Vergeten vrouwen: deze 5 klassiekers haalden Humo's Beste Twintig Vrouwenplaten nét niet
Naar aanleiding van Internationale Vrouwendag op 8 maart stelde Humo met 59 kenners een top 20 samen van de beste vrouwenplaten aller tijden. Slechts 20 platen, horen we u zuchten? Groot gelijk! Daarom laten we online 5 juryleden aan het woord over de meesterwerkjes die op het allerlaatste moment uit de boot vielen. ‘Ik was echt aandachtig aan het luisteren hoor, Norah!’
Sarah Vandeursen kiest Fever Ray – ‘Fever Ray’ (2009)
Haalde de lijst nét niet: ‘Fever Ray’, het solodebuut van Karin Dreijer van The Knife, die op de 21ste plaats eindigde. Maakt dat van ‘Fever Ray’ iets minder dan een meesterwerk? Brutus-frontvrouw Stefanie Mannaerts vindt alvast van niet: ‘Alles aan die plaat zit goed, ik word er zo blij van.’ Sarah Vandeursen, Conny Komen bij Kenji Minogue, noemde ‘Fever Ray’ zelfs haar lievelingsplaat.
Sarah Vandeursen «Als Fever Ray creëert Karin Dreijer een eigen wereld, duister en bevreemdend. Haar debuut sloeg als een bom in, ik leg hem nog vaak op. Fever Ray is, net als haar zusterproject The Knife, enorm eigenzinnig: Dreijer is allesbehalve een people pleasers en dat maakt haar muziek uiterst onvoorspelbaar. Mijn favoriete nummer ‘Keep The Streets Empty’ is er een met een panfluit, begot!»
Eva De Roo kiest Karen Dalton – ‘1966’ (2012)
Wie Karen Dalton niet kent, zet best de song ‘Something On Your Mind’ eens op: u zult uw oren niet geloven. Dalton was een prominente singer-songwriter uit de folkscene van de Greenwich Village in de jaren zestig, waarvan Bob Dylan de bekendste folkie is. Ze debuteerde in 1969 en maakte haar bekendste plaat ‘In My Own Time’ in 1971 – door programmatoren Kurt Overbergh (AB) en Eppo Janssen (Pukkelpop) verkozen tot een van de beste vrouwenplaten aller tijden. StuBru-presentatrice Eva De Roo ging voor een minder evidente keuze: ‘1966’, veertien opnames die van Dalton werden gemaakt toen ze repeteerde in haar huis in Colorado en pas postuum werden uitgebracht.
Eva De Roo «Ik heb ‘1966’ van Karen Dalton ontdekt in een platenwinkel in New York. Op de hoes staat ze met een sigaret bengelend aan haar lippen gitaar te spelen, alsof niets haar kan raken. ‘Reason To Believe’, het openingsnummer, is zo breekbaar dat ik er vorige week nog van heb moeten huilen. Karen Dalton kon prachtig gitaar en banjo spelen. Maar haar stem was haar grootste troef. Geloof niet mij, maar Bob Dylan: ‘Mijn favoriete zangeres was Karen Dalton. Ze had een stem als Billie Holiday en kon spelen als Jimmy Reed.’»
Flip Kowlier kiest Norah Jones – ‘Come Away With Me’ (2002)
Norah Jones viel met de deur in huis: haar debuutplaat betekende meteen haar doorbraak: meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht en twee Grammy’s mee gewonnen. Op papier klinkt ‘Come Away With Me’ nochtans geen bestseller: 14 kleine liedjes gebracht op piano en gitaar. Jef Neve is fan, Flip Kowlier is verliefd.
Flip Kowlier «Ik val nochtans niet snel voor een zangeres, maar Norah Jones heeft een grote indruk op mij achtergelaten. Haar debuut hangt ergens tussen jazz en country. Ik luister de plaat altijd van begin tot eind en denk bij elke song: ‘Juist, ja! Dat nummer staat daar ook op!’ Ik zou ‘Feelin’ The Same Way’ als mijn favoriet verkiezen. Ik heb destijds trouwens het geluk gehad een Radio 1-sessie van haar te hebben bijgewoond. Recht voor mij stonden twee vrouwen luidop te praten. Norah Jones keek daardoor het hele optreden lang woedend in mijn richting. Bij deze: Norah, ik was echt aandachtig aan het luisteren hoor!»
Lady Linn kiest Feist – ‘Metals’ (2011)
Hadden de juryleden eensgezind gestemd, dan had de Canadese zangeres Leslie Feist de top 20 gehaald: 7 van hen stemden op Feist, alleen waren hun stemmen verdeeld over 4 platen. Presentatrice Ilse Liebens koos voor ‘Let It Die’, Frank Vander Linden van De Mens voor ‘Look At What The Light Did Now’ en Eefje De Visser voor ‘The Reminder’. Lien De Greef, alias Lady Linn, zou dan weer Feists vierde plaat ‘Metals’ als eerste redden uit haar brandende woning.
Lien De Greef «Feist is een echte original. Ze is lief en rauw tegelijk. Geen seksbom, maar wel sexy. En allesbehalve een poppemieke. Ik heb haar één keer ontmoet, backstage in Parijs, en ze was net zoals ik had verwacht: vriendelijk, warm, tof en normaal. Maar haar muziek is níét normaal: haar songs en teksten zijn subliem. Al haar platen zijn goed. ‘The Reminder’ is haar bekendste, met ‘My Moon My Man’, ‘1234’ en ‘The Limit To Your Love’. Maar ik vind ‘Metals’ haar sterkste plaat, omdat ze er haar volle potentieel toont: ze zingt er het ene moment heel lief, en het andere haalt ze hard uit. Ik kijk enorm naar haar op.»
Nele Janssen kiest Cat Power – ‘Moon Pix’ (1998)
Nog een artieste die door verdeeldheid de top 20 niet haalde: Chan Marshall, oftewel Cat Power. 9 juryleden verdeelden hun stemmen over 3 platen van Cat Power. Jelle Denturck van dirk. noemt ‘The Greatest’ een diep ontroerende plaat, Ayco Duyster gaf ‘You Are Free’ een shout out en Nele Janssen, de frontvrouw van de opkomende gitaarband Peuk, koos voor ‘Moon Pix’. Chan Marshall heeft de helft van de songs vanop ‘Moon Pix’ in één nacht geschreven, na een levensechte nachtmerrie.
Nele Janssen «Chan Marshall leerde me dat muziek een klankbord van de ziel kan zijn. Alles aan haar is eerlijk: haar woorden, haar muziek, haar manier van zingen en performen. Luister naar ‘Moon Pix’ en het voelt alsof je bij Cat Power in een kleine kamer zit. Het kwetsbare lied ‘Metal Heart’ steekt er voor mij bovenuit. ‘Be true ‘cause they’ll lock you up in a sad sad zoo,’ zingt ze er. De melancholie in haar muziek vind ik prachtig.»
