‘Van het leeftijdsverschil van bijna 30 jaar merk ik niks: hij lijkt wel de jongste’

Er is één file die zelfs verkeersdeskundige Hajo Beeckman (51) niet had kunnen voorspellen: die op zijn route du coeur. Meteen na zijn eerste ontmoeting met Ahlame (23), waarbij de vonken knetterden, legde corona de wereld stil. Het zou twee lange jaren duren voor ze elkaar eindelijk konden terugzien. Maar kijk, de weg werd vrijgemaakt, het gaspedaal mocht weer ingedrukt en op zes maanden tijd was het koppel verliefd, verloofd, getrouwd en gesetteld in België. ‘Hajo houdt meer van zijn werk dan van mij, plaag ik hem soms.’

‘Zo gaat het vooruit,’ schreef Hajo Beeckman eerder deze maand op Twitter. ‘Mijn lieve Marokkaanse echtgenote studeert Nederlands en gaat in september naar het hoger onderwijs. Voor haar lessen Nederlands blokt ze vanavond samen met Suzanna, gevlucht uit Oekraïne. Twee zéér ambitieuze vrouwen die ons landje sterker gaan maken.’ Ahlame moet erom glimlachen. Ze praat een vlotte mengeling van Frans en Engels, met af en toe wat foutloos Nederlands ertussen. De lessen gaan duidelijk goed.

AHLAME RAOUGUI «Het valt inderdaad wel mee, vind ik. Mijn moedertaal is Marokkaans, maar ik sprak al Frans, Engels en Duits. En ik keek geregeld naar Vlaamse filmpjes om woorden te leren. Ik begon dus niet helemaal van nul. Het scheelt dat ik zo gemotiveerd ben, ik wíl de taal echt leren spreken.»

HUMO Je bent pas sinds maart in België.

RAOUGUI (knikt) «Eigenlijk had ik hier al twee jaar eerder willen zijn, maar daar heeft corona een stokje voor gestoken.

»Hajo en ik leerden elkaar online kennen in januari 2020. Een maand later hebben we elkaar voor het eerst in het echt ontmoet. We voelden allebei dat het goed zat, dat dit echt iets kon worden. Maar toen brak corona uit en viel de wereld stil. Twee jaar lang konden we elkaar niet opzoeken. Of er was een lockdown, of de grenzen waren gesloten, of de vliegtuigen bleven aan de grond. Er kwam altijd iets tussen.»

HUMO Niet evident voor een prille relatie.

RAOUGUI «Nee. Maar voor mij is het glas altijd halfvol. Ik kijk liever naar de goeie kant van de zaak, en in dit geval was het een voordeel dat we veel tijd hadden. We waren niet fysiek samen, maar we brachten online veel tijd door. Hajo moest niet naar het werk, ik niet naar school. We voerden lange, diepe gesprekken. Misschien wel door de afstand: het is makkelijker om open te praten met iemand die ver weg is dan met iemand die vlak voor je neus zit. Zo leerden we elkaar heel snel heel goed kennen.

»Sommige mensen zeggen dat het niet kan: liefde op afstand. Ik zeg je: het kan wél. Ik heb het gevoeld.

»Zorgen heb ik me nooit gemaakt. Ik ben er vast van overtuigd dat als iets meant to be is, het zal gebeuren. Als Hajo en ik voorbestemd waren, dan zou die pandemie daar niets aan veranderen, dan was het een kwestie van tijd vooraleer we samen waren. Die gedachte heeft me door die periode geholpen.»

HUMO Hoe zag je leven eruit vóór de pandemie?

RAOUGUI «Heel gewoon. Ik woonde in Rabat, bij mijn mama en stiefvader. Ik studeerde Duits aan de unief en werkte deeltijds in een callcenter. ’s Avonds sprak ik af met vrienden.

»Het is gek om te beseffen dat dat zo kort geleden is. Ik hield er toen geen moment rekening mee dat ik ooit in een ander land zou wonen, laat staan dat ik zou trouwen met een man uit België.»

HUMO Eens de maatregelen werden versoepeld, ging het snel voor jullie.

RAOUGUI «Misschien wel. We hebben er geen gras over laten groeien. In juli waren we verloofd, in november getrouwd en in maart verhuisde ik naar België. We hadden lang genoeg gewacht, we wilden nu eindelijk echt samen zijn.»

HUMO Het was voor jou wel een grote stap: je moest alles achterlaten en naar een ander land verhuizen.

RAOUGUI «Ja. Maar ik heb niet getwijfeld. In Marokko is het de gewoonte dat een vrouw haar man volgt na het huwelijk, dus voor mij was het logisch dat ik naar hier zou komen. Over de omgekeerde weg, dat Hajo naar daar zou verhuizen, hebben we het zelfs niet gehad. Dat zou hij ook nooit doen, denk ik, daarvoor doet hij zijn job veel te graag. Hij houdt meer van zijn werk dan van mij, plaag ik hem soms (lacht).

