Vader Pierre en broer François vieren Vincent Kompany. 'Je kunt je geld beter op de Kaaimaneilanden parkeren dan aan liefdadigheid doen. Dan laten ze je met rust'
Vijf weken geleden was Vincent Kompany nog geblesseerd, nu kan hij zijn carrière bekronen met de mooiste trofee ter wereld. Misschien zal de kritiek dan eindelijk verstommen, denken vader Pierre Kompany en broer François: ‘Al dat gejengel over zijn blessures, stop daar toch mee!’
undefined
'Supporters mogen kritiek hebben, maar een oud-speler met een cv dat niet half zo gevuld is als dat van mijn broer, heeft geen recht van spreken'
François Kompany (28), die moeiteloos wisselt tussen Frans en vlekkeloos Nederlands, is pas terug van de training bij tweedeklasser Roeselare. Met een vermanende blik probeert hij zijn vader bij het gesprek te houden, maar Pierre Kompany (70) kijkt niet op. Hij blijft op zijn telefoon tokkelen. ‘Dit moet ik echt eerst beantwoorden, hoor. Het is in het Nederlands, dat gaat niet zo snel. Ik moet wat langer nadenken.’ Pierre zit in verkiezingsmodus – hij komt op voor de lijst ProGanshoren en dingt naar de burgemeesterssjerp.
In Rusland schrijft hun zoon en broer Vincent (32) geschiedenis, nu hij met de Rode Duivels de halve finales van het WK heeft bereikt. Het einde van zijn interlandcarrière lijkt nog niet in zicht. Twee dagen voor het exploot tegen de Brazilianen werd nog eens naar zijn mogelijke afscheid gepolst, maar de verdediger van Manchester City antwoordde ontwijkend: ‘Daar heb ik nog geen seconde bij stilgestaan. We willen winnen, en daarna bereid ik mij voor op de halve finales.’
François Kompany «De dag dat hij er een punt achter zet, zal het zonder spijt zijn. Maar die vraag is niet aan de orde, hij is er niet mee bezig. Marouane (Fellaini, red.) zou ook stoppen, maar hij heeft dat nooit gezegd. 30 jaar is jong, dan kun je gerust nog vijf jaar op het hoogste niveau spelen.»
Pierre Kompany «Vincent is in ieder geval niet de oudste speler van het toernooi. Hoe oud is Cristiano Ronaldo? Voelt hij zich goed, dan gaat hij door. En anders is het tijd voor iets anders.»
HUMO Twee jaar geleden moest Vincent het Europees kampioenschap in Frankrijk aan zich laten voorbijgaan door een blessure.
Pierre «Dat was een kwestie van eerlijkheid. Hij was bijna genezen, maar als het niet gaat, dan gaat het niet. Andere spelers waren misschien meegereisd en hadden achteraf toch moeten afhaken.»
HUMO Viel het hem zwaar?
Pierre «Wat denk je? Hij is een mens.»
François «Zelfs de sterkste man ziet af bij elke klap die hij incasseert. Mijn broer verwerkt het misschien sneller, maar het raakt hem wel. Hij heeft twee keer zo hard gewerkt om erbij te kunnen zijn in Rusland. We wisten dat hij de eerste twee wedstrijden niet zou spelen, maar aan onze beleving van het toernooi veranderde het niets: als de Rode Duivels de kwartfinales bereikten, zou Vincent aan de aftrap staan.»
HUMO Zonder de nationale ploeg zou hij, blessuregevoelig als hij is, zijn clubcarrière aan de top wel met een paar jaar kunnen verlengen.
Pierre «Al dat gejengel over zijn blessures, stop daar toch mee! Soms lijkt het alsof hij alleen maar geblesseerd is, maar hoeveel bekers heeft hij gewonnen? Hoeveel titels? Hij heeft de finale van de League Cup tegen Arsenal gespeeld. Was hij goed? Ja. In de belangrijke wedstrijden staat hij er altijd. Zelfs na een blessure. Ik ken spelers die veel minder vaak geblesseerd zijn en nooit iets gewonnen hebben.»
François «Had hij het zich gemakkelijk willen maken, dan had hij afgezegd voor het WK. Niemand zou hem hebben lastiggevallen en hij kon meteen met vakantie. Maar mijn broer is een vechter. Hij wist dat hij er volgens veel critici niets te zoeken had. Die zagen hem het liefst van al afgaan, al was het maar omdat ze anders zelf gezichtsverlies zouden lijden. Hoe triest is dat!»
