‘Verbrande suiker’: een vlijmscherp, maar onverwacht geestig debuut

Een vlijmscherp maar onverwacht geestig debuut over een dementerende moeder die vroeger de hedonistische flierefluiter uithing – ze vervoegde onder andere een Indiase sekte – en daarbij nauwelijks omkeek naar haar dochter, tenzij om haar te straffen. De dochter, tevens protagonist, wordt dan geconfronteerd met het feit dat haar moeder zich niets meer herinnert van haar vroegere wreedheid. Wanneer oude vrienden of familieleden op bezoek komen, zien ze enkel een hulpeloze, frêle vrouw. Doshi schuwt de moeilijke kwesties niet: de hoofdfiguur bekent plezier te beleven aan het lijden van haar moeder. Gelukkig laat ze de morele vragen die daarmee gepaard gaan volledig open, en mag de lezer zélf oordelen. Doshi peilt naar de limieten van het menselijk vermogen tot empathie, stelt het louterend effect van vergiffenis ter discussie en onderzoekt de mentale wrijving tussen haat en medelijden. Dat leidt haar door de donkerste kronkels van het menselijk brein, waarbij je je gaat afvragen of de mishandelde dochter wraak mag nemen op haar moeder. Zo’n zwaar onderwerp durft al eens melodramatisch te worden, maar Doshi pakt het nuchter en soms droogkomisch aan, met vaak verrassende en originele zinnen. En mocht iemand het zich afvragen: het boek is niet autobiografisch.