'Vanity Fair': 'We kregen geen toestemming om in Brussel te filmen, dus moesten we wel naar Boedapest'

Een scherpe satire, gebaseerd op een klassieker uit de negentiende-eeuwse Engelse literatuur, met een knipoog naar de wereld vandaag. Dat is ‘Vanity Fair’, een zevendelig Brits kostuumdrama naar de roman van William Thackeray over een ambitieus maar straatarm meisje dat er moderne opvattingen op na houdt. Regisseur James Strong neemt ons mee terug in de tijd.

JAMES STRONG «Het grote verschil met andere kostuumdrama’s is dat het hoofdpersonage een jonge vrouw is. Dat was in de Engelse literatuur van de 19de eeuw – de romans van Jane Austen buiten beschouwing gelaten – ongebruikelijk. Becky Sharp is onorthodox: ze trekt zich weinig aan van de maatschappelijke conventies uit die tijd. Mannen en vrouwen hadden toen elk hun plaats, bepaald door geboorte, achtergrond en milieu. Maar Becky weigert zich bij haar lotsbestemming neer te leggen en stelt alles in het werk om vooruit te komen. En dat allemaal in een tijd waarin mensen ontzettend geobsedeerd waren door hun imago.»

HUMO Waardoor ‘Vanity Fair’ ook vandaag relevant is?

STRONG «Absoluut. In de reeks zie je een wereld waarin iedereen dingen najaagt die de moeite niet waard zijn, en dat is nog niet veranderd. Kijk maar hoe mensen zich voortdurend op Facebook en Instragram presenteren. De hoofdpersonages zijn allemaal belust op rijkdom, status en sociaal aanzien. Gaandeweg komen ze erachter dat al die zaken irrelevant zijn, maar dan is het tij niet meer te keren. Een wijze les voor ons allemaal (lacht).»

HUMO Opvallend: elke aflevering wordt ingeleid door Monty Python-icoon Michael Palin.

STRONG «‘Vanity Fair’ bleek Michaels lievelingsroman te zijn. Een wonderlijk toeval en ik verzeker je: zodra hij begint te vertellen, hang je aan zijn lippen.»

HUMO Critici waren ook heel lovend over de verfilming van de Slag bij Waterloo in de vijfde aflevering.

STRONG «Gelukkig maar, want dat was een hele klus (lacht). De slag is opgenomen op een landgoed vlak bij Reading, waar we alles tot in de kleinste details hebben nagebootst, met maar liefst 400 figuranten.

»Ik heb ook mooie herinneringen aan de scènes over Vauxhall Gardens, een grote Londense kermis die al sinds 1859 niet meer bestaat. We hebben geprobeerd die uit haar as te laten herrijzen in de eerste aflevering, en ik denk dat we daar met verve in zijn geslaagd.»

HUMO Opvallend is dat jullie popsongs op de soundtrack gebruiken. Vanwaar dat idee?

STRONG «Het leek ons weleens aardig om de kijker te verrassen met muziek die hij niet meteen met zo’n historische reeks associeert. Eigenlijk hebben we de muziek benaderd alsof de roman vandaag zou zijn geschreven. Stel dat de personages nu leefden, welke songs zouden ze dan beluisteren? Zo kwamen we onder meer uit bij ‘Material Girl’ van Madonna. Tenslotte is Madonna net als Becky ook een soort vrijbuiter (lacht).»

HUMO Klein puntje van kritiek vanuit België: de scènes over Brussel hebben jullie in Boedapest gedraaid.

STRONG (lacht) «We hebben uitgebreid research verricht in Brussel, maar uiteindelijk hebben we gekozen voor een plek die binnen ons budget paste. We kregen trouwens toch geen toestemming om op de markt van Brussel te filmen. We moesten dus wel op zoek naar een andere Europese stad en uiteindelijk bleek Boedapest het meest geschikt. Sorry!»