HUMO Kunnen de Rode Duivels zonder hem?
François «Hij is iemand die het voortouw neemt. Zulke persoonlijkheden heb je altijd nodig. Anders heb je een kleedkamer met alleen maar schapen, en met schapen win je geen wedstrijden. Op het EK twee jaar geleden heeft hij niet gespeeld, maar hij was er overal bij. Niet alleen in het hotel, maar ook voor en na de wedstrijden. En zag je hoe hij na de zege tegen Tunesië zijn arm om Dedryck (Boyata, red.) sloeg en hem goede raad gaf? Sommige spelers zijn even belangrijk naast als op het veld. Vincent is zo’n speler. En de bondscoach weet dat hij er na een blessure meteen weer staat. Hij heeft geen aanpassingstijd nodig.»
HUMO Toch lijkt zijn statuut te zijn veranderd onder Roberto Martínez. Marc Wilmots plaatste hem nog op een voetstuk…
Pierre «Stop daar toch mee!»
François «Maar waaróm deed Wilmots dat? Heel simpel: omdat Vincent op dat moment de succesvolste speler van de nationale ploeg was. Eden Hazard was een wonderkind dat pas aan zijn klim naar de top was begonnen, terwijl Vincent als enige van zijn generatie al een patron was bij één van de grootste clubs ter wereld. Vandaag hebben ook Eden, Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku die status bereikt.»
Pierre «Noem mij één verdediger die zoals Vincent is uitgeroepen tot beste speler in een grote competitie. Je moet al ver teruggaan in de tijd: Franz Beckenbauer. Het is een eer die maar zelden een verdediger te beurt valt. Wat wil je dan dat een bondscoach doet?»
HUMO Wat is er veranderd in vergelijking met het WK in Brazilië?
François «Vier jaar geleden waren het allemaal goede spelers, maar hadden ze nog niets bewezen. Nu ligt iedereen aan de voeten van Eden, is Kevin één van de beste middenvelders ter wereld en scoort Romelu met de ogen dicht. Individueel zijn de Rode Duivels nog nooit zo goed geweest.»
Pierre «Het is een kwestie van ervaring. Toen waren het jongens, nu zijn het mannen.»
HUMO Toch zijn ze minder expliciet in hun ambities.
François «Omdat ze uit hun fouten hebben geleerd. In Brazilië barstten ze van het vertrouwen, maar het liep niet zoals verhoopt. Dat was een les. Ze beseffen nu dat een wereldbeker iets totaal anders is dan een gewone competitie. Ze zijn zelf veel sterker geworden, en ze nemen elke tegenstander serieus. Dat is wat ervaring met je doet: het maakt je voorzichtiger. De interviews die Romelu Lukaku gaf vóór het WK in Brazilië, zou hij nu nooit meer geven.»
Pierre «Ach, jonge mensen zijn nu eenmaal enthousiast en denken snel dat het wel los zal lopen. De jeugd wordt gekenmerkt door overmoed. Dat is niet erg.»
Naar Walibi
HUMO Hebt u vaak de neiging om de verdediging van Vincent op u te nemen?
Pierre «Ik zou met één leven niet toekomen als ik me daarmee moest bezighouden (lacht).»
undefined
François «Het voetbal is een vuile wereld. Geen enkele Belgische verdediger heeft wereldwijd zoveel naam gemaakt als mijn broer. Supporters mogen kritiek hebben, het is hun manier om stoom af te laten. Maar een oud-speler met een cv dat niet half zo gevuld is als dat van mijn broer, heeft geen recht van spreken. En toch zijn er die het doen, schandalig!
»Neem nu de controverse rond Romelu Lukaku: topschutter aller tijden van de nationale ploeg, jongste buitenlander ooit met meer dan honderd doelpunten in de Premier League. Niets heeft hij nog te bewijzen. En toch wordt er in België nog altijd schamper over hem gedaan. Dan heb ik er alle begrip voor dat hij soms eens uitvliegt. Het is niet omdat het een smerige wereld is, dat je je daarbij moet neerleggen. Nee, je vécht ertegen, zoals je ook vecht tegen racisme.»