»Pas op, de weken en dagen voor mijn vertrek was ik wel nerveus. Ik liet alles achter voor een land waarover ik nauwelijks wat wist en waar ik, behalve mijn man, niemand kende. Maar ik besefte ook dat ik niet mocht klagen: ik ging bij de man wonen van wie ik hou. En op goed drie uur tijd sta ik vanuit Brussel in Marokko, ik verhuisde dus niet naar de andere kant van de wereld. Uiteindelijk viel de aanpassing goed mee. Ik kwam ’s nachts aan, in alle rust. De dagen nadien toonde Hajo me de buurt, en ik had er meteen een goed gevoel bij. Het enige waaraan ik in het begin moest wennen, was dat ik vaak alleen thuis zat terwijl hij was gaan werken. De Nederlandse les was ook op dat gebied een goeie stap: ik had weer iets te doen, leerde nieuwe mensen kennen. En we maken veel plezier in de les, ik kijk er altijd naar uit.»

HUMO Hajo vertelde me dat je eigenlijk had moeten wachten op een uitnodiging van de overheid om Nederlands te gaan leren, maar dat je daar het geduld niet voor had.

RAOUGUI «Hij zei letterlijk: ‘Babe, rustig, je bent hier pas drie dagen!’ Maar ik wilde niet wachten. Ik woon nu hier, en ik wil niet zomaar thuiszitten met niks om handen, ik wil mijn tijd nuttig invullen. En een taal leren is nooit verloren, daar haal je altijd voordeel uit.

»Het was trouwens geen probleem om te starten zonder die uitnodiging. Ze vroegen er wel naar toen ik me ging inschrijven, maar ze deden er ook niet moeilijk over dat ik ze niet had. Drie dagen na mijn inschrijving zat ik al op de schoolbanken. (Glimlacht) Hajo heeft dat voor me geregeld, hij voerde de gesprekken en legde alles uit. Het is één van de redenen waarom ik zo van hem hou: hij steunt me onvoorwaardelijk in alles wat ik doe. Op één of andere manier ziet hij steeds de beste versie van me en weet hij die ook naar boven te brengen.»

HUMO Hij is een stuk ouder dan jij.

RAOUGUI (haalt haar schouders op) «Wat is leeftijd? Voor mij is dat een getal, een detail, het betekent niets. Het enige wat telt, is wat we samen hebben, het gevoel dat we delen. En trouwens, van dat leeftijdsverschil merk ik niets. Sterker nog: soms heb ik het gevoel dat hij de jongere van ons tweeën is. Vrouwen zijn vaak wat volwassener, hè (lachje).»

HUMO Hajo heeft al een zoontje uit een vorige relatie.

RAOUGUI (aarzelt) «Hem heb ik nog niet ontmoet. Maar het is niet aan mij om daarover te praten, vind ik.»

KAMER ZONDER TAFEL

HUMO In zijn tweet schreef Hajo dat je in september aan de universiteit wilt gaan studeren. Toen hij me daarover vertelde, maakte hij zich een beetje boos: blijkbaar ben je niet toegelaten aan de Universiteit Antwerpen.

RAOUGUI «Als niet-Belg moet je je eerst kandidaatstellen en de nodige diploma’s voorleggen. Ik wilde graag naar de Universiteit Antwerpen, maar daar moet je je diploma vier maanden voor de start van het academiejaar indienen. Dat kan ik niet, aangezien ik nog bezig ben met mijn studie. (Haalt de schouders op) Ach, het is jammer, maar ik lig er niet van wakker. Er zijn nog andere universiteiten waar ik me zelfs nog in augustus kan aanmelden.»

HAJO BEECKMAN (vult aan) «De UAntwerpen kiest ervoor om via de Vlaamse overheid te werken voor de erkenning van buitenlandse diploma’s. Die procedure duurt blijkbaar vier maanden. Ik vraag me af waarom dat zo lang moet duren – schrijven ze dat over op perkament of zo? Maar in elk geval hebben we nu ook een dossier ingediend bij de Franse gemeenschap. Daar gaat het gelukkig sneller.»

HUMO Weet je al wat je gaat studeren?

RAOUGUI «Informatica. Talen blijven me boeien, maar op professioneel gebied hoop ik mijn weg te vinden in de IT. Vooral online beveiliging boeit me mateloos, daar wil ik me in specialiseren. Het is volop aan de orde, en het zal steeds belangrijker worden, dat horen we nu al vaak genoeg in het nieuws.»

HUMO Hajo werkt op de nieuwsdienst van de VRT. Zou dat iets voor jou zijn?

