Vangaalen, Chad - Soft Airplane
Singer-songwriters die ons niet tegelijk naar adem doen happen, de stuipen op het lijf jagen, doen gniffelen dan wel kamerbreed grijnzen én per tien songs minstens drie keer midscheeps tussen de hartkamers treffen, mogen wat ons betreft tot het einde der tijden ijscoupes gaan scheppen bij Häagen-Dazs.
Weinig kans dat u de Canadese songsmid Chad VanGaalen binnenkort met een belachelijk petje op zijn kanis bolletjes Caramel Brownie in een hoorntje zult zien mikken: op zijn derde cd 'Soft Airplane' doet hij namelijk all of the above. En wel netjes verspreid over dertien songs die rammelen als een blikken knikkerbus, vanwege opgenomen in zijn vochtige kelder in Calgary met behulp van een batterij zelfgemaakte instrumenten, een stokoude bandopnemer en dito gettoblaster.
Het kale banjogetokkel van opener 'Willow Tree' roept het universum van Sufjan Stevens op, en VanGaalens beverige spookstem herinnert aan prairiewolf Neil Young. In het knappe 'Bones of Man' is hij ook tekstueel schatplichtig aan zijn landgenoot: 'It was a beautiful night / the sun was shining out of the mountains' zingt hij, en zijn frasering is afgekeken van 'After the Goldrush'.
Van zijn vorige cd 'Skeliconnection' onthielden we vooral dat VanGaalen geen purist is maar een many tricks pony. Dat blijkt weer in de tweede helft van 'Soft Airplane': hij serveert tracks die op een ruwe electronicaloop steunen ('Phantom Anthills') of waarin analoge synths bubbelen onder kale gitaren (het heerlijke 'Poisonous Heads', 't klinkt als The Shins in hun garagedagen), of hij verpakt zijn songs netjes in snedige Atari-beeps ('TMNT Mask'). Let wel: al die tracks worden afgetopt met catchy refreinen en vocalen die de luisteraar meermaals onzacht in de onderbuik trappen. Zo ook 'Molten Light', met stip de meest aangrijpende song op de cd (check ook de zelfgemaakte animatieclip!): een vrouw wordt door twee broers vermoord en vervolgens gedumpt, haar onsterfelijke ziel jaagt hen op - 'I'll find you and I'll kill you' zingt VanGaalen met die akelige kopstem van 'm, en de kapotte achtergrondgeluiden maken de angst tástbaar. Drie van de vier singer-songwritervoorwaarden vervuld, in één song!
Maar hoe zit het dan met dat gniffelen en kamerbreed grijnzen? Komt-ie: in 'City of Electric Light' verwart de verteller het ijskoude kunstlicht van een straatlantaarn met het romantische clair de lune; het loepzuivere en ontroerende 'Rabid Bits of Time' wordt in de slotminuut vakkundig overreden door een denderende trein. Verderop doet VanGaalen nog lollige dingen met speelgoedklokken ('Old Man + The Sea') en knipoogt hij opzichtig naar de lawaaisymfonieën van Glenn Branca en de vroege Sonic Youth (afsluiter 'Frozen Energon'). Conclusie: drie Humo-bolletjes in een ultrakrokant hoorntje Chad, drie!
Toptracks: 'Molten Light', 'City of Electric Light' en 'TMNT Mask'