Pierre «Respect koop je niet. Wij proberen goede burgers te zijn die doen wat ze moeten doen, die daarvoor respect hopen te krijgen en zelf ook respect hebben voor anderen. (Wijst naar François) Toen zijn moeder nog leefde, moest niemand het wagen een vinger naar haar kinderen uit te steken. Ze mocht dan blond zijn, met haar Ardense karakter liet ze niet op haar kop zitten. Ze kregen ingepeperd dat België ook hun land was, dat ook zij respect verdienden. Aan haar danken ze hun onwankelbare zelfvertrouwen.»
undefined
'Vader Pierre: 'In Engeland is men blij om wat Vincent voor de jeugd doet, in België vraagt men zich af: 'Wat zit erachter?'''
HUMO Zou het Vincents dominante persoonlijkheid kunnen zijn, waar mensen zich soms aan storen? Hij profileert zich ook als filantroop en zakenman.
François «Dominant? Mijn broer is de eenvoud zelve! Niemand is zo benaderbaar als hij. Als je hem zou tegenkomen op straat, dan zou hij een praatje met je maken. Is het niet erg dat een voetballer wordt verweten dat hij ook naast het veld ambitieus is? Dat hij zich voorbereidt op een leven na het voetbal? Hij berokkent er niemand kwaad mee, hij besteelt niemand. Bijzonder jammer vind ik dat. Het is goed dat mensen zoals hij iets teruggeven aan de samenleving. Waarom kunnen we daar niet gewoon blij om zijn? Cristiano Ronaldo doet ook aan liefdadigheid, maar hij wordt niet aangevallen zoals Vincent.»
Pierre «Veel voetballers verdienen meer dan behoorlijk hun boterham, maar hoeveel geven er hun geld weg aan kinderen die het nodig hebben?
»De avond na een overwinning zat ik eens bij Vincent in de wagen. De telefoon ging: de burgemeester van Manchester aan de lijn. Hij wilde Vincent bedanken voor een initiatief dat hij had opgezet voor jongeren uit de stad. In Engeland is men blij om wat hij doet, in België vraagt men zich af: ‘Wat zit erachter?’»
HUMO Vincent pakt graag uit met zijn liefdadigheid. Er zijn ook Rode Duivels die zich daaraan storen.
François «Hij belt de pers niet op om erover te schrijven, hè. Hij communiceert via zijn eigen sociale media omdat hij sponsors moet overtuigen, maar het zijn de journalisten die het oppikken.»
Pierre «Weet u dat Vincent heeft geïnvesteerd in de Noordwijk in Brussel? Heeft hij u verteld over wat hij doet voor de kinderen in Manchester? Over hoeveel geld hij al in Congo heeft geïnvesteerd, waar hij onderdak en onderwijs voor 150 weeskinderen betaalt? Moet hij dat van de daken schreeuwen? Kijkt er iemand om naar de meer dan duizend kinderen die hij in Brussel wekelijks de mogelijkheid geeft om te trainen?»
HUMO Nu verwijst u naar BX Brussels, de voetbalclub die hij vijf jaar geleden heeft opgericht.
Pierre «Vincent heeft ervoor gekozen om zijn geld te investeren in zijn eigen land. Als iemand met zijn reputatie dat doet, blijft dat niet onopgemerkt. Maar soms krijg ik de indruk dat je je geld beter op de Kaaimaneilanden kunt parkeren. Dan laten ze je tenminste met rust.»
François «BX is in de eerste plaats een sociaal project. Mocht Vincent het willen, dan investeerde hij in betere spelers voor de eerste ploeg, maar dat is niet waar het om draait. De kinderen staan centraal. Mijn broer is er trots op dat hij een Brusselaar is, en die trots wil hij doorgeven. De eerste jaren waren moeilijk, maar nu zie je steeds meer kinderen met een truitje van BX op straat.»
Pierre «Met de VUB hebben we een akkoord dat studenten de spelertjes bij hun huiswerk helpen. Ook broers en zussen zijn welkom. Wist u dat? Nee, hè (grijnst). We zijn eens met driehonderd kinderen en hun ouders een dag naar Walibi getrokken. We hebben er vijftig meegenomen naar het afscheid van Zlatan Ibrahimovic bij Paris Saint-Germain, en met een andere groep hebben we een concert van een jonge rapper in de Ancienne Belgique bijgewoond. Alleen toen we Nou Camp in Barcelona bezochten, was er een journalist van de RTBF mee. (Bitter) Toeval of niet, maar uitgerekend dat initiatief heeft ons achteraf kritiek opgeleverd.»
HUMO De cijfers van de nv achter BX Brussels vertonen een neerwaartse spiraal.
François «Logisch, het voetbal in België is niet rendabel. Welke club kan duizend jongeren opvangen, tenzij je Anderlecht heet?»
HUMO In De Tijd zei Vincent twee jaar geleden dat zijn ‘investeringen rendabel moeten zijn om sociale projecten zoals BX Brussels te ondersteunen’. Maar zijn cafés zijn al dicht en ook zijn limobedrijf lijkt kunstmatig in leven te worden gehouden. Is hij zakelijk goed omringd?
Pierre «Natúúrlijk is hij goed omringd! Hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar.»
François «Die cafés waren zijn enige grote fout. Hij was jong en heeft leergeld betaald. Hij is nu dubbel zo voorzichtig. Wekelijks krijgt hij voorstellen voor projecten. Hij zou veel meer hooi op zijn vork kunnen nemen, maar dat doet hij niet. Hij blijft kieskeurig.»
Pierre «Iemand wilde hem appartementen verkopen in New York. ‘Papa,’ vroeg hij, ‘heb je tijd om eens te gaan kijken?’ Hij heeft het uiteindelijk niet gedaan, maar dat weet niemand. Mensen zien alleen wat hij wél aanpakt en hebben daar dan commentaar op. Bon, die cafés waren een vergissing, maar een zakenman die nooit eens een slechte investering doet, bestaat niet.»
Onder de gordel
HUMO Twee jaar geleden, toen de Rode Duivels met de voetbalbond ruzieden over hun premies en hun portretrechten, maakte hij bekend dat hij zijn inkomsten als Rode Duivel voortaan zou wegschenken aan goede doelen. Waarom?
François «Omdat zijn naam de enige was die altijd viel! Wie lag er volgens de journalisten aan de basis van het conflict? Mijn broer. Hij was de enige die voortdurend persoonlijk werd aangevallen. ‘Kompany et les autres’, nooit eens een andere naam. Is het dan niet normaal dat hij zich verdedigt?»
Pierre «Kent u het verhaal van Actiris (de Brusselse dienst voor arbeidsbemiddeling, red.)? De Gentse universiteit selecteerde drie bekende gezichten voor een actie ter ondersteuning van het Nederlands in Brussel. Vincent was één van de drie. Hij aanvaardde de opdracht uit eerbied voor zijn mama, die bijna dertig jaar voor Actiris had gewerkt. Zonder één euro te vragen.»
François «Een journalist schreef dat mijn broer de opdracht pas had aanvaard op voorwaarde dat Actiris BX zou steunen. Dat sloeg nergens op: BX ontving al zes maanden vóór die promospot subsidies voor de Nederlandse lessen die het zijn spelers aanbiedt. Het ene had dus niets met het andere te maken. Maar goed, blijkbaar is alles toegelaten om mijn broer in een kwaad daglicht te plaatsen. Terwijl hij alleen maar zijn stad wilde helpen.»
Pierre «Ik zit in de politiek, ik weet welke slagen er onder de gordel worden uitgedeeld. Vincent is meegesleurd in een verhaal waar hij niets mee te maken had.»
François «Vindt u het dan vreemd dat ons dat raakt, meer zelfs dan mijn broer? Het stoort hem, maar hij ligt er niet wakker van. Wij worden er kwáád van.»
HUMO Wonen jullie weleens een wedstrijd van BX Brussels bij?
Pierre «Ik ben gerechtigd correspondent van de club.»
François «Hij brengt steeds meer tijd door bij BX. Voor de kleinkinderen, maar ook omdat hij houdt van het voetbal in al zijn eenvoud. Dat is BX: samen plezier maken, geen haat in het stadion. Het liefst staat hij ook tussen de gewone supporters. Je zult mijn vader nooit in de eretribune zien, zelfs niet bij Manchester City of bij de nationale ploeg.»
Pierre «Ik zoek de camera’s niet op.