RAOUGUI «Ik ben al een keer met hem meegeweest naar de VRT. Het was avond, dus er was weinig volk, maar het was heel tof om het eens te zien. Wat een gebouw is me dat! Ik snap niet hoe hij z’n weg daar vindt (lacht). Zelf bij de VRT werken zou niets voor mij zijn, denk ik. Toch zeker niet op de nieuwsdienst. Journalistiek lijkt me geen makkelijke stiel, alle respect voor wie die job doet.

»Acteren doe ik wel graag, dus wie weet doe ik daar ooit nog wel iets mee. Als hobby dan, professioneel heb ik geen ambities in die richting.»

HUMO In z’n tweet had Hajo het ook over Suzanna, de vrouw uit Oekraïne met wie je samen studeert.

RAOUGUI «Ik leerde haar kennen in de Nederlandse les. Ze is helemaal alleen uit Oekraïne gevlucht en verblijft op dit moment in Boechout. Het klikt tussen ons, al communiceren we vooral met behulp van de vertaalapp Google Translate, want ze praat alleen Oekraïens. Ze heeft tot haar grote spijt nooit de kans gehad om andere talen te leren. Daarom volgt ze nu Nederlandse les, ook al is de kans heel groot dat ze, zodra de oorlog voorbij is, meteen wordt teruggestuurd. Ik vind dat ongelooflijk moedig van haar.

»Ze nodigt me soms uit bij haar thuis, een opvanghuis voor Oekraïense vluchtelingen. Ik geloof dat het vroeger een kerk was. Ze heeft daar een kamertje met een bed, alle andere voorzieningen, zoals een toilet, keuken en badkamer, zijn gemeenschappelijk. Ze maakt haar huiswerk op de grond omdat ze zelfs geen tafel heeft – en daar betaalt ze elke maand 200 euro huur voor. Maar ze klaagt niet: ze is blij en dankbaar dat ze veilig is, en dat ze kan studeren. Ze is, net als ik, enorm gemotiveerd.

»Die foto uit Hajo’s tweet heb ik gemaakt in haar kamer. Ik stuurde die zonder veel nadenken naar hem door, met een grapje erbij dat we vlijtig aan het studeren waren. ’s Avonds vertelde hij me dat hij hem online had gedeeld en dat er ontzettend veel reacties op waren gekomen. Dat verraste me, voor mij is het heel normaal om te integreren en de taal te leren. Maar het is alleen maar fijn om zoveel mooie woorden te mogen ontvangen, natuurlijk.»

HUMO Het viel inderdaad op: haast alle reacties waren positief. Dat is uitzonderlijk op een giftig medium als Twitter.

RAOUGUI «Mensen waarderen het als je moeite doet om hun taal te leren. Dat voel ik ook in het echt zo aan. Ik ga voor de les vaak een vruchtensapje kopen, en onlangs zei de verkoopster iets, maar ik verstond haar niet. Ik verontschuldigde me, maar zij wuifde dat kordaat weg en ze zei dat het net geweldig is hoeveel ik na amper drie maanden al begrijp. In plaats van ergernis kreeg ik complimentjes. Vaak helpen mensen die ik zelfs niet ken me bij het zoeken naar de juiste woorden. Het motiveert me elke keer opnieuw, wellicht meer dan die mensen beseffen.

»Integratie is iets goeds. Dat is een boodschap die ik absoluut wil meegeven. Het is goed voor jezelf, omdat je je kunt uitdrukken. En het is goed voor je omgeving, die je veel sneller zal aanvaarden. Ik raad iedereen aan om niet bij de pakken te blijven zitten, en de taal te leren. Het is echt alle moeite waard.»

GEEN HOOFDDOEK

HUMO Ondanks de positiviteit voelde één iemand toch de behoefte om te zeggen dat je, met je kennis van het Nederlands, alvast makkelijker een uitkering zult kunnen aanvragen.

RAOUGUI «Oei, dat heb ik niet gelezen. (Haalt haar schouders op) Ach, zoiets raakt me niet echt. Ik krijg zoveel goeie reacties, van mensen die me willen feliciteren. Wat maken die twee of drie negatieve reacties dan uit?

»Het hoort er gewoon bij, denk ik. Als je iets toont aan anderen, weet je dat je goeie en slechte commentaren kunt verwachten. Zolang ik van mezelf weet dat ik correct bezig ben, vind ik het goed. En wat die uitkering betreft: die zou ik ook kunnen aanvragen zonder te gaan studeren. Als het me dáárom ging, zou ik mezelf heus wel die moeite besparen.»

HUMO Een studie van de VUB bevestigde vorige week dat etnische minderheidsgroepen het moeilijker hebben, bijvoorbeeld op de huurmarkt. Had jij al ooit het gevoel dat je werd gediscrimineerd op basis van je naam?

