar Frankrijk gekomen om te skiën en hij zou zijn vrouw af en toe wel bellen. Ik weet niet of dat koppel nog samen is.»

XAVIER VAN CANEGHEM (Europ Assistance) «Onze pechverhelpers moeten soms uitrukken omdat een automobilist frituurolie in plaats van motorolie in zijn motor heeft gegoten. Eén klant heeft een ongeval veroorzaakt omdat ze al rijdend een spin in de auto had ontdekt. En één keer had een oudere klant bij het braken haar kunstgebit verloren in het toilet. Ook dat hebben we opgelost. De lijst is eindeloos, maar we blijven altijd hoffelijk, wat er ook gebeurt.»