»Weet u, ik ben trots op al mijn kinderen. Alle drie hebben ze hun studie humane wetenschappen afgerond, wat hen heeft gevormd tot de zelfbewuste burgers die ze vandaag zijn. Ik weet zeker dat hun moeder trots geweest zou zijn. Cultuur was haar stokpaardje, zij wilde dat haar kinderen zouden opgroeien als mensen met een open geest. Door hen komen bij mij thuis mensen van alle rassen, culturen en religies over de vloer – de man van mijn dochter is een Tunesiër met een Gentse moeder.
»Maar te veel mensen hebben het nog altijd niet begrepen. In het eerste leerjaar kreeg François een jonge leraar die net afgestudeerd was. Hij maakte mijn zoon duidelijk dat die zwart was en vertelde de andere kinderen dat ze niet met hem mochten spelen. Nog diezelfde avond schreven zijn moeder en ik een brief. (Pauzeert) Naar wie denk je dat we hem hebben gestuurd?»
HUMO Naar de schooldirectie?
Pierre «Naar de politie! En een kopie naar de schooldirecteur. Het was direct gedaan. Ik was een politieke vluchteling, hun moeder een vakbondsvrouw – een eretitel die ze postuum kreeg omdat ze altijd voor haar mensen was opgekomen. Wij waren het gewend om niet over ons heen te laten lopen.»
HUMO Toen Vincent doorbrak bij Anderlecht, maakte zijn moeder zich boos op de club omdat ze vond dat hij te veel verdiende.
Pierre «Wij waren links, in de oude betekenis van het woord. Hun moeder nog meer dan ik, zij was compromisloos. Thuis lazen we boeken over Nelson Mandela, en voor ons huwelijk ging ze een maand in Congo wonen, bij mijn familie. Stel je dat eens voor: een blanke, blonde vrouw alleen in Afrika! Zij trok zich daar niets van aan.»
HUMO Ze is in 2007 overleden.
Pierre «Dat heeft de kinderen zeker getekend, maar dat doet zo’n ingrijpende gebeurtenis met elk kind. Anthony Vanden Borre, Vadis Odjidja, de man van mijn dochter: allemaal hebben ze hun mama op jonge leeftijd verloren.
»Vincent speelde op dat moment bij Hamburg. De trainer en de manager van de club zijn toen naar de begrafenis gekomen – een uitzonderlijk mooi gebaar dat ik zelden heb gezien in het voetbal. Nu, hoe hard het ook is, je moet verder met je leven.»
HUMO Jullie waren op dat moment al niet meer samen.
Pierre «Nee, maar zo’n ziekte overstijgt alles. We belden nog geregeld met elkaar. Toen ik schepen werd, was zij de eerste die me feliciteerde.»
HUMO In diezelfde periode kreeg ook uw dochter kanker.
Pierre «Voor de chemobehandeling moest ze naar hetzelfde ziekenhuis waar op dat moment ook haar moeder lag. Dat was lastig: je vertelt iemand die zo ziek is niet dat haar kind er ook ligt. Godzijdank heeft mijn dochter het overleefd.
»Uitgerekend in die moeilijke periode schreef ze zich tot mijn grote verbazing in voor de studies handelsingenieur én communicatiewetenschappen. Ze was zelfs geslaagd voor haar examens, maar na een jaar is ze er toch mee gestopt. Dat was oké voor mij: ik vond het knap wat ze deed, maar haar genezingsproces was op dat moment veel belangrijker.
»Weet u, vaak gaat het over mijn zonen en hun voetbalcarrières. Maar mijn dochter was minstens even sportief: net als haar broers trainde ze zeven dagen per week, en bij de junioren was ze zelfs Belgisch recordhoudster hink-stap-springen. Ze heeft ook een cursus atletiekscheidsrechter gevolgd, omdat ze zich dan kon bezighouden tijdens de trainingen en de meetings in plaats van urenlang te moeten wachten.»
Een tweede Kompany
'Broer François: 'Wij zijn nooit in aanraking gekomen met de politie of het gerecht. Maar vrienden van ons belandden wel in de cel of lieten het leven.''
HUMO Romelu Lukaku getuigde onlangs over hoe het voetbal voor hem een manier was om zich aan de armoede thuis te onttrekken. Herkenbaar?