RAOUGUI «Het enige vervelende aan mijn naam is dat niemand hem correct uitspreekt. Zelfs Hajo niet. Het is aah-la-mee, met de nadruk op de ‘aah’. Verder ben ik er blij mee. Ahlame is Arabisch voor ‘dromen’. Dat vind ik mooi.

»Nu, ernstig: tot nu toe heb ik nog nooit te maken gekregen met racisme. Gelukkig maar.»

HUMO Misschien ook omdat je geen hoofddoek draagt?

RAOUGUI «Ik weet het niet. Er zat een vrouw bij me in de les die wel een hoofddoek draagt, een Oeigoerse vluchtelinge. Nu is ze verhuisd, maar vroeger liepen we vaak samen naar de bushalte, en ik heb nooit gemerkt dat ze werd nagekeken of nageroepen. Ze heeft me daar ook nooit iets over verteld, dus ik denk niet dat het een grote rol speelt.

»Volgens mij zijn die vooroordelen tegenover een hoofddoek stilaan iets van vroeger. Mensen begrijpen intussen dat het gewoon een manier is om je te kleden, denk ik, dat het een keuze is, net zoals vrouwen ervoor kiezen om een rok of een broek te dragen.»

HUMO Vanwaar jouw keuze om er geen te dragen?

RAOUGUI (denkt na) «Ik praat niet graag over politiek en religie. Niet omdat ik die onderwerpen taboe vind, maar ik vind ze wel heel persoonlijk, en bovendien veranderen ze niets aan wie je bent als mens. Je kunt atheïst zijn en een slecht mens zijn, maar je kunt ook gelovig zijn en slechte dingen doen. Religie heeft niets te maken met wie je bent.»

HUMO Heb je die visie van thuis uit meegekregen?

RAOUGUI (knikt) «In onze familie is respect het allerbelangrijkste. En dus ook respect voor iemands keuze. Mijn mama draagt geen hoofddoek, andere vrouwen in de familie wel. Ik mocht kiezen waar ik me het best bij voelde, niemand heeft me ooit iets opgelegd. Ik was ook niet de eerste van de familie met een gemengd huwelijk, ook dat is nooit een probleem geweest.

»Ik ben erg dankbaar voor de opvoeding die ik gekregen heb. Ze heeft er mee voor gezorgd dat ik sterk in het leven sta. Dat typeert me wel, denk ik. Ik blijf altijd met mijn voetjes op de grond. Ik ben blij met wat ik heb, ik droom niet van grootse dingen. Ik bouw stap per stap aan mijn toekomst, zonder te snel te willen gaan. Dat is volgens mij de beste manier om ergens te raken.»

OVERAL HONDEN

HUMO Wat mag die toekomst je brengen?

RAOUGUI «Ik hoop mijn studies af te ronden, en daarna een job te vinden die ik graag doe. Ik werk graag hard. En als je iets graag doet, doe je het meestal ook goed. Sowieso wil ik een eigen zaak beginnen, zodat ik alles zelf in de hand heb en er voluit voor kan gaan. Dat lijkt me geweldig.

»Verder denk ik niet te ver vooruit. Dat doe ik nooit. Had je me twee jaar geleden gezegd dat ik vandaag hier zou zitten, ik had het niet geloofd. En kijk. Ik zei het net al: als iets op mijn pad moet komen, dan zal het gebeuren.»

HUMO Tot slot: nu je hier drie maanden woont, wat vind je het leukste aan België?

RAOUGUI «O, heel veel eigenlijk! Wat me meteen opviel, is dat Belgen een goede levensstijl hebben. Jullie genieten van het leven, maar letten ook op jullie gezondheid. Haast iedereen gaat joggen. En zoveel mensen hebben een huisdier. In Marokko komt dat ook wel voor, maar hier lijkt iederéén een hond te hebben, op elk terras zie je ze naast hun baasjes zitten.

»Verder hou ik van de natuur hier. De rivieren, het groen, de bloemen. En de steden. Ik heb nog lang niet alles gezien, maar Gent vind ik bijvoorbeeld fantastisch. Ik zou daar volgend jaar graag studeren, maar ik moet een unief vinden waar ik in het Engels of in het Frans les kan volgen, want mijn Nederlands zal tegen dan nog niet goed genoeg zijn.»

HUMO Zijn er dingen die je mist?

RAOUGUI «Mijn mama (lachje). En haar eten, want ze is de beste kok ter wereld. Maar binnenkort kan ik er nog eens van genieten: ze is bijna jarig, en ik ga als verrassing naar haar toe.

»Veel mensen vragen me of ik het mooie weer niet mis, maar dat valt mee. We mogen hier niet klagen, toch? Ik ben natuurlijk gearriveerd in maart, net in het begin van de lente. Misschien denk ik er in de winter anders over. We zullen zien (lacht).»