François «Onze ouders hebben altijd hard gewerkt opdat we het goed zouden hebben. We groeiden op achter het Noordstation, tussen kinderen van wie ouders vaak geen Frans of Nederlands spraken. Van ons drieën is nooit iemand in aanraking gekomen met de politie of het gerecht. Maar we groeiden wel op in een wijk waar vrienden van ons in de gevangenis belandden of zelfs het leven lieten.»
Pierre «We probeerden onze kinderen zo actief mogelijk op te voeden, met veel sport, en met een blik die verder reikte dan de wijk. Dat maakte van ons nog geen betere ouders. Elke ouder wil het beste voor zijn kinderen. Maar het leven is complex, en vaak heb je het niet in de hand. Tegenslag, slechte vrienden: het kan je zomaar overkomen.
»De Kompany’s kwamen niets tekort in Congo. Sommige familieleden leefden er in rijkdom, maar raakten alles kwijt door problemen met het regime van Mobutu. Neem nu mijn vader, die een bedrijf met meer dan honderd werknemers had en nooit voor een Europese baas heeft gewerkt, zelfs niet in het koloniale tijdperk. Of een oom van mij, een schrijver. Maar hij kwam naar België, zette zijn leven gewoon voort en is hier vredig gestorven.»
undefined
HUMO Uw kinderen hebben het nu goed. U bent vast een trotse vader.
Pierre «Luister, elk jaar gingen we op vakantie in La Ciotat, in de buurt van Marseille. We maakten vaak uitstapjes, zoals naar Monaco. En altijd namen we onze lunchbox mee. Maar aan welk strand we ook een plekje zochten, overal was het verboden te picknicken. Dus aten we onze sandwiches in de auto op. Vincent speelde al in het eerste elftal van Anderlecht toen hij eens werd uitgenodigd om in Monaco een winkel te openen. We waren met de hele familie in de buurt, en hij belde me: een helikopter zou ons komen halen. Dat had hij zo bedongen, begrijp je? Om goed te maken wat we ons vroeger soms moesten ontzeggen.»
undefined
'Toen Vincent carrière begon te maken, moesten we wel verhuizen uit de Noordwijk. Foto's, handtekeningen: het was niet meer leefbaar'
HUMO U woont ook al lang niet meer in de Noordwijk.
Pierre «Toen Vincent carrière begon te maken bij Anderlecht, zijn we verhuisd. Het was een sociale woonwijk, het was ongepast om daar te blijven wonen met een voetballer van Anderlecht in huis.»
François «Mijn broer was de ster van de wijk. We konden niet meer over straat lopen. Iedereen wilde een praatje met hem maken, hem de hand schudden of een foto nemen. Zelfs in de lift – we woonden op de zesde verdieping – klampten mensen ons aan voor een foto. Na acht maanden zijn we moeten vertrekken, het was niet meer leefbaar.»
HUMO Nooit jaloers geweest op je broer?
François «Nee. Toen ik 17 was en bij KV Mechelen speelde, werd ik geopereerd aan de buikspieren. Bij de club namen ze de blessure niet ernstig en dachten ze dat het in mijn hoofd zat: de clubdokter stuurde me naar een psycholoog. Ik had er genoeg van en ik wilde stoppen met voetballen, tot Vincent zich ermee ging bemoeien. Hij stuurde me naar een dokter in Hamburg, waar hij toen speelde, en een operatie bleek de enige oplossing. Ondertussen had ik wel twee cruciale jaren in mijn carrière verloren, anders speelde ik nu misschien op hetzelfde niveau als mijn broer. Ik voetbal nog en ik verdien er mijn boterham mee, maar mijn carrière is niet geworden wat ik ervan had verwacht.»
HUMO Twee Kompany’s bij de Rode Duivels: het had zomaar gekund.
François «Waarom niet? Als 14-jarige speelde ik al bij de reserven van KV Mechelen, niemand in België was ooit jonger. Nu, mijn verhaal is niet uniek, honderden spelers hebben hetzelfde meegemaakt. Spelers met talent, maar hun lichaam kon het niet aan, of ze hebben foute keuzes gemaakt. C’est la vie. Maar jaloers? Nee, jaloerse mensen zijn slechte mensen. Ik heb vrienden die veel geld hebben verdiend in het voetbal en in mooie huizen wonen, maar ik gun het hun. Het mooiste bewijs is dat we altijd vrienden zijn gebleven